Υπάρχει πάντα ένας πολύ καλός λόγος για μια κουβέντα με κάποιο ειδικό εκπαιδευτικό ψυχολόγο, αφού τα παιδιά παραμένουν το πιο σημαντικό θέμα για γονείς, εκπαιδευτικούς, γιαγιάδες, παππούδες και για κάποιες θείες και θείους.
Ο γνωστός εκπαιδευτικός ψυχολόγος της πόλης μας, Ανδρέας Δημητρίου, κλέβει λίγο από το χρόνο του για να μιλήσει στο SkalaTimes για θέματα που αφορούν τα παιδιά μας σήμερα και τονίζει πως “η ευτυχία του παιδιού και το χαμόγελο του πρέπει να είναι πάνω από όλα”.
SkalaTimes
Διανύουμε τον δεύτερο μήνα της νέας σχολικής χρονιάς, τι πρέπει να προσέξουν οι γονείς;
Καταρχάς να ευχηθούμε να έχουν οι γονείς μαζί με τα παιδιά τους μια όμορφη σχολική χρονιά. Σίγουρα το πρώτο που έχουν να προσέξουν οι γονείς από την αρχή της νέας χρονιάς είναι να μπουν τα παιδιά ομαλά πίσω στην σχολική τους ρουτίνα. Το καλοκαίρι ήταν πιο ξέγνοιαστο, με διακοπές, χωρίς ιδιαίτερο πρόγραμμα, άρα οι γονείς είναι καλό να συζητούν με τα παιδιά τους όταν αρχίζει η νέα σχολική χρονιά και να τους εξηγούν ότι θα μπουν σε μια ρουτίνα για το καλό τους. Αυτή η ρουτίνα είναι καλό να έχει σταθερές ώρες για το φαγητό, τον ύπνο….
Είναι σημαντική η σταθερότητα αυτή;
Ναι είναι, για να μπορέσουν τα παιδάκια να μπουν σε μια τάξη, σε μια σειρά που θα βοηθήσει πρωτίστως τα ίδια και μετά τους γονείς.
Χωρίς την ρουτίνα και την σταθερότητα το παιδί ενδέχεται να νιώσει ανασφάλεια και σύγχυση. Γενικότερα ο οργανισμός τους ψυχικά και σωματικά δεν θα μπει σε ισορροπία αν δεν υπάρχει η σταθερότητα. Άρα, χρειάζεται η ισορροπία η οποία επιτυγχάνεται και με συζητήσεις με τα παιδιά μας. Δηλαδή τους εξηγούμε γιατί κάθε βράδυ πρέπει να κοιμούνται στις 8, κοκ.
Με αυτό τον τρόπο μπαίνουν και σε μια πιο ομαλή οριοθέτηση από τις διακοπές του καλοκαιριού στην ρουτίνα που φέρνει η σχολική χρονιά.
Αρκετοί γονείς από τις πρώτες κιόλας τάξεις του Δημοτικού βαρυφορτώνουν τα παιδιά με διάφορα ιδιαίτερα και απογευματινές ασχολίες. Βλέπουμε ένα παιδάκι 8 ετών να έχει κάθε μέρα 2-3 ιδιαίτερα…Αλήθεια εσύ ως εκπαιδευτικός ψυχολόγος τι έχεις να πεις γι αυτό;
Καταρχάς να τονίσουμε ότι οι ασχολίες αυτές (χορός, μουσική, ξένες γλώσσες, κοκ) είναι πολύ βοηθητικές για την ανάπτυξη και κοινωνικοποίηση του παιδιού και βεβαίως ενισχύει τις γνώσεις του, ανοίγει το πνεύμα του, αναλόγως με το τι ιδιαίτερα πάει κτλ.
Αλλά, η δικιά μου φιλοσοφία είναι «παν μέτρον άριστον». Θα πρέπει οι γονείς να συζητούν με τα παιδιά να βρίσκουν τι δραστηριότητες αρέσουν στα παιδιά και ενδεχομένως που έχουν κλίση και ταλέντο, αλλά η άποψη μου είναι πως δεν πρέπει να είναι βαρυφορτωμένο το πρόγραμμα των παιδιών και στο τέλος να πιέζονται.
Kαι επίσης οι γονείς πρέπει να παρατηρούν τα παιδιά τους αν είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα με αυτά που κάνουν. Αν δεν είναι, αν παρατηρήσουν πως τα παιδιά είναι αγχωμένα λόγω των πολλών δραστηριοτήτων, τότε θα πρέπει να τις μειώσουν. Δεν πιέζουμε τα παιδιά μας επειδή ο γείτονας ή ο συγγενής στέλνει τα παιδιά του στην τάδε σχολή.
Επίσης ας μην μας διαφεύγει πως ένα παιδί μπορεί να είναι ευτυχισμένο και να κοινωνικοποιηθεί και μέσα από το παιχνίδι, με άλλα παιδιά στη γειτονιά.
Είπες μια φράση κλειδί. “Οι γονείς πρέπει να παρατηρούν τα παιδιά τους αν είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα”. Πολλές φορές όμως οι γονείς βλέπουν το παιδί να πιέζεται ή να αγχώνεται και λένε “μα είναι για το καλό του, για το μέλλον του” κτλ. Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις;
Θεωρώ ότι πρέπει να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας για οτιδήποτε είναι για το καλό τους, να είμαστε δίπλα τους καθοδηγητές, αλλά σίγουρα όταν ένας γονιός βλέπει πως το παιδί του είναι καταπιεσμένο ψυχολογικά πρέπει να σταματά.
Γιατί;
Επειδή αυτό δεν θα ωφελήσει και σίγουρα στη συνέχεια το παιδί θα έρθει αντιμέτωπο με κάποιες δυσκολίες, ακόμη και στην επικοινωνία του με τους γονείς του.
Αν το παιδί νιώσει πως οι γονείς του δεν το ακούνε, δεν σέβονται τα δικαιώματα του, τότε η λειτουργία της οικογένειας θα έχει δυσκολίες.
Τα παιδιά να κάνουν απογευματινές δραστηριότητες, να τα κατευθύνουμε σε όλα όσα θεωρούμε πως είναι για καλό τους, αλλά όλα αυτά ως ένα σημείο….
Ποιο σημείο;
Μέχρι το σημείο που σταματά η ευτυχία τους. Από εκεί που σταματά η ευτυχία του παιδιού τότε βάζεις τελεία και ξαναρχίζεις από την αρχή. Η ευτυχία του παιδιού και το χαμόγελο του πρέπει να είναι πάνω από όλα. Κάποτε μέσα στο άγχος της καθημερινότητα το ξεχνάμε, αλλά αυτό είναι κανόνας. Αν δούμε ότι η ευτυχία του παιδιού και το χαμόγελο του έχουν χαθεί, τότε κάτι γίνεται λάθος.
Παράλληλα με το άνοιγμα των σχολείων ξεκινά και ένα πρόβλημα που παρατηρούμε έντονα τα τελευταία χρόνια στα σχολεία: το πρόβλημα του εκφοβισμού.
Αλήθεια πως θα καταλάβουν οι γονείς ότι το παιδί τους έχει πέσει θύμα εκφοβισμού; Αρκετά παιδάκια δεν μιλάνε….
Καταρχάς οι γονείς θα πρέπει να αναπτύξουν μια ομαλή επικοινωνία με το παιδί. Να μιλούν μαζί του καθημερινά, να το ρωτούν πως πέρασε τη μέρα του, να ακούνε τις σκέψεις του, να το παρατηρούν κτλ.
Στη συνέχεια είναι καλά να ενημερωθούν για τις ενδείξεις που υπάρχουν για τον εκφοβισμό. Και αν δουν κάτι να ζητήσουν βοήθεια από ένα ειδικό.
Ποιες είναι οι ενδείξεις;
Μερικές από τις ενδεχόμενες ενδείξεις είναι:
-
Άρνηση να πάει στο σχολείο
-
Θέματα ενούρησης
-
Αλλάζει ο τρόπος που μιλά
-
Υποτιμάει τον εαυτό του
-
Συχνά ξεσπάσματα σε κλάματα
-
Ανεξήγητες μελανιές
-
Επαναλαμβανόμενα παράπονα ή σωματικά συμπτώματα όπως στομαχόπονοι ή συχνοί πονοκέφαλοι χωρίς κανένα λόγο
-
Ξαφνική πτώση στους βαθμούς του παιδιού ή άλλα μαθησιακά προβλήματα
-
Αυξημένη παθητικότητα και απόσυρση
-
Σημαντικές αλλαγές στην κοινωνική ζωή