Λυπάμαι αλλά… ΛΥΠΑΜΑΙ!

Της αρθρογράφου του SkalaTimes Μιράντας Ορθοδόξου*

Έχω την εντύπωση πως, ως έθνος, περνάμε μια φάση περίεργη, μια βαθιά ηθικοπνευματική αντιπαράθεση με το «μέσα» μας. Μια έντονη αντιφατικότητα χαρακτηρίζει τον λόγο και τις πράξεις μας σε σημείο που θα μπορούσαμε να πούμε, έστω και ακραία, πως έχουμε πλέον ως έθνος «σχιζοφρενικές τάσεις».

Δείγμα 1^ον: Το 2018 ένα νεαρό παλικάρι πέφτει νεκρό αφού πυροβολούσε ανεξέλεγκτα κρατώντας την ελληνική σημαία. Οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού της Αλβανίας υποδεικνύουν ότι ο νεαρός ήταν παράφρων και οι ενέργειές του τόσο επικίνδυνες, που έπρεπε να τον πυροβολήσουν. Τώρα το κατά πόσον ισχύουν οι πιο πάνω, προκλητικά διατυπωμένες, δηλώσεις του ηγέτη της Αλβανίας, πολύ λίγο με αφορούν και περισσότερο θα έπρεπε να απασχολούν τους κατοίκους της Αλβανίας. Το παιδί αυτό, όπως φαίνεται μεγάλωσε, με την Ελλάδα- τη μητέρα πατρίδα, τη μάνα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το λίκνο του πολιτισμού και η περηφάνια του αυτή ΠΑΡΑ- φούσκωσε! Αυτό που άρχισε να με απασχολεί είναι η ένταση και η θλίψη που ο κόσμος έδειξε για τον θάνατο αυτού του ταλαίπωρου παιδιού. Περηφάνια, εθνική αναστάτωση σε σημείο που το πρόσωπό του έγινε στάμπα σε μπλουζάκια και άλλα παρεμφερή. Βέβαια εννοείται ότι η οργή και το μένος για τους Αλβανούς έχει πλέον λόγο να αναζωπυρωθεί. Ένας Έλληνας της Βορείου Ηπείρου ήταν το έναυσμα και είναι ο νέος εθνικός μας ήρωας.
Το 1992, μικρή ακόμη, θυμάμαι τους πανηγυρισμούς των χρυσών μεταλλίων που κέρδιζαν Έλληνες αθλητές. Ακολούθησαν κι άλλα στους επόμενους. Βασικός πρωταγωνιστής, που σήκωνε στις πλάτες του τη γαλανόλευκη και δάκρυζε στο άκουσμα του Εθνικού μας Ύμνου, ήταν ο Πύρρος Δήμας. Ένας Έλληνας της Βορείου Ηπείρου- εθνικός ήρωας. Ρίξαμε τα τείχη, δεν τα χρειαζόμασταν πια, είχαμε τον σύγχρονο Ηρακλή να μας προστατεύει. Βέβαια, πριν τα χρυσά χρόνια των μεταλλίων και των Ολυμπιακών διακρίσεων ήταν ο «Αλβανός» που ισοδυναμούσε με τον εγκληματία, τον τεμπέλη, τον απατεώνα, τον μη- Έλληνα.  Ο ίδιος μάλιστα δήλωσε σε συνέντευξή του πως βίωσε τον ρατσισμό τόσο στην Αλβανία ως Έλληνας, όσο και στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα αναφέρει πως κατά τη διάρκεια των προπονήσεων όταν έπαιρνε λεωφορείο, όταν πήγαινε σουπερμάρκετ ή περίπτερο τα βλέμματα και τα σχόλια ήταν σχεδόν προκλητικά. Ένας Έλληνας, της Βορείου Ηπείρου που «έγινε» Έλληνας και εθνικός ήρωας όταν και αφού μας βόλεψε.  Εμείς όμως, για χρόνια αυτούς τους τύπους, τους Βορειοηπειρώτες τους κοιτούσαμε ύποπτα στα σουπερμάρκετ, στα λεωφορεία, στα περίπτερα. Ήταν κακοποιά στοιχεία. Αλβανοί που θέλουν να γίνουν Έλληνες. Σήμερα, αλλιώτικα τα πράγματα βέβαια, άμα αυτά τα παιδιά πεθάνουν κρατώντας την Ελληνική σημαία ή έστω αν πάρουν κάποια μετάλλια στους Ολυμπιακούς, όλα πάνε στην άκρη βρε αδερφέ! Ελληνάρες είμαστε- νεοέλληνες από αυτούς για τους οποίους έγραψε κάποτε ο αείμνηστος Πανούσης. Με τα συμπλέγματα ανωτερότητας ντοπαρισμένα, με την εθνική μας υπερηφάνεια υπερδιογκωμένη κλαίμε για το νεαρό παιδί τόσο άδικα χαμένο κυριολεκτικά και μεταφορικά και με την ίδια ένταση πανηγυρίζουμε τα μετάλλια που κάποτε πήρε ο Πύρρος ο Δήμας. Τα τακτοποιούμε στο μυαλό μας όλα και όλους όπως και όταν μας βολεύει.

Δείγμα 2ον Μετά την εισβολή στην Κύπρο, 415 Ελληνόπουλα της Κύπρου ασυνόδευτα, ορφανά φεύγουν από την Κύπρο για το λιμάνι του Πειραιά. Ψάχνουν κάπου να βρουν το «σπιτικό» που έχασαν. Ταυτόχρονα, χιλιάδες πρόσφυγες ζητούν από τους συμπολίτες τους καταφύγιο, άλλοι σε προσφυγικούς καταυλισμούς, άλλοι σε σπίτια φιλοξενίας. Ζητούσαμε από τους άλλους λαούς να δείξουν την ανθρωπιά τους, να βοηθήσουν, να ανοίξουν τις καρδιές και τα σπίτια τους. Τώρα που γίναμε μεγάλοι και τρανοί- υποδείγματα νεοπλουτισμού και ημιμαθείς περήφανοι Έλληνες, τα ασυνόδευτα προφυγόπουλα  που δεν είμαστε εμείς, μας ενοχλούν. Δεν έχουμε ανθρωπιά, δεν ανοίγει η καρδιά η δικιά μας. Κάπου γίνεται πόλεμος- και τι μας αφορά στο κάτω κάτω. Δεν μπορούμε να τα αφήνουμε να κυκλοφορούν ανάμεσα στα δικά μας παιδιά με τα καλοσιδερωμένα κολάρα, τα τάμπλετ και τα ακριβά παπουτσάκια. Έτσι κι αλλιώς, εμείς ως πρόσφυγες ήμασταν καθώς πρέπει. Ούτε η ορφάνια μας επηρέασε, ούτε η διαβίωση στα αντίσκηνα, ούτε οι σειρήνες των αεροπλάνων, ούτε οι εικόνες του πολέμου μας έπληξαν! Εμείς αξίζαμε την όποια βοήθεια λάβαμε. Έτσι κι αλλιώς τα 1,4 εκατομμύρια παιδιά προσφύγων δεν πήγαν δημοτικό και  τα άλλα 2 εκατομμύρια έφηβοι που δεν πήγαν γυμνάσιο και λύκειο, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.Ε, εμείς θα τα σώσουμε;

Δείγμα 3ον Το 1922, περίπου 1 εκατομμύριο Μικρασιάτες πρόσφυγες ψάχνουν καταφύγιο στην Ελλάδα που αδυνατεί να ανταποκριθεί. Μια Ελλάδα που θέλοντας να πραγματοποιήσει τη Μεγάλη Ιδέα, κατάφερε να θάψει κι την ίδια την Ιδέα και τη Σμύρνη στα ερείπια της Καταστροφής. Άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης βρέθηκαν απάτριδες, στην Ελλάδα νομίζοντας που θα πήγαιναν στη μητέρα- πατρίδα να τους φροντίσει, να κλείσει τις πληγές τους. Εκεί αντ΄αυτού βρήκαν μια κακή μητριά. Οι ντόπιοι αγανακτούν με τους πρόσφυγες, τους «Τούρκους» που ήρθαν από τη Μικρασία και τους πήραν τις δουλειές και τα σπίτια. Άμα μπορούσαν  τους εκμεταλλεύονταν κιόλας ποικιλοτρόπως για να βγάλουν «τα σπασμένα». Σήμερα θυμόμαστε κάθε 14 Σεπτεμβρίου ότι «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ ναι».

Λυπάμαι, αλλά διαπιστώνω ότι η οπτική μας, η στάση ζωής μας και κυρίως η ηθική μας ποιότητα αλλάζει αναλόγως της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης. Ζούμε στον τόπο που μισούμε τους μετανάστες γιατί είναι ξένοι ενώ φιλοξενούμε τους τουρίστες σαν μικρούς θεούς. Είμαστε αυτοί που παρελαύνουμε με περηφάνια στις εθνικές γιορτές αλλά βαριόμαστε οικτρά να μάθουμε ιστορία. Αυτοί που παλεύουμε να μπούμε σε ένα πανεπιστήμιο και μετά το μετατρέπουμε σε χώρο παρανομίας και βανδαλισμών. Αυτοί που μεταλαμβάνουμε την Κυριακή του Πάσχα και μετά διακηρύσσουμε το «μισείτε αλλήλους».

Λυπάμαι αλλά…. λυπάμαι!

—————————————

Σημείωμα αρχισυντάκτριας SkalaTimes: *Η Μιράντα Ορθοδόξου είναι φιλόλογος. Εκτός βέβαια από νέα ελληνικά, διδάσκει και ιστορία. Για όποιους ενδιαφέρονται να ξαναγνωριστούν με την ιστορία και τα πραγματικά γεγονότα, μπορούν να ξεκινήσουν μαθήματα κοντά της.