Tα σταυρόλεξα της ζωής…

Γράφει η Τάσα Χαμπή
tasa.writer@gmail.com

Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες,  είχα τελειώσει με τις καθημερινές μου υποχρεώσεις και είχα λίγο χρόνο για τον εαυτό μου. Έφτιαξα το καφέ μου και κάθισα στο καναπέ. Συντροφιά το σταυρόλεξο που προσπαθούσε να μου στήσει  περίπλοκες  παγίδες, τρικλοποδιές,  μα στα τόσα χρόνια εξάσκησης  τις είχα μάθει και δύσκολα έπεφτα σε αυτές. Έγνοιες δεν είχα, έτσι νόμιζα τουλάχιστον, τα παιδιά είχαν μεγαλώσει και είχαν φτιάξει τις δικές τους οικογένειες. Αποκαταστάθηκαν επαγγελματικά, πράγμα δύσκολο στους καιρούς που ζούμε, και κακό λόγο για αυτούς και την ηθική τους δεν είχε κανένας να πει.
Τι άλλο να θέλει κάποιος για να είναι περήφανος γονιός;

Σκεφτόμουν το κυριακάτικο τραπέζι με όλη την οικογένεια, τα εγγόνια , τις σκανδαλιές τους και εμένα να συνωμοτώ μαζί τους, ο πιο φανατικός υποστηρικτής τους… όταν ξαφνικά βαριά βήματα ακούστηκαν απέξω. Δεν περίμενα κανένα και παραξενεύτηκα όταν άκουσα τα τρία κοφτά χτυπήματα στη πόρτα. Στο πρώτο χτύπημα ένιωσα ένα πόνο στο πάνω μέρος της κοιλίας και στη πλάτη. Στο δεύτερο κιτρίνισα, αισθάνθηκα αδυναμία, ζάλη και αναγούλα. Στο τρίτο κτύπημα ήταν λες και μου έσφιγγαν το ζωνάρι γύρω από το λαιμό.

«Μωρέ, δε πα να χτυπάς μέχρι και την δευτέρα παρουσία! Δεν σ ανοίγω».
Πήγα και κλείστηκα στο δωμάτιο μου, με δυνατή  μουσική να μην ακούω τα τικ – τακ πάνω στο ξύλο, που έμοιαζαν σαν τα καρφιά που σταύρωναν τον Ιησού.
Με ενοχλούσε πραγματικά αυτός ο ήχος.

Πέρασαν μέρες, δεν είπα σε κανένα τίποτα. Μέχρι που μια μέρα παρέλαβα ένα φάκελο. Μεγάλο λευκό και το όνομά μου γραμμένο με κεφαλαία γράμματα. Με τρεμάμενα χέρια και ιδρωμένες παλάμες το άνοιξα. Μέσα υπήρχε ένα σύντομο  γράμμα που έσταζε δηλητήριο πίκρα και πόνο. Όλο και όλο εννέα λέξεις.
«Ανοιχτά ή κλειστά εγώ  θα μπω»
Υπογραφή: Ανώμαλα κύτταρα

Το έσκισα στα τέσσερα και έπειτα το τσαλάκωσα, το πέταξα στην άκρη του δωματίου. Τι θράσος να εισβάλει απρόσκλητος στο χώρο μου, στη ζωή μου, στο σώμα μου. Σαν αναρριχώμενο φυτό που το κλαδεύω, αλλά αυτό προχώρα και απλώνεται.
Τα χέρια μου σφίγγουν σε γροθιές, πόσο θα θελα να τον πονέσω όπως με πονά αυτός!
Πρέπει να ηρεμήσω. Επιστρέφω στην παλιά μου συνήθεια. Δέκα κάθετα. “Καταβολή σωματικών, πνευματικών ή ψυχικών δυνάμεων για την επιτυχία ενός σκοπού”.
Έξι οριζόντια. “Η σχετική ή απόλυτη βεβαιότητα  ότι θα συμβεί κάτι καλό, επιθυμητό, ευχάριστο και ωφέλιμο”.

Γυρίζω στις τελευταίες σελίδες με τις έτοιμες απαντήσεις.
Δέκα κάθετα: Προσπάθεια.
Έξι οριζόντια: Ελπίδα.