Το παιδί με την σφεντόνα

Του Χρηστάκη Χαμπή

Μέρες τώρα με πνίγει ένας κόμπος στο στομάχι και δεν λέει να φύγει. Άγνωστο γιατί, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, για τους καιρούς που ζούμε… ίσως… μπορεί… πολλά λέγονται, ακούγονται ακόμα πιο πολλά, σαν παραμύθι ένα πράγμα… σαν ψέμα, σαν μύθος, το προσπερνούν στα πεταχτά χωρίς το βάρος και τη ώρα που του πρέπει.

Ειδήσεις στην τηλεόραση! Πραγματικότητα, ούτε μύθος ούτε παραμύθι. Σύνορα Παλαιστίνης – Ισραήλ. Ένα παιδάκι, δώδεκα το πολύ δεκατριών χρονών με μια μακριά για το μπόι του σφεντόνα μάχεται ιδρωμένο εναντίων πάνοπλων στρατιωτικών, που και αυτοί με τη σειρά τους μάχονται εναντίον παιδιών, γυναικών, ανδρών…. και γενικά σε ό,τι κινείτε και το εκ λαμβάνονται ως απειλή και κίνδυνο για την χώρα τους. Τα όπλα τους ξερνούν θάνατο! Το μόνο σίγουρο. Θάνατος. Μέσα στους καπνούς, τη φασαρία και το αίμα το παιδί στέκει εκεί με την σφεντόνα. Αναστατώνομαι, ζαλίζομαι, η θύμηση μου τρέχει πίσω στο 1974. Αέρα. Χρειάζομαι αέρα! Φτάνει πια. Οι σφαίρες σχίζουν τον αέρα και τα κορμιά, άλλα γέρνουν μπροστά, άλλα στο πλάι, άλλα σωριάζονται σαν άδεια σακιά κάτω. Το αποτέλεσμα ένα και το αυτό. Καθαρός θάνατος. Ξεφωνητά, λόγια ακαταλαβίστικα, βοή, θυμός, αμόκ – τρέλα –τρέλα.

Το παιδί αναζητά καινούργια πέτρα για την σφεντόνα. Νέες ριπές απ τα όπλα. Βρέχει αίμα και κουρνιαχτό. Παρόλη τη θολούρα του μυαλού μου, αναλογίζομαι την ζωή, πόσο βαρά πόσο αξίζει. Τα πιστεύω και τα θέλω, ο χάρος κάνει τσιμπούσι, γλέντι τρικούβερτο. Πώς αρχίζει η ιστορία, το παραμύθι, ο μύθος και πώς τελειώνει; Ποια σύνορα; Πόσοι νεκροί, τυφλοί ποια η τιμή ποιο το αντίτιμό;

Πετάτε δακρυγόνα. Πετάτε πέτρες- κοτρώνες, κτυπάτε με μαγκούρες και γλίτσες, αμολάτε ποτάμια νερού, σφαίρες πλαστικές! Το βιολί σας εσείς. Βόλια, μολύβι!

Γιατί μόνο έτσι μάθατε να αισθάνεστε δυνατοί, αντρείοι. Πόλυ ωραία! Υπέροχα! Ξεχάσατε το χθες και την ιστορία σας, το παραμύθι σας, το μύθο σας, το Χίτλερ – τα στρατόπεδα Άουσβιτς, τον κατατρεγμό, το φόβο για το αύριο, την αξία της ζωής, το κλάμα και το θάρρος. Βλέπετε και πυροβολείτε αλλά είστε τυφλοί, θεόστραβοι. Ξεχάσατε τον αγώνα, να περάσει η μέρα, το κλάμα και της μάνας και του παιδιού στον αποχωρισμό.

Ασλάνια του χθες, ύαινες του σήμερα, τρέφεστε μια αίμα και πτώματα παιδιών που κρατάνε πέτρες ή σφεντόνες. Που καταντήσατε; Τέτοια κατρακύλα, ντροπή και ξεφτίλα.

Σίγουρα θα ξεχάσω τον Οσμάν με τη σφεντόνα, την λεβεντιά και την παλικαριά του. Θα έπρεπε να βρίσκεται σε παιδική χαρά όπως τα δικά σας παιδιά και όχι σε πεδίο μάχης. Θα έπρεπε να κανακεύετε, να γελά και όχι να μάχεται με τσακάλια και γκρίζους λύκους. Βρε μπας και Οσμάν στα Αραβικά σημαίνει Ηρακλής στα Ελληνικά; Ποιος ξέρει τελικά τι σημαίνει αυτό και τι το άλλο; Μικρό μπόι Οσμάν, μα σήκωνες ολόκληρό λαό στους ώμους σου μαζί με τα βάσανα και τις πίκρες και τους καημούς τους. Δύναμη Οσμάν, καρτέρα, μην ξεχνάς, βάστα καλά, κράτα ψιλά το κεφάλι, μην σκύβεις μην ψάχνεις κάτω για πέτρες. Στριφογύριζε την άδεια σου σφεντόνα στον αέρα, αλλοίμονο στους δειλούς και τιποτένιους που βάλθηκαν με το έτσι θέλω να αφανίσουν ένα ολόκληρο λαό, να θάψουν ότι για αυτούς είναι επικίνδυνο….. Αναφορά Οσμάν. Νεκροί… Τόσοι. Πληγωμένοι… Τόσοι…

Μακάρι να έρθουν καλύτερες μέρες, που να μας χωρά όλους η γη, ακόμα και τις ιδέες μας.