Με το όνομα του “να παίζει” τον τελευταίο καιρό σε Βρετανικά, Ελλαδικά και Κυπριακά ΜΜΕ, το SkalaTimes αναδημοσιεύει συνέντευξη του Κύπριου επιχειρηματία Αντρέα Παναγιώτου ή αλλιώς Άντη Παναγιώτου, του Ability Group στο Λονδίνο.
Τη συνέντευξη είχε κάνει πριν λίγα χρόνια η αρχισυντάκτρια του SkalaTimes Γιώτα Δημητρίου για την Κυπριακή εφημερίδα της παροικίας του Λονδίνου, “Παροικιακή”.
Το όνομα του “Κύπριου Κροίσου”, όπως τον αποκαλούν, Άντη Παναγιώτου, βρίσκεται εδώ και χρόνια στη ετήσια λίστα “Rich List” των Sunday Times.
SkalaTimes
Καταρχάς θα ήθελα να σας ρωτήσω, πώς συστήνεστε στον κόσμο και στους ξένους συνεργάτες σας; Είστε Κύπριος, ο οποίος όμως έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στο Λονδίνο; Λέτε πως είστε ‘Αγγλος; Πώς είστε Αγγλοκύπριος;
Κανένα από αυτά τα δυο. Λέω πως είμαι Κύπριος. Διότι αυτό είμαι, Κύπριος.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να βγείτε δημόσια να πείτε πως αντιμετωπίζετε πρόβλημα δυσλεξίας και ότι μετά δυσκολίας διαβάζετε και γράφετε;
Είχαμε συναντηθεί σε μια εκδήλωση με τον συντάκτη της εφημερίδας “Evening Standard” και μου έλεγε πως ετοίμαζαν ένα αφιέρωμα για την δυσλεξία. Τότε του είπα πως κι εγώ ο ίδιος είμαι δυσλεξικός. Με παρακάλεσε να κάναμε μία συνέντευξη γιατί πίστευε πως αν έβγαινα εγώ να πω πως είμαι δυσλεξικός,αυτό θα βοηθούσε πολύ κόσμο, πολλά παιδιά. Θα λέγανε “αν αυτός που έχει πετύχει είναι δυσλεξικός, σημαίνει πως κι εμείς μπορούμε να πετύχουμε και να πολεμήσουμε τη δυσλεξία”. Δεν μπορούσα να αρνηθώ την πρόταση. Ήθελα να βοηθήσω όσο και όπως μπορώ σε αυτό το πρόβλημα. Δεν θα ήθελα κανένα παιδί να περάσει όσα πέρασα εγώ. Έτσι βγήκα να μιλήσω γι αυτό. Ξέρετε, αν κάποιος εμπνευστεί από το ότι βγήκα εγώ να μιλήσω και παραδεχτεί κι αυτός πως είναι δυσλεξικός (επειδή πολλοί το αρνούνται) θα τον βοηθήσει.
Είναι σαν κάποιο που είναι αλκοολικός. Όσο καιρό το αρνιέται δεν υπάρχει περίπτωση να ξεπεράσει το πρόβλημα. Όταν το παραδεχτεί, τότε μπορεί και να το πολεμήσει. Για μένα, ήταν ρίσκο να βγω να πω ότι είμαι δυσλεξικός. Αλλά, νιώθω, πως αν βοήθησα έστω και ένα παιδί, τότε σημαίνει πολλά για μένα και άξιζε το κόπο να βγω να το δηλώσω.
Παλιά είχατε σκεφτεί αν βγείτε να πείτε ότι είστε δυσλεξικός;
Όχι, ποτέ. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου!
Πολλοί αναγνώστες θα αναρωτηθούν: πώς γίνεται ένας δυσλεξικός που μετά δυσκολίας διάβαζε και έγραφε, να είναι ένας από τους πιο πλούσιους και πετυχημένους της Βρετανίας σήμερα;
Δεν υπήρξε πρόβλημα στη καριέρα μου. Όταν ήμουν μικρός και δυσκολευόμουν να γράψω και να διαβάσω, προσπαθούσα να κρύψω το πρόβλημα. Μεγαλώνοντας όμως, αυτό με έκανε να είμαι πιο φιλόδοξος να θέλω να αποδείξω πως είμαι ικανός να κάνω πράγματα, πως δεν είμαι κατώτερος από κανένα επειδή έχω αυτό το πρόβλημα. Έτσι σε τελική ανάλυση το πρόβλημα σε κάνει να είσαι πιο φιλόδοξος, να θέλεις να αποδείξεις πόσο ικανός είσαι, να συγκεντρώνεσε περισσότερο στους στόχους σου, να λες “οκ δεν μπορώ να διαβάσω και να γράψω, αλλά αξίζω, μπορώ να καταφέρω πολλά”. Έτσι το “μειονέκτημα” λειτουργεί ως “πλεονέκτημα”.
Από την άλλη όμως, για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι εγγύηση πως αν είσαι δυσλεξικός και δεν μπορείς να γράφεις και να διαβάζεις, θα πετύχεις. Γιατί υπάρχουν και παιδιά που το χειρίζονται διαφορετικά το πρόβλημα και δυστυχώς πάνε σε λάθος κατευθύνσεις.
Τώρα που είστε τόσο πετυχημένος δεν έχετε σκεφτεί να προσλάβετε κάποιο δάσκαλο να σας βοηθήσει;
Όχι. Διότι τώρα μπορώ να διαβάζω και να γράφω πολύ καλύτερα από ότι παλαιότερα.
Μετά από χρόνια σκληρού αγώνα για να μάθω να γράφω και να διαβάζω, έχω μάθει. Μου πήρε χρόνια αλλά έμαθα, όμως έμαθα με τον δύσκολο τρόπο.
Η σχέση σας με τη Κύπρο ποια είναι; Πάτε συχνά;
Έχω συγγενείς στη Κύπρο. Συνήθως πάω μια φορά το χρόνο. Η μητέρα μου καταγόταν από τη Λάρνακα και ο πατέρας μου από τη Λεμεσό.
Με τη πολιτική ποια η σχέση σας, την παρακολουθείτε;
Όχι, δεν θα έλεγα ότι παρακολουθώ την πολιτική.
Εσείς ξεκινήσατε από μια μεσοαστή οικογένεια και όμως πετύχατε να είστε ένας από τους πιο πετυχημένους επιχειρηματίες στη Βρετανία, με μια θέση κάθε χρόνο στη λίστα “Rich List” της Sunday Times. Δεν είστε κάποιος που βρήκε έτοιμη περιουσία από την οικογένεια του. Πώς το πετύχατε αυτό;
Υπάρχουν πολλές απαντήσεις σε αυτό….πραγματικά.
Νομίζω όμως, πως αν κοιτάξω πίσω για να πω πιο ήταν αυτό που ουσιαστικά με βοήθησε να πετύχω, ήταν δύο πράγματα. Όταν υπάρχει πολύς πόνος μέσα σου, αφόρητος πόνος, μαζί με ένα αίσθημα ότι θέλεις να αποδείξεις ότι μπορείς να καταφέρεις πράγματα παρόλο το πρόβλημα σου (δυσλεξία), τότε αυτά τα δύο συντείνουν στο να δουλεύεις και να προσπαθείς σκληρά.
Ο πόνος που αναφέρετε…
Έχασα τη μητέρα μου όταν αυτή ήταν 51 και εγώ 26.Έτσι αυτά τα δύο οξύνουν τις φιλοδοξίες σου. Σε πιέζουν, σε αναγκάζουν να δουλέψεις, να προσπαθήσεις. Ξέρεις, ο καθένας αντιλαμβάνεται και χειρίζεται τις δυσκολίες της ζωής διαφορετικά, εγώ έτσι χειρίστηκα τον πόνο και τις δυσκολίες.
Φυσικά υπάρχουν πολλές απαντήσεις στην ερώτηση σου. Θα σου πω κάτι ακόμη: αν συναντήσεις ανθρώπους που αγαπούν τα λεφτά, σπάνια κάνουν λεφτά. Τα λεφτά πάνε σε αυτούς που έχουν φιλοδοξίες, όρεξη για δουλειά και ενθουσιασμό για δημιουργία.
Η πρώτη σας επένδυση που ήταν, σε ποια περιοχή του Λονδίνου;
Στο Islington.
Εκείνο το καιρό, όταν επενδούσατε στο Islington είχατε φανταστεί πως μια μέρα θα γινόσασταν πολύ πετυχημένος και πλούσιος;
Όχι. Καθόλου. Δεν κοιτάζω μακριά, δεν κάνω όνειρα, κοιτάζω πάντα το τώρα, βάζω στόχους και περιμένω.
Κάποιοι λένε πως για να φτάσει κανείς ψηλά, για να γίνει εκατομμυριούχος από το μηδέν, πρέπει να αδικήσει…
Ξέρετε, στον κόσμο των επιχειρήσεων λένε πως στις συμφωνίες, κάποιος χάνει, κάποιος κερδίζει. Η καλύτερη συμφωνία για μένα είναι αυτή που αφήνει και τις δύο πλευρές ευχαριστημένες. Για μένα ήταν πάντα σημαντική η υπόληψη. Αν κάνεις ένα σφάλμα, αν αδικήσεις κάποιον, σε μια μέρα το όνομα σου θα αμαυρωθεί. Βρέθηκα πολλές φορές σε θέση που με μια κίνηση μου μπορούσα να καταστρέψω κάποιον και μάλιστα να το αξίζει. Αλλά δεν το έκανα. Όχι για τα λεφτά, όχι για να διατηρήσω το όνομα μου, αλλά όπως λέμε, για τη ψυχή μου. Και ας μην ξεχνάμε πως είμαστε και Κύπριοι, έχουμε και μια πίστη που μας έμαθε να μην αδικούμε και μας έδωσε κάποιες αξίες και αρχές και στο τέλος της ημέρας η μόνη δύναμη είναι ο Θεός. Αν κάνεις καλές πράξεις ακόμη και αν δεν το βλέπει ο κόσμος, ο Θεός σε βλέπει και σου δίνει δύναμη και σε ανταμείβει. Αυτό το πίστευα πάντα.
Όταν ήσασταν μικρός είχατε ασχοληθεί με το boxing. Πώς προέκυψε αυτό;
Από απογοήτευση…Όταν προσπαθεί να αποδείξεις κάτι, (λόγω της μειονεκτικότητας που ένιωθα όντας δυσλεξικός) και όταν επίσης μεγαλώνεις σε μια πολύ σκληρή περιοχή όπως ήταν το East London που ζούσα εγώ, τότε προκύπτει και το boxing. Στην προσπάθεια μου να αποδείξω κάτι, είχα γίνει πρωταθλητής στο boxing, είχα κερδίσει σε σημαντικούς αγώνες.
Πώς και σταματήσατε;
Στα 22 μου θα γινόμουν επαγγελματίας, η μητέρα μου δε ήθελε να συνεχίσω αυτό το δρόμο ως επαγγελματίας boxer και έτσι σταμάτησα.
Θα λέγατε πως σήμερα έχετε όλα όσα είχατε ονειρευτεί;
Δεν είμαι ονειροπόλος. Δεν κάνω όνειρα. Πολλοί ονειρεύονται. Οκ, αν δεν γίνει αυτό που ονειρεύεσαι; Είναι καλύτερα να υπάρχουν πλάνα και σχέδια παρά όνειρα.
Δεν λέγατε ποτέ “θα ήθελα αυτό, θα ήθελα εκείνο…”;
Όχι, δεν κάνω όνειρα. Διότι όταν πιστεύεις ότι όλα είναι πιθανά δεν κάθεσαι να κάνεις όνειρα, δουλεύεις για να κάνεις αυτά που θέλεις αληθινά. Εγώ πιστεύω πως όλα είναι πιθανά!
Ξέρεις τι κάνει ένα άνθρωπο πετυχημένο και έναν άλλον όχι; Το ότι ο πρώτος το πιστεύει περισσότερο πως μπορεί να πετύχει. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Όταν ήμουν μικρός η μητέρα μου, μου έδωσε λεφτά να πάρω παγωτό από ένα μικρό μαγαζί. Στεκόμουν έξω από το μαγαζί με το παγωτό που είχα αγοράσει και σταμάτησε μπροστά μου μια μεγάλη πανάκριβη Rolls Royce και ένας άντρας κατέβηκε από το αυτοκίνητο με το πούρο του. Κοίταξα το αυτοκίνητο και είπα “μια μέρα θα πάρω κι εγώ ένα τέτοιο αυτοκίνητο”. Δεν είπα “αχ μακάρι να είχα κι εγώ ένα τέτοιο αυτοκίνητο”. Για μένα κυριαρχούσε πάντα η σκέψη πως όλα είναι πιθανά.
