Ένα ρολόι και κάτι σακούλες…

Της Θέκλας Πορτέσιη

 Μερικές φορές τα λόγια βγαίνουν, πληγώνουν και δεν μπορείς εύκολα να τα αλλάξεις. Μερικές ή τις πλείστες φορές αυτά τα σκληρά λόγια πάνε στους λάθος ανθρώπους, ενίοτε την λάθος στιγμή. Και σε αυτή την λάθος στιγμή βρίσκονται πίσω οι « λάθος» άνθρωποι που όσα και να τους πεις, όσες φορές και να τα ακούσουν δεν σου λένε τίποτα. Αντιθέτως. Ακούν, σιωπούν και δακρύζουν κρυφά μην τυχών και τους πάρεις χαμπάρι. Όχι γιατί είναι εγωιστές αλλά γιατί δεν θέλουν να σε στεναχωρήσουν. Ναι καλά, ίσως, κατάλαβες. λέγονται γονείς.

Δεν είναι εύκολο να είσαι παιδί και να μπορείς να καταλάβεις αυτόν τον άνθρωπο που λέγετε πατέρας και αυτή την γυναίκα που λέγεται μητέρα εάν δεν γίνεις και εσύ γονιός. Και το πιο σκληρό που μάλλον αποφεύγεις να καταλάβεις, και σε νιώθω, είναι ότι πέρα από το ότι μεγαλώνεις εσύ μεγαλώνουν και αυτοί οι δύο. Πίσω από κάθε κερί που σβήνεις προσθέτεις ακόμα ένα χρόνο σε όλα! Πίσω από αυτή την ευχή «χρόνια πολλά» υπάρχει ακόμα μια ρυτίδα και ακόμα ένας πόνος αλλά και ένα χαλασμένο  ρολόι που πάει μπροστά και ποτέ πίσω! Ο χρόνος πάει μπροστά, τα χρόνια πάνε μπροστά, δεν γυρίζουν ποτέ πίσω!

Οι εικόνες μέρα με την μέρα μεγαλώνουν ακόμα πιο πολύ και οι αναμνήσεις ξεφυλλίζονται σε μια καρέκλα με ένα καφέ χρόνια μετά αφού χρόνο με χρόνο λιγοστεύουν και δεν πολλαπλασιάζονται.
«Μεγάλωσε και δεν μένει σπίτι», αυτή η φράση που τους τρυπάει σαν βελόνα και αυτοί αμείλικτοι και γεροί σαν κορμός δέντρου που δακρύζει μέλι , μυρωδιά και ασφάλεια.  Ένα δέντρο που φυτεύτηκε την μέρα που γεννήθηκες εσύ και άνθιζε μέρα με την μέρα μαζί σου.

Στην πρώτη σου μπουκιά, λεξούλα, δοντάκι. Εμ να δεις κάτι ανθούς την μέρα που περπάτησες. Να και η πρώτη μέρα στο σχολείο, με εσένα να φωνάζεις και να διαμαρτύρεσαι λες και δεν υπάρχει αύριο, για μια τσάντα που μπορεί για αυτούς να ήταν ο υπόλοιπος μήνας υπολογισμένος οικονομικά. Μεγαλώνεις σιγά σιγά και θες άλλη τσάντα, κινητό , υπολογιστή, να βγεις, να ταξιδέψεις, να σπουδάσεις.

Όσα  μα όσα και αν τους έχεις κάνει, είναι εκεί την μέρα που παίρνεις το πτυχίο σου με καμάρι να θαυμάζουν τον καλύτερο φοιτητή όλων των εποχών. Εκεί στον γάμο σου με βαριά καρδία και συγκίνηση. Ααα εκεί σε κάθε σου αρχή. Εκεί για σένα.  Αναζητώντας εσένα. Ένα καφέ σου, μια κουβέντα σου, λίγο ρε παιδί μου από τον χρόνο που ποτέ δεν έχεις. Μια ακόμα στιγμή μαζί σου αφού η πυξίδα έχει πια γυρίσει. Ο χρόνος για σένα είναι ευχή και για αυτούς εχθρός. Μην τρομάζεις στην ιδέα. Το ξέρεις, έτσι θα γίνει, απλά μάζεψε χαμόγελα , αγκαλιές , εκπλήξεις  και πολλά πολλά φιλία Βαλ ‘τα μέσα σε μια τσάντα και πήγαινε να τους βρεις. Αυτό θα τους δώσει λίγη ευτυχία ακόμα.

Να είναι εκεί και στα γενέθλια σου. Αχ αυτή η μέρα. Σε αυτά τα γενέθλια σου έφεραν για δώρο πελώριες σακούλες. Όσα είναι και τα κεράκια στη τούρτα τόσες και οι σακούλες. Αυτές τις σακούλες εσύ της γέμιζες, αυτοί τις κουβαλούσαν για να στις φέρουν σήμερα.

Φρόντισε λοιπόν να είναι πολύ βαριές οι σακούλες από αναμνήσεις και απεριόριστες στιγμές. Γιατί όσο μεγαλώνεις εσύ μεγαλώνουν μαζί σου. Και καμιά φορά πάνω στον ενθουσιασμό του «ανεξάρτητου» και του «θέλω να κάνω την ζωή μου» , το ξεχνάμε και μετά μας πιέζει ο χρόνος. Δεν ζούμε αιώνια και κανείς δεν είναι δεδομένος. Βρες λοιπόν χρόνο γιατί αξίζει σε σένα.