Μπλούζα με λεκέ

Της Άντρη Χατζηγεωργίου

Σίγουρα, θα κρύβεις και εσύ στην ντουλάπα σου μια αγαπημένη μπλούζα με λεκέδες. Και όλο λέεις πως θα βρεις τον τρόπο να τους αφαιρέσεις και να την φορέσεις ξανά. Εκεί, που κοιτάζεις πολύ προσεχτικά τη μεγάλη στάμπα που έχει αποτυπωθεί στο ύφασμα, θυμάσαι πως είναι λεκές από λιωμένο παγωτό φράουλα – σοκολάτα στο χωνάκι. Ταξιδεύεις στις εικόνες που αποτυπώθηκαν στο μυαλό σου από τη βόλτα που έκανες μαζί με την Γιάννα και τη Μαρία, στον παραλιακό δρόμο της πόλης. Εκείνο το απόγευμα κρατούσες το χωνάκι παγωτού στη δεξιά σου παλάμη. Ενώ, εσύ γελούσες και έκανες πλακίτσες με τη Γιάννα και τη Μαρία, το δροσερό παγωτό έλιωνε, γινόταν υγρό, και έτρεχε πάνω στα χέρια και στα ρούχα σου. Μα δεν σε ένοιαζε περνούσες καταπληκτικά μαζί τους. Όχι, μόνο εκείνο το απόγευμα, αλλά κάθε φορά που κανονίζατε μια μεταξύ σας συνάντηση. Κάθε απόγευμα που περνούσες μαζί τους. Κάθε βράδυ του καλοκαιριού που περάσατε μαζί πλάι στο κύμα να μιλάτε μια για τα δικά σου, μια για δικά της Μαρίας και μια για τα δικά της Γιάννας. Άλλες φορές, για τα όσα φέρνει η μοίρα στο δρόμο των ανθρώπων. «Τίποτα δεν είναι δεδομένο, ξέρεις που θα είσαι και τι θα κάνεις σε πέντε- δέκα χρόνια;», ρωτούσε ρητορικά, η Γιάννα και εσύ απαντούσες, «θα είμαι εκεί που θα με πάρουν τα σχέδια μου». Και η Μαρία, συμπλήρωνε, «θα είμαστε εκεί που θα μας πάρει η μοίρα, εκεί που θα μας σπρώξεις ο Θεός». Ίσως, να έχεις και εσύ μια τρελή, παρορμητική, φίλη που περπατάει εκεί που την σπρώχνει ο άνεμος, που βαδίζει, χωρίς σχέδια και χωρίς έννοιες, όπου την πάει η ζωή. Προσαρμόζεται χωρίς γκρίνια και άγχος σε κάθε συνθήκη. Και, εσύ σίγουρα θα ζηλεύεις την ανεμελιά της, τη χαλαρότητα της, την ηρεμία της∙ όλα αυτά που λειτουργούν πάνω της σαν ασπίδα ενάντια στο άγχος που μπορεί να κατατρώει κάθε άνθρωπο μέρα με τη μέρα.

Συγνώμη, παρασύρθηκα στο μπλα – μπλα. Που έμεινα; Α, ναι, στις ωραίες στιγμές που περνούν από τον μυαλό σου, όταν βλέπεις τον λεκέ στην μπλούζα. Θυμάσαι τη Γιάννα και τη Μαρία που πέρασαν από τη ζωή σου αφήνοντας τα στίγματά τους. Ξέρεις πως αυτές σε έμαθαν να απολαμβάνεις ένα παγωτό φράουλα – σοκολάτα. Σου απόδειξαν πως ένα κόκκινο φόρεμα σου ταιριάζει γάντι και πως ένα ποτήρι παγωμένη μπύρα είναι άκρως απολαυστικό. Σου δίδαξαν πως σε αυτό που λέμε «μονοπάτι της ζωής», οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, χωρίς να το καταλάβεις. Απλά, αθόρυβα, με ένα από αυτά τα τηλεφώνημα που ακυρώνουν την απογευματινή συνάντηση για καφέ. Με ένα απλό «συγνώμη, φιλενάδα, δεν μπορώ, δουλειές και υποχρεώσεις Ξέρεις. Μια άλλη φορά». Μέσα σου, όμως, το ξέρεις πως αυτή «η άλλη φορά» δεν θα έρθει ποτέ. Ή μάλλον θα έρθει με μια άλλη Γιάννα και μια άλλη Μαρία, γιατί έτσι είναι τα πράγματα∙ οι μέρες κυλάνε και πολλοί άνθρωποι διασταυρώνουν τον δρόμο σου, όπως και εσύ διασταυρώνεις το μονοπάτι κάποιων άλλων ανθρώπων. Κάποιους οι παρουσία σου τους θυμώνει και τους μαθαίνει μέχρι που φθάνουν τα όρια τους. Κάποιους τους πληγώνεις και τους διδάσκεις πώς να μαζέψουν την αφέλεια τους. Άλλους τους κάνεις να γελούν, να νιώθουν τη ζεστασιά της καρδιάς σου, την τρελά της ψυχής σου που σε κάνει να βγάζεις τα σανδάλια χωρίς δισταγμό και να χορεύεις στους ρυθμούς μιας ξέφρενης μουσικής. Σίγουρα έχεις αφήσει τα αποτυπώματά σου στα μονοπάτια των άλλων, όπως και οι άλλοι άφησαν τα αποτυπώματα τους στο δικό σου. Τελικά, αυτό που μένει από τις συναντήσεις μας με τους άλλους ανθρώπους είναι τα ίχνη που αφήνουμε στα σταυροδρόμια της ζωής, οι αναμνήσεις που αποτυπώθηκαν μέσα μας, όπως ακριβώς ένας λεκές στην μπλούζα.