Μια ιστορία για τους μικρούς μας φίλους

Χορηγός Στήλης Πρίνος Farm & Deli 

Της Τάσας Χαμπή
(Νηπιαγωγός – συγγραφέας)
tasa.writer@gmail.com

Μια φορά και ένα καιρό, σε καιρό μακρινό ομολογώ, ζούσαν τα φρούτα και τα λαχανικά. Η ζωή τους ήταν δύσκολη, δύσβατη μιας και δεν είχαν σπίτι να μείνουν. Κανένας δεν τα προστάτευε και αυτά, όσο και αν προσπαθούσαν, είχαν καθημερινά απώλειες. Έχαναν φίλους τις βροχερές μέρες, μέσα στα ρυάκια που σχηματίζονταν στην άκρη του δρόμου, θυμάμαι μια μέρα ο μαϊντανός είχε γλιστρήσει μέσα στο ορμητικό νερό χάνοντας έτσι αρκετά από τα φύλλα του που τελικά κατέληξαν πνιγμένα στον…. υπόνομο.
Μα και τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, οι αχτίνες του ήλιου ήταν για αυτά φλόγες που τους έκαιγαν και τους ξέσκιζαν την τρυφερή τους φλούδα. Κάποια φρούτα λιποθυμούσαν από τη ζάλη τους και τα περισσότερα λαχανικά μαραίνονταν και έκλειναν για πάντα τα μάτια.

Οι πατάτες, τα καρότα και τα κρεμμύδια έμεναν μόνα και κρυμμένα κάτω από το χώμα, χωρίς πολλούς φίλους και συχνές επισκέψεις. Μάλιστα πολλές φορές η υγρασία τα κατάστρεφε και τα αρρωστούσε.

– Πολύ φοβάμαι φίλοι μου ότι αυτό θα είναι το τέλος μας. Θα αφανιστούμε, θα νικηθούμε από τη μάχη της φύσης, και κανένας δεν θα μας θυμάται. Όσο για τα παιδιά που δεν θα τρώνε από τις βιταμίνες μας θα χρειαστεί να πίνουν αυτά τα ειδικά χαπάκια από τα φαρμακεία. Μα δεν είναι το ίδιο. Δεν συγκρίνεται το φρέσκο με το τεχνητό! Τι κρίμα για τα καημένα τα παιδάκια!
Είπε φανερά στεναχωρημένο ένα πορτοκάλι.

-Θα καταντήσουμε κειμήλια σε μουσεία. Μονό εκεί θα μπορούν να μας δουν τα παιδιά, να μας γνωρίσουν και να μας μελετήσουν! Ή σε πίνακες ζωγραφικής και γλυπτικές απεικονίσεις μας.
Μα τη γεύση μας,αχ την γεύση μας,  δεν θα την γνωρίσουν ποτέ. Παραπονέθηκε μια ολοστρόγγυλη κοκκινωπή ντομάτα.

-Σαν τους δεινόσαυρους θα καταλήξουμε! Τόνισε η μελιτζάνα, σκουπίζοντας με το πράσινο φυλλαράκι στο πάνω μέρος του κεφαλιού της τον ιδρώτα που της προκαλούσε ο φόβος αυτός.

Εκεί που τα φρούτα και τα λαχανικά συζητούσαν γεμάτα αγωνία και φόβο, ξαφνικά ακούστηκαν κάποια βήματα και μια μεγάλη σκιά στρώθηκε σαν χαλί κοντά τους. Ένας ψήλος κύριος, ο παραγωγός, που δουλεία του ήταν να φροντίζει φρούτα, χόρτα και λαχανικά, με μάτια πλουμιστά από καλοσύνη και ευαισθησία τα πλησίασε. «Σας άκουσα που μιλούσατε, θα ήθελα να σας βοηθήσω και σπίτι για σας να χτίσω. Μέσα θα μένουνε τυριά και διάφορα βιολογικά. Στην άκρη θα χω το ψυγείο και πιο μέσα το κρεοπωλείο σκέπτομαι κιόλας να το ονομάσουμε….. οπωροπαντοπωλείο ή τελοσπάντων κάτι σαν παντοπωλείο!».

Τα φρούτα και τα λαχανικά στην αρχή ήταν διστακτικά. Ποτέ στο παρελθόν κανένας δεν θέλησε να τα βοηθήσει. Τον ρώτησαν γιατί να κάνει κάτι τέτοιο, μια τέτοια καλοσύνη! Τότε ο κύριος με τα καλοσυνάτα μάτια τους απάντησε με το πιο απλό και χαμογελαστό ύφος «Μα η απάντηση είναι απλά! Αγαπάω τα παιδιά,  επειδή μόνο αυτά έχουν αγνή και τρυφερή καρδιά. Για αυτό θα προσφέρω ό,τι πιο φρέσκο και υγιεινό σε αυτά και στις οικογένειες τους.
Λοιπόν τι λέτε θέλετε να συνεργαστούμε»;

Ο κύριος με τα φρούτα και τα λαχανικά έδωσαν τα χέρια και συμφώνησαν!
Από τότε ζούνε όλοι μαζί κάτω από την ίδια στέγη με στόχο τη σωστή διατροφή. Για παιδάκια αλλά και ενήλικες!

Πολλές ιστορίες και περιπέτειες πρόκειται να συμβούν στο οπωροπαντοπωλείο ή τελοσπάντων κάτι σαν παντοπωλείο και εγώ μικροί μου φίλοι θα με εδώ να σας τα διηγηθώ όλα.