Για κάποιους εκπαιδευτικούς….

Της Τάσας Χαμπή
tasa.writer@gmail.com

Μέσα στα σπίτια μας όλοι έχουμε αντικείμενα κάποιας αξίας. Σημαντικές χρηματικές ή και συναισθηματικές επενδύσεις. Το πολυτιμότερο, το ακριβότερο, το αναντικατάστατο διαμάντι μας, κομμάτι του εαυτού μας, είναι το παιδί μας. Ο λόγος που ξυπνάμε το πρωί, που εργαζόμαστε, που αποταμιεύουμε, όσοι μπορούμε, ο λόγος που αναπνέουμε και υπάρχουμε είναι αυτό το παιδί.

Δέκα μήνες πριν, χτύπησαν τα κουδούνια, καλώντας τα παιδιά μας στα σχολεία. Έξι ώρες το λιγότερο τη μέρα, πέντε μέρες τη βδομάδα, την ευθύνη για τα ρουμπίνια μας, την είχαν οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία. Πολλά ακούστηκαν και φέτος για το έργο τους και οι απόψεις πάντοτε θα διίστανται. Στο δικό μου κόσμο, που πιστέψτε με είναι πέρα για πέρα πραγματικός, συνάντησα εκπαιδευτικούς που πλημμυρίζουν από αγάπη, υπομονή, ενέργεια, δημιουργικότητα, παιδικότητα, παιδεία και δημοκρατικότητα.

Τα δικά μου μάτια είδαν δασκάλες /νηπιαγωγούς, που παραμέρισαν τα δικά τους προβλήματα, που στήριξαν τα παιδιά μας, που τα άφησαν ελεύθερα να εκφραστούν, που τους έδωσαν σημασία, χώρο και χρόνο και τα ανέβασαν στο επόμενο σκαλοπάτι.
Τα δικά μου αυτιά άκουσαν επιβραβεύσεις για κάθε παιδική προσπάθεια, άκουσαν συμβουλές και παροτρύνσεις από καρδιάς.

Αντιμετώπισαν το κάθε παιδί σαν ξεχωριστή προσωπικότητα, όχι σαν ένα στοιχείο στο σύνολο.

Σε ένα μικρό νηπιαγωγείο, στη δική μου γειτονιά, οι εκπαιδευτικοί κατέχουν το διδακτορικό της ανθρωπιάς και αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση.

Ένα ποτάμι ευχαριστίες στις νηπιαγωγούς του Δημόσιου Νηπιαγωγείου Αγίου Ιωάννη Λάρνακας .