Γράφει η Ανδριανή Χατζηγεωργίου
Αν με ρωτούσε κάποιος, ποια φράση με φοβίζει πιο πολύ θα του έλεγα το «για πάντα». Όλους τους φοβίζει. Άλλωστε, ποιος θα ήθελε να έχει κάθε μέρα στο δρόμο του βροχή; Να περπατά με μια σπασμένη ομπρέλα που την παίρνει ο άνεμος και να γίνεται μούσκεμα; Να γλιστράει μέσα σε λακκούβες και να γεμίζουν τα ρούχα του λάσπες; Ξέρεις πολύ καλά ότι υπάρχουν στιγμές που όλες οι αναποδιές περνάνε μπροστά σου σε μια παρέλαση που δεν τελειώνει ποτέ. Ξυπνάς το πρωί, ανοίγεις το παράθυρο και αντικρίζεις το κενό. Βγαίνεις βόλτα και οι άνθρωποι που συναντάς σου μιλούν για το κενό. Γυρνάς στο σπίτι, πατάς το κουμπί στο ραδιόφωνο και εκείνο μιλάει για το κενό. Η θλίψη σου κτυπάει τις πόρτες της ψυχής σου. Εσύ τις ανοίγεις διάπλατα και εκείνη φωλιάζει μέσα σου σαν επίτιμη καλεσμένη. Μα εσύ δεν μπορείς να την φιλοξενήσεις για πάντα εκεί. Μη μου πεις ότι αυτό θέλεις να κρατήσει για πάντα; Εγώ, σίγουρα δεν το θέλω. Φοβάμαι. Τρομάζω όπως ένα μικρό παιδί τρομάζει μέσα στο σκοτάδι. Φοβάμαι όπως ακριβώς θα φοβόσουν και εσύ , η Ελένη, η Μαρία, Γιώργος….
