Είχα σκοπό να γράψω για κάτι άλλο. Μέρες τώρα το δούλευα στο μυαλό μου. Μα απόψε έγινε η ανατροπή στα γραπτά μου, μετά από ένα αναπάντεχο περιστατικό. Με ταρακούνησε σαν σεισμική δόνηση στο κορμί και στη ψυχή μου. Η πέννα μου επιμένει να γράψει για αυτό. Δεν φέρνω αντίρρηση, δεν κάνω εγώ κουμάντο.
Τι σου είναι τελικά η ζωή; Γιατί δεν μένει στην πορεία που της σχεδιάζουμε και πάντα ξεγλιστρά; Γιατί δεν υπακούει της οδηγίες μας και κάνει πάντα αυτό που θέλει; Πόσο πολύ διασκεδάζει όταν μας γκρεμίζει αυτό που χρόνια ονειρευτήκαμε ή που καιρό προετοιμάζαμε; Γιατί είναι ξεροκέφαλη ανυπάκουη και ατίθαση; Κάποιες φορές, τις δύσκολες, μου θυμίζει τροπικό κυκλώνα, τυφώνα και τσουνάμι περνά, διαλύει και πνίγει, χωρίς να ρώτα αν μπορώ να αντέξω τις βιβλικές καταστροφές της. Άλλοτε πάλι μοιάζει με όμορφη παραλία, με χρυσαφένια άμμο και γαληνεμένη θάλασσα και τότε λέω δεν φεύγω, θα καθίσω στην άκρη να μου χαϊδεύει τα πόδια το νερό και τα μαλλιά ο ήλιος. Αυτό είναι εύκολο και επιθυμητό δεν χρειάζομαι συμβουλές ή θυσίες δεν στερούμε δεν υποφέρω απλά απολαμβάνω τη ζωή και θέλω κι άλλο κι άλλο κι άλλο.
Μα τις φορές που ο ουρανός σκοτεινιάζει από τα μαύρα σύννεφα, τότε νιώθω σαν μικρό παιδί, μονάχο, απροστάτευτο, ψάχνω το αρκουδάκι μου να το κρατήσω αγκαλιά. Τότε που η άσφαλτος θρηνεί ένα ακόμα άνθρωπο, τη στιγμή που μια μάνα χάνει το παιδί της, εκείνο το δευτερόλεπτο που μου ανακοινώνουν το χειρότερο , μια αποτυχία μια απώλεια ένας χωρισμός μια ανίατη ασθένεια, κάπου εκεί λογομαχώ με τη ζωή.
Αρχίζω να φωνάζω και να την ρωτώ γιατί το έκανες αυτό; Πως νιώθεις τώρα που σε λένε κακιά σκληρή και άδικη; Τα δάκρυα μου σαν μαραθωνοδρόμοι δηλώνουν την απελπισία μου, την αγωνία μου για το τι θα γίνει μετά και πέφτω ακόμα πιο χαμηλά και τότε φτάνω στο πάτο. Εκεί που όλα είναι σκούρα, που η ελπίδα είναι νεκρή, η χαρά ανύπαρκτη και τα όνειρα απαγορευμένα.
Ακούω μια φωνή είναι αυτή! Μα πως έχει αλλάξει; Μου απλώνει το χέρι να σηκωθώ και μου σκουπίζει τα δάκρυα με μεταξένιο μαντίλι. Σκύβει ,με φίλα στο μέτωπο και στο αυτί μου σιγοψιθυρίζει: «Μάζεψε τα κομμάτια σου, προχώρα, μάθε από τα λάθη τα δικά σου και των άλλων, ζήσε το τώρα το σήμερα μα προφυλάξου, ετοιμάσου για το μέλλον. Άσε τα συναισθήματα σου ελεύθερα και χτίσε όρια σ αυτά που σε πληγώνουν. Αλλά μην το ξεχνάς. ΖΗΣΕ. Απόλαυσε τα ωραία, και κράτα τα διδάγματα από τις ανηφοριές. Είμαι η ζωή ετών χιλιάδων χρόνων κι αν έχω μάθει κάτι είναι ότι δεν είμαι μονόδρομος ούτε και αδιέξοδο».
Και τότε είναι που διακρίνω την όαση στην έρημο. Σηκώνομαι και αναπνέω.
Καλοκαίριασε!
«Ανακαλύψαμε δυνάμεις που αγνοούσαμε ότι υπάρχουν», είπε μεταξύ άλλων «Αγαπημένο μου παιδί, δυο χρόνια πέρασαν από εκείνη τη μαύρη νύχτα. Καρδούλα μου, όλοι σήμερα μαζευτήκαμε
Μια πραγματική λαοθάλασσα έχει «πλημμυρίσει» το Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους, με χιλιάδες Αθηναίους να δίνουν το παρών στη διαμαρτυρία για τα δύο χρόνια από την τραγωδία
Αντώνης ΚότσηςΚάτοικος Λάρνακας, ιδιοκτήτης “Ευ Κουζήν” Στις 28 Φεβρουαρίου 2023 , κάποια παιδιά ταξίδευαν πρώτη φορά στην ζωή τους με τρένο και έμελλε να είναι
Του Γιώργου Μιχαηλίδη(Ο Γιώργος είναι από τη Λάρνακα, φοιτητής στην Αγγλία) 28/02/2025: Δύο χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη, ο απανταχού Ελληνισμός στέκεται σαν ατσάλινη
1 thought on “Τι σου είναι αυτή η ζωή!”
Beautifully said
Comments are closed.