Της Γιώτας Δημητρίου
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, είτε μας συμφέρει, είτε όχι, οι ελλείψεις και οι αθλιότητες σε αυτό το τόπο είναι πολλές. Ξεκινάμε να τις βλέπουμε, (ή να τους ρίχνουμε ματιές), μόνο όταν συμβεί κάτι τραγικό.
Και τότε αρχίζουμε τα αγανακτισμένα ποστ, τα λυπημένα ποστ, τις ατάκες με στόμφο, και είμαστε όλοι “τόσο άψογοι και αψεγάδιαστοι” που πυροβολούμε με άνεση τους απέναντι (τους όποιους πραγματικούς φταίχτες).
Τέτοιος λαός.
Αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά μια “μικρή μελέτη” στα social media, που αποτελούν μικρογραφία της κοινωνίας μας.
Ποιος θα διοργανώσει μια διαδήλωση (ναι ας μη φοβόμαστε τη λέξη, συμβαίνει και στις καλύτερες χώρες, αυτό το πράγμα που λέγεται διαδήλωση/κινητοποίηση) ή θα θίξει επίσημα μέσα στη βουλή τις ΠΟΛΛΕΣ ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ του νοσοκομείου Λάρνακας;
Όχι, ένα-δυο ρεπορτάζ δεν είναι αρκετά, (έχω κάνει 3-4 ρεπορτάζ τον τελευταίο χρόνο στην εφημερίδα “24”, για το παλιό νοσοκομείο Λάρνακας και για την έλλειψη -μη ύπαρξη- εντατικολόγων στο νέο νοσοκομείο Λάρνακας).
Ποιος θα βγει να κάνει κάτι πέρα από τα αγανακτισμένα λυπημένα ποστ;
Κάτι με ΠΡΑΞΕΙΣ. Όχι λόγια.
Χθες είχαμε “ακόμα ένα ατύχημα” στις εγκαταστάσεις πετρελαιοειδών στη Λάρνακα…. Και ξανά το ίδιο τροπάριο: Ανακοινώσεις, διάφορα ποστ και μετά…. τίποτα.
Όταν το ατύχημα θα έχει θύματα νεκρούς ή θα λαβώσει ανεπανόρθωτα τη Λάρνακα, τότε τι; Πάλι λυπημένα και αγανακτισμένα ποστ;
Η κοινωνία θέλει δράση, γιατί έπιασε πάτο.
Και την δράση δεν οφείλει να την κάνει μόνο ο διπλανός σου, αλλά και εσύ που όταν γίνονταν διαδηλώσεις κοίτουσες να δεις ποιος τις διοργανώνει και αν τον συμπαθείς, ή αν βολεύει το πρόγραμμα σου και όχι αν συμφωνείς με τον σκοπό της κινητοποίησης και του αγώνα.
Ξέρω, είναι και κάποιοι κύρ Παντελήδες. Που αφού είναι αυτοί καλά (πχ “εγώ ευτυχώς έχω ιατρική ασφάλεια δεν χρειάζομαι τα νοσοκομεία”, “εγώ δεν μένω κοντά στις εγκαταστάσεις πετρελαιοειδών, δεν με νοιάζει”, “εγώ δεν θέλω αντιπαραθέσεις με κανένα”, κτλ κτλ) δεν τους ενδιαφέρει το υπόλοιπο της κοινωνίας που ζουν.
Κι όμως, το πλαίσιο της κοινωνίας που ζούμε μας επηρεάζει όλους με τον άλφα ή βήτα τρόπο.
Και στο κάτω κάτω αν δεν αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη κοινωνία, για εμάς, για τα παιδιά του αύριο, τότε τι είδους ανθρώπινα όντα είμαστε;
Το είδος που περιμένει μια τραγωδία για να ενυπωσιάσει με ατάκες; Το είδος που στα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια αλλά στις πράξεις δεν είναι πουθενά;
Αν τα άθλια αυτά χάλια κάποια στιγμή αλλάξουν σε αυτό τον τόπο, δεν θα είναι από τα ποστ, θα είναι από τους αγώνες σε δρόμους και κέντρα λήψης αποφάσεων.
Χρειάζεται δράση και ήδη αργήσαμε….. πολύ.
