Της Τάσας Χαμπή
tasa.writer@gmail.com
Βράδιασε και απόψε. Ο ουρανός άλλαξε τα χρώματα του, το γαλάζιο σε πορτοκαλί και έπειτα στο χρώμα της νύχτας. Η κούραση της μέρας και τα πονεμένα μου πόδια με σπρώχνουν από νωρίς στο κρεβάτι. Ο Μορφέας, θεός των ονείρων, με καλεί κοντά του, δεν χρειάστηκε να μετρήσω προβατάκια και δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη σελίδα από το βιβλίο μου. Μα ένας ήχος στο κινητό με ξυπνά. Μαζί ξυπνά και η ανησυχία που με διακατέχει αυτές τις μέρες. Κατεβαίνω στη κουζίνα και ανοίγω τον υπολογιστή. Είναι περασμένες δώδεκα, μπήκε κιόλας η αδίστακτη άλλη μέρα. Στο δωμάτιο επικρατεί ησυχία. Το λατρεύω. Η απουσία κάθε ήχου τέτοιες ώρες μου ξυπνά το συγγραφικό μου μικρόβιο. Θα τολμήσω να γυρίσω το χρόνο λίγο μονάχα πίσω, στο προηγούμενο Σαββάτο, σε μια ταινία φαντασίας. Τις προτιμώ αυτές που κόβουν το νήμα της ανθρώπινης λογικής, που μου δείχνουν αυτό που δεν έχω σκεφτεί. Η συγκεκριμένη, δημιουργική και ευφάνταστη, μου προκάλεσε τρόμο και αγωνία. Όχι , δεν ήταν θρίλερ ούτε τρόμου, μα φοβήθηκα γιατί σκέφτηκα πως βαδίζουμε σε ένα τέτοιο δρόμο που πιθανότατα θα έχουμε την ίδια κατάληξη.
Η υπόθεση εν συντομία, ο ήρωας ένας συγγραφέας ευχητήριων καρτών, μετά από το χωρισμό του με τη γυναίκα του κλείνεται στον εαυτό του, απομονώνεται και μέσα στη δυστυχία του ερωτεύεται το λογισμικό του υπολογιστή του, το οποίο έχει φωνή, σκέψη και κρίση σαν άνθρωπος, αλλά χωρίς σάρκα και οστά. Περπατά στο δρόμο με το ακουστικό στο αυτί και τη μικροσκοπική κάμερα στο τετράγωνο τσεπάκι του πουκαμίσου του έτσι ώστε να είναι πάντα κοντά του η νέα του… αγαπημένη!
Νιώθει ξανά χαρούμενος, γεμάτος ζωή και ενέργεια. Ο έρωτας τα χει αυτά. Βγαίνουν για βόλτα στο πάρκο, στη θάλασσα συζητούν και επικοινωνούν και πάντα ανυπομονούν μέχρι την επόμενη φορά που θα μιλήσουν.
Αυτό συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Λυπηρό, τραγικό, μου προξενεί δυσαρέσκεια , τόσοι άνθρωποι γύρω τους, δίπλα τους, αγνοούν ο ένας τον άλλο και να επικεντρώνονται σε ένα ακουστικό, σε μια κάμερα, ή σε ένα λογισμικό!
Άνθρωπος φοβάται άνθρωπο! Ποιος κατευθύνει ποιον;
Η τεχνολογία εμάς ή εμείς αυτήν;
Αγκιστρωνόμαστε από την τεχνολογία για να αποφύγουμε την άμεση επαφή;
Και ενώ στον έξω κόσμο κλείνουμε τα παντζούρια, για τους άλλους στο διαδικτυακό τα ανοίγουμε! Ναι συμφωνώ δεν ήταν λίγες οι φορές που ματώσαμε από τα μυαλωμένα δίποδα, που γέλασαν με τη ντροπή μας, μας πέταξαν πικρά λόγια και μας κέρασαν το ποτό της προδοσίας. Θέλει γερό στομάχι η συναναστροφή.
Όμως, εκεί έξω, εδώ κοντά, υπάρχουν και άλλοι σαν εμάς, υποστηρικτές της ανθρώπινης ύπαρξης, τι ωραίο που δεν μοιάζουμε και ποσό βαρετό θα ήταν αν συμφωνούσαμε σε όλα και κάναμε τα πάντα με τον ίδιο τρόπο.
Η ταινία φτάνει στο τέλος της.
Το «τρυφερό» λογισμικό πλήγωσε τον ήρωα, το ίδιο και πολλά άλλα…. Ο άνθρωπος βρίσκει παρηγοριά και μια ζεστή αγκαλιά στον άνθρωπο.
