Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα….Λάρνακα μας!

Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes

Η αλήθεια είναι πως -στην πραγματικότητα- είναι στην φύση μου να γράφω για φρου φρου και αρώματα, για τέχνη, για ομορφιές στις γειτονιές του κόσμου, για τα φώτα της showbiz και για θέματα που έχουν χρώμα ασπροροζ. (Και για έρωτες, βεβαίως, το αγαπημένο μου θέμα, βλέπε τηλεοπτικό είδωλο Carrie Bradshaw).

Όποιος ανατρέξει στο παρελθόν μου (προσωπικό και επαγγελματικό) αυτό θα διαπιστώσει. Από τα ταξίδια μου στις γειτονιές της Ευρώπης και της Αμερικής, τους έρωτες μου (με άντρες που πάντα έφευγαν λίγο πριν το “για πάντα”), μέχρι την επαγγελματική μου πορεία, δηλαδή τα ανάλαφρα και όμορφα ρεπορτάζ και αποκλειστικότητες σε όμορφα lifestyle περιοδικά της Κύπρου, μέχρι τη “θητεία” μου ως Αρχισυντάκτρια στην Espresso Κύπρου και βεβαίως το πέρασμα μου από ψυχαγωγική εκπομπή του Mega Κύπρου για ανασκόπηση Σαββατιάτικου lifestyle Τύπου.
Τέτοια είναι η φύση μου, ρωτήστε τις κολλητές μου, Άννα και Μαρία, να σας το διαβεβαιώσουν. Ρωτήστε την κολλητή μου, την Ελένη στην ΝΥ, να σας πει ιστορίες. 

Αλλά, όταν ο κόσμος καίγεται σε παγκόσμιο, παγκύπριο και τοπικό επίπεδο, όταν γίνεις μαμά ή θεία και όταν έχεις μεγαλώσει με βιβλία, (καλή λογοτεχνία, πολιτική επιστήμη και φιλοσοφία), τότε δεν μπορείς να συνεχίσεις να χτυπάς παλαμάκια όταν γύρω σου υπάρχει χάος.

Η αλήθεια είναι πως θα προτιμούσα να γράφω νυχθημερόν για αναπτυξιακά έργα σε Κύπρο και Λάρνακα, για καλλιτεχνικά νέα και άλλα όμορφα και χαριτωμένα, ψυχαγωγικά.

Άλλωστε, όταν ασχολείσαι με τα μπαλόνια, τα φρου φρου και τα αρώματα, είσαι πιο αρεστός και βεβαίως δεν δημιουργείς αντιπάθειες, δεν σε συζητούν μέσα σε Δημοτικά Συμβούλια και κλίκες.
Δεν “σε συζητάν δίχως γιατί και όχι άδικα”.
Είσαι μια χαρά, με όλους.

Το θέμα όμως είναι πως τίποτα δεν είναι μια χαρά, ούτε σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο, ούτε σε Παγκύπριο και βεβαίως (μιας και είμαστε διαδικτυακό περιοδικό της πόλης και επαρχίας Λάρνακας) ούτε σε Σκαλιώτικο επίπεδο.
Και όταν τα Σαββατοκύριακα σου τα περνάς με παιδιά που λατρεύεις περισσότερο από την ίδια σου την ζωή, όταν διδάσκεις δημιουργική γραφή και μιλάς για τα δίκαια και όμορφα που έντεχνα και έμμεσα υπερασπίστηκαν μέσα από τα έργα τους σπουδαίοι κλασικοί, όταν σου έχει απομείνει έστω και λίγη συνείδηση, τότε δεν μπορείς να κλείνεις τα μάτια.
Γιατί η σιωπή μοιάζει με συνενοχή.

Αλλά, υπάρχουν βράδια με κρασί και καλή παρέα, που γεννιέται η ελπίδα πως κάποτε θα γυρίσει ο ήλιος, οι εγκαταστάσεις πετρελαιοειδών που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή μας θα μετακινηθούν, το λιμάνι της πόλης θα αποτελεί στολίδι και όχι σκοτεινό γρίφο, θα κυριαρχεί το πράσινο, θα αποκτήσει ο κόσμος περιβαλλοντική συνείδηση, θα έχουμε σωστή ανάπτυξη στη πόλη, οι θάλασσες μας θα είναι καθαρές το ίδιο και ο αέρας και οι δρόμοι μας, θα μάθουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο και να χαιρόμαστε με τις θετικές προσπάθειες συνδημοτών μας, θα βάλουμε το ΕΜΕΙΣ πάνω από το ΕΓΩ και η Λάρνακα δεν θα χρειάζεται ρεπορτάζ με μαύρο χρώμα, θα γράφουμε μόνο για αναπτυξιακά έργα,για ωραίες εκδηλώσεις, για τέχνη και…. (αχ) έρωτες!

Μέχρι, όμως, να έρθει εκείνη η μέρα, αν θέλουμε να κοιτάμε τα παιδιά της πόλης μας στα μάτια, αν θέλουμε να έχουμε ένα ρόλο πάνω σε αυτή τη γη που μας φιλοξενεί, οφείλουμε να αγωνιστούμε και να προσπαθήσουμε. Τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο. Κανένα “καλύτερο μέλλον” δεν χαρίστηκε.
Δίπλα στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας (ή ΑΝ χρειαστεί απέναντι) για ένα καλύτερο μέλλον σε αυτή τη πόλη, που όλοι διατυμπανίζουμε ότι αγαπάμε.