Η Κατερίνα Δουκανάρη, ιδιοκτήτρια της Σχολής Μπαλέτου, Μοντέρνου και Σύγχρονου χορού Mon Ballet στη Λάρνακα, μας φιλοξένησε στο χώρο της Σχολής και μας μίλησε γι αυτό που λατρεύει: Το μπαλέτο.
Με αφορμή τη παράσταση της σχολής στις 15 Ιουνίου στο Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας με τίτλο “Four Seasons”, κουβεντιάσαμε εφ’ όλης της ύλης μαζί με τη Κατερίνα, η οποία ανάμεσα σε άλλα τονίζει πως “το μπαλέτο κλείνει μέσα στη φιλοσοφία του μια αριστοκρατικότητα και ένα ρομαντισμό που πολλές φορές νιώθω πως πάει κόντρα με το ρεύμα της εποχής μας. Απαιτεί πειθαρχία,σεβασμό και ευγένεια, κάτι που χάνεται στις εποχές που διανύουμε. Κάθε μέρα μέσα από τη σχολή και τα μαθήματα και την αγάπη μου για το μπαλέτο, νιώθω ότι πάω κόντρα με το ρεύμα της εποχής….”
Της Γιώτας Δημητρίου
Καταρχάς Κατερίνα θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για τις σπουδές σου…
Ξεκίνησα τις σπουδές μου στην Αθήνα το 2008 στη Σχολή Ραλλού Μάνου,αφού πήρα το πτυχίο μου πήγα στη Βουδαπέστη όπου εκεί είχα την ευκαιρία να δουλέψω με μια ομάδα χορού, ενώ στη συνέχεια πήγα στην Αυστραλία όπου και εκεί είχα την ευκαιρία να δουλέψω σχετικά το χορό.
Μετά την Αυστραλία συνέχισα τις σπουδές μου για τρία χρόνια για να μπορώ να γίνω μέλος του Russian Ballet Society της Αγγλίας. Ήταν σαν ένα δεύτερο πτυχίο και ο λόγος που το έκανα ήταν για να έχω το δικαίωμα να μπορώ να βάζω τις μαθήτριες και μαθητές μου σε εξετάσεις. Το δεύτερο μου αυτό πτυχίο νιώθω ότι ανέβασε ακόμη περισσότερο την αγάπη και το πάθος μου για το μπαλέτο.
Στο μπαλέτο υπάρχει το ρωσικό σύστημα και το αγγλικό…
Ναι. Εγώ πιο μικρή έκανα αγγλικό σύστημα ενώ στις σπουδές μου έκανα ρωσικό σύστημα. Στη σχολή πλέον διδάσκω το ρώσικο.
Γιατί;
Για διάφορους λόγους. Ο κυριότερος λόγος θα έλεγα πως είναι η κινησιολογία που εμπεριέχει το ρωσικό, ενώ το αγγλικό σου δείχνει περισσότερο την άσκηση.
Πώς είναι για ένα καλλιτέχνη να σπουδάζει αλλά και να εργάζεται εκτός της χώρας του;
Νομίζω πως για ένα καλλιτέχνη είναι από τα πιο ωραία πράγματα που μπορεί να του τύχουν. Πιστεύω πως είναι εποικοδομητικό και βοηθάει πολύ να εργάζεσαι μακριά από αυτά που ξέρεις, μακριά από τη κουλτούρα και νοοτροπία του δικού σου τόπου. Γενικότερα πιστεύω πως το να ζει κανείς σε μια άλλη χώρα, να παρατηρεί πως κινούνται και πως λειτουργούν οι άνθρωποι εκεί, μπορεί να του δώσει ερεθίσματα και εμπνεύσεις.
Τώρα στο κομμάτι του χορού, αυτό είναι ίσως ακόμα πιο έντονο. Δίνεται η ευκαιρία στον καλλιτέχνη, στον άνθρωπο τελοσπάντων που υπηρετεί τη τέχνη του χορού, να δει καινούρια πράγματα που αφορούν τη τέχνη μας. Να αναφέρω ένα παράδειγμα, η Ευρώπη πχ διαφέρει πολύ με την Αυστραλία όσον αφορά στη τέχνη του χορού αλλά και του μπαλέτου ειδικότερα.
Ήσουν σχεδόν ένα χρόνο στην Αυστραλία, σου παρουσιάστηκαν επαγγελματικές ευκαιρίες;
Ναι,εργάστηκα με σχολές χορού, ήμουν σε μια ομάδα, λειτούργησε ως “ακόμα ένα σχολείο” θα έλεγα.
Από τις συνεργασίες και δουλειές σου στο εξωτερικό τι θεωρείς ποιο σημαντικό; Τι είναι αυτό που σε βοήθησε να πας ακόμα ένα βήμα παρακάτω;
Θα έλεγα ότι από όλες τις συνεργασίες και δουλειές μου επιδιώκω να πηγαίνω ένα βήμα πιο μπροστά. Αυτός είναι ο σκοπός. Άλλωστε η τέχνη του χορού, όπως και όλες οι τέχνες πιστεύω, είναι μια συνεχής διαδικασία βελτίωσης και προόδου. Ωστόσο, αν πρέπει να ξεχωρίσω μία στιγμή από τις δουλειές μου στο εξωτερικό θα έλεγα πως στην Βουδαπέστη ένιωσα πως “εδώ είμαι., στο σωστό μέρος για μένα και τη τέχνη μου”.
Πριν πάω είχα ήδη παρακολουθήσει στο youtube βίντεο σχετικά με την ομάδα και κατάλαβα πως θα είχα να πάρω πολλά από το δικό τους τρόπο δουλειάς, όπως και έγινε. Όταν είχα πάει στην ομάδα και είδα τις μουσικές αλλά και τις κινήσεις που χρησιμοποιούσαν σκεφτόμουν “μα που ήμουν τόσο καιρό;” Εκεί, στη Βουδαπέστη, θεωρώ πως εξέλιξα την κινησιολογία μου αλλά και γενικότερα τις απόψεις μου στο χορό. Εκεί ανακάλυψα και την αγάπη μου για τις μουσικές και σύνδεσα ακόμα πιο στενά το χορό με τη μουσική, είναι πλέον αλληλένδετες τέχνες για μένα.
Στη Βουδαπέστη είδα πράγματα γύρω από το χορό που ήταν πολύ “καινούρια” για μένα….
Όπως;
Τα παραδείγματα είναι πολλά…Να σου αναφέρω ένα. Στη Βουδαπέστη στο μεγάλο χώρο που γίνονταν οι πρόβες (σε μια τεράστια αποθήκη, σε μια βιομηχανική περιοχή) εκεί γίνονταν και οι παραστάσεις μας. Τη μέρα γίνονταν οι πρόβες και το βράδυ ο χώρος μεταμορφωνόταν για να γίνει μια κανονική παράσταση. Αυτή η τάση να γίνονται οι παραστάσεις εκτός ενός θεάτρου αλλά σε ένα δρόμο,σε μια αποθήκη κτλ ήταν κάτι νέο για μένα.
Η σχολή σου στη Λάρνακα με το όνομα Mon Ballet άνοιξε πριν τρία χρόνια,τι διδάσκεται εδώ;
Μπαλέτο, σύγχρονο και μοντέρνο χορό.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε σχολές μπαλέτου και γενικότερα χορού να προσθέτουν γκρουπ μαθημάτων για ενήλικες, που ενδεχομένως να μην είχαν προηγούμενη παιδεία γύρω από το χορό ή το μπαλέτο….
Ναι και είναι μια θετική εξέλιξη αυτή και χαίρομαι που ξεκινήσαμε και στη Κύπρο να το κάνουμε.
Στο Mon Ballet από τη μέρα έναρξης μας διδάσκουμε σε ενήλικες, μπαλέτο και σύγχρονο χορό. Μάλιστα δε σου κρύβω πως έχει αγκαλιαστεί με πολλή αγάπη αυτό. Τη πρώτη χρονιά είχα δέκα κοπέλες από τις οποίες οι πέντε δεν είχαν καμιά προηγούμενη σχέση με τη κλασική παιδεία του μπαλέτου.
Τι βοηθάει ένα ενήλικα η ενασχόληση με το μπαλέτο ή τον μοντέρνο χορό;
Τον βοηθάει να ασκήσει το σώμα του και να καλλιεργήσει τη ψυχή του. Τα σωματικά και ψυχικά οφέλη που προσφέρει το μπαλέτο είναι πολλά. Διάβασα πρόσφατα κάπου για τα οφέλη που κερδίζουν οι ενήλικες μέσα από το μπαλέτο και έγραφε “Συνδυάζει τις ευεργετικές ιδιότητες της κίνησης με την μαγεία της δραματοποίησης αποτελώντας μία ύψιστη μορφή τέχνης. Οι χορευτές μαθαίνουν να σέβονται το σώμα τους και το μυαλό τους ενώ διδάσκονται σπουδαίες αρετές όπως αυτές της πειθαρχίας, της υπευθυνότητας, της οργάνωσης και της συνεργασίας. Ακόμη, καλλιεργούν τη φαντασία τους, τη δημιουργικότητα και την εκφραστικότητά τους. Έτσι ανακαλύπτουν για τον εαυτό τους πράγματα που δεν είχαν φανταστεί ποτέ”.
Δεν υπάρχει λοιπόν όριο στην ηλικία για να ξεκινήσει κάποιος;
Αν δεν στοχεύει να γίνει επαγγελματίας χορευτής μπαλέτου, τότε ναι δεν υπάρχει κανένας περιορισμός ηλικίας.
Αν δεν στοχεύει να γίνει επαγγελματίας χορευτής μπαλέτου, τότε ναι δεν υπάρχει κανένας περιορισμός ηλικίας.
Μια δασκάλα μπαλέτου ασχολείται με παιδιά, είναι ανταγωνιστικό το μπαλέτο με την έννοια αν καταφέρω εγώ καλά την κίνηση, αν θα είμαι εγώ μπροστά στην παράσταση κτλ. Πόσο σημαντικό είναι λοιπόν μια δασκάλα μπαλέτου να μπορεί να χειρίζεται σωστά την ψυχολογία των παιδιών;
Καταρχάς ο ανταγωνισμός που λες πρέπει να είναι καλός και αυτό εξαρτάται και από τη δασκάλα σε μεγάλο βαθμό. Από τη φύση του το μπαλέτο εμπεριέχει πειθαρχία, για να μπορείς να αντέξεις ένα μάθημα και να μπορείς να συνεχίσεις και να εξελιχθείς, όχι απαραίτητα σε μια επαγγελματία μπαλαρίνα, αλλά σε έναν άνθρωπο πιο πειθαρχημένο με γνώσεις κτλ.
Εναπόκειται στην δασκάλα με ένα ωραίο, έξυπνο και υπόγειο τρόπο να κάνει τα παιδιά όλα να αισθάνονται ότι είναι καλά σε αυτό που κάνουν και ότι σκοπός τους είναι να ξεπεράσουν τον εαυτό τους.
Ξέρεις, τα παιδιά που έρχονται στα μαθήματα μπαλέτου δεν σημαίνει ότι έρχονται για να γίνουν επαγγελματίες χορεύτριες η χορευτές. Άλλωστε στα παιδιά έχεις τόσα πολλά να διδάξεις μέσα από το μπαλέτο που θα τους φανούν χρήσιμα στη μετέπειτα ζωή τους. Η πειθαρχία, οι καλοί τρόποι, ο σεβασμός,η υγιής ανταγωνιστικότητα, η ομαδικότητα, το να συναγωνίζονται τον ίδιο τους τον εαυτό για να γίνουν καλύτεροι από τη προηγούμενη φορά, το να μαθαίνουν να ακούνε και να παρακολουθούν, όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με κινησιολογία και τεχνικές μπαλέτου αλλά είναι αναπόσπαστο μέρος του μπαλέτου και είναι ανάμεσα στα εφόδια που παίρνουν τα παιδιά που έρχονται στη σχολή μας.
Το μπαλέτο κλείνει μέσα στη φιλοσοφία του μια αριστοκρατικότητα και ένα ρομαντισμό που πολλές φορές νιώθω πως πάει κόντρα με το ρεύμα της εποχής μας,όμως αυτό δεν με σταματάει συνεχίζω να αγωνίζομαι και να προσπαθώ για την τέχνη μου. Απαιτεί πειθαρχία,σεβασμό και ευγένεια, κάτι που χάνεται στις εποχές που διανύουμε. Κάθε μέρα μέσα από τη σχολή και τα μαθήματα και την αγάπη μου για το μπαλέτο, νιώθω ότι πάω κόντρα με το ρεύμα της εποχής….
Δε φταίει και οι κοινωνία σε αυτό; Δε θα έπρεπε να γίνεται μια προσπάθεια από σχολεία, σχολές, κτλ για να επιμορφωθεί κατά κάποιο τρόπο ο κόσμος όσον αφορά και τη τέχνη του μπαλέτου;
Βεβαίως. Στη σχολή μου αν προσέξεις δεν έχω περιοδικά στο σαλόνι αναμονής αλλά βιβλία μπαλέτου, στη μεγάλη οθόνη της εισόδου παίζει πάντα μια παράσταση από μπαλέτο ή οτιδήποτε σχετικό με το χορό. Δύο φορές το χρόνο στη σχολή μου έχουμε τα open classes όπου δίνεται η ευκαιρία στους γονείς να μπουν μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας να δουν τα παιδιά τους, να ξέρουν τι κάνουμε, πως δουλεύουμε.
Επίσης μέσα από τις παραστάσεις θεωρώ πως μπορεί να επιτευχθεί αυτό που λες.
Είναι και αυτός ένας τρόπος, οι παραστάσεις…
Ναι. Πιστεύω πως οι παραστάσεις που κάνουμε ως σχολές μπαλέτου θα έπρεπε να αγκαλιάζονταν και να παρακολουθούνταν από όλο το κόσμο και όχι μόνο από γονείς και συγγενείς των μαθητών της σχολής.
Οι παραστάσεις γίνονται με μεγάλο μεράκι, αγάπη και αρκετή προετοιμασία….
Επίσης η συζήτηση με τους γονείς είναι πολύ σημαντικό για μένα. Να καταλαβαίνουν τι κάνουν τα παιδιά τους εδώ.
Ναι. Πιστεύω πως οι παραστάσεις που κάνουμε ως σχολές μπαλέτου θα έπρεπε να αγκαλιάζονταν και να παρακολουθούνταν από όλο το κόσμο και όχι μόνο από γονείς και συγγενείς των μαθητών της σχολής.
Οι παραστάσεις γίνονται με μεγάλο μεράκι, αγάπη και αρκετή προετοιμασία….
Επίσης η συζήτηση με τους γονείς είναι πολύ σημαντικό για μένα. Να καταλαβαίνουν τι κάνουν τα παιδιά τους εδώ.
