Της Θέκλα Πορτέχη
Η Αθήνα η πόλη του φωτός. Μια χαοτική αλλά ταυτοχρόνως μια τόσο ερωτέυσιμη πόλη. Μια πόλη που ο κάθε ένας ξεχωριστά μπορεί να προσαρμοστεί. Ο κάθε ένας ξεχωριστά μπορεί να βρει στοιχειά που να τον εκφράζουν. Θες μπαράκι χαλαρά με τζας μουσική; Θες κλαμπάκι με ελληνική μουσική , ροκ, 80ς-90ς; Ταβερνάκι; Μουσεία; Χορό; Θέατρο; Τι θες;
“ Έχω τα πάντα”!
Μια μαγική, κρυφή, αλλά τόσο ποιητική πόλη που όσο και να σε εκνευρίζει ο ρυθμός της άλλο τόσο σε κάνει να ερωτευτείς και να φρικάρεις. Τι να πρώτοδεις; Την υπέροχη Ακρόπολη που αν τύχει και ανεβείς στα βραχάκια βράδυ – πρωί αποθεώνεσαι από τους υπέροχους ήχους και την εκθαμβωτική εικόνα που δεν τελειώνει και μεταλλάσσεται; Και πόσοι δεν έκατσαν με παρέα και μπίρες ατέλειωτες ώρες μέχρι το ξημέρωμα! Και ποιος δεν ερωτεύτηκε και καψουρεύτηκε κάτω από την πανσέληνο. Τα διάφορα σοκάκια μοναστηράκι και Ψυρρή περιτριγυρισμένα από ζωή.
Δεν θα αναφερθώ στην νυχτερινή πλούσια ζωή που οι λάτρες την βρίσκουν μοναδική και για τις χρόνιες εκπτώσεις στα καταστηματάκια. Αλλά ποιος δεν έχει παρατηρήσει τους ταλαντούχους μεν αδικημένους δε ανθρώπους που ζητιανεύουν λεφτά με ένα αλλοπρόσαλλο τρόπο. Άλλοι με τις κιθάρες τους και άλλους γκρουπάκια φτιάχνοντας ατμόσφαιρα. Άλλοι στους δρόμους της ερμού με τα δικά τους σόου και τις χορευτικές τους ικανότητες. Η Αθήνα, η πόλη με τους αμέτρητους καλλιτέχνες!
Και μιας και αναφέρθηκα στους καλλιτέχνες και πιο πάνω στην ποιητική αυτή πόλη, ποιος δεν ερωτεύεται τα χτίρια που είναι βγαλμένα από ένα άλλο παραμύθι. Τι πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες και παγκάκια. Μια πόλη που σε εξιτάρει να περπατήσεις κάθε γωνιά της για να ανακαλύψεις θησαυρούς κρυμμένους. Μια πόλη γεμάτη ιστορία που με το πέρασμα των χρόνων την θάβει μην την κλέψουν οι δολοφόνοι της.
Και ποιος δεν έχει προσέξει τις αμέτρητες πινελιές σε χτίρια και δρόμους από τους διάφορους παθιασμένους νέους. Άλλοι το λένε αναρχία και άλλοι φωτογραφίζουν ασταμάτητα και παρατηρούν θαυμάζοντας το θάρρος και την τέχνη τους. Μην λέμε και πολλά θέλει ταλέντο να ξέρεις να δημιουργείς, τι αν αυτό λέγεται γκράφιτι, τι σπρέι, τι καμβάς. Που ακόμα και τα φώτα το βράδυ εστιάζουν με ένα ιδιαίτερο τρόπο στα δημιουργήματα των “άγνωστων” αυτών νέων.
Μια Αθήνα που το βράδυ γίνεται ένας μαγικός λαβύρινθος που σκοπό έχει να σε χάσει μέσα σε σκέψεις, ρομαντισμούς, αναρχίες και σε στενάκια να μοιάζουν με καμαρίνια ηθοποιών με όλα τα απαραίτητα για μια ακόμα παράσταση. Οι δρόμοι της, ο ένας μετά τον άλλο, γεμάτο φως να προκαλούν με γαλήνη που δεν θυμίζει τίποτα την Αθήνα όταν τα φώτα σβήσουν. Μια κυκλοθυμική πόλη.
Μια βροχή μια ήλιο όπως ακριβώς και η ίδια. Μια μελαγχολία που σε κυνηγάει αναγκάζοντας σε να ψάξεις και ψάξεις τον κρυμμένο έρωτα. Ένα μοναδικό έρωτα που σε κυκλώνει και σε κάνει ένα μαζί της. Και όσοι κατάφεραν να ξεθάψουν την κρυμμένη Αθήνα μπορούν ακριβώς να καταλάβουν σε ποια Αθήνα αναφέρομαι.
Στην πόλη με τα μυστικά!
