Τα Χριστούγεννα είναι μια τέλεια εποχή για να μιλήσει κανείς με την γνωστή (εντός και εκτός Κύπρου) καλλιτέχνη της πόλης μας Μαρία Αριστείδου. Γιατί; Μα για να βρεθεί στο υπέροχο στούντιο της και να νιώσει το πνεύμα των Χριστουγέννων να τον τυλίγει με τις μοναδικές δημιουργίες της Μαρίας, αλλά και για να απολαύσει την βιτρίνα της την μαγική που πάντα “μιλά”.
Λίγο πριν φύγει ο Νοέμβρης λοιπόν, το SkalaTimes μιλά με την γνωστή ταλαντούχα δημιουργό, μετά από πολύ καιρό.
Της Γιώτας Δημητρίου
Αυτό το διάστημα Μαρία που σε βρίσκουμε;
Με βρίσκετε συνέχεια στο στούντιο μου, να δουλεύω πυρετωδώς….Για τα Χριστούγεννα και για το πάρτυ του στούντιο μου που γίνεται κάθε χρόνο μέσα στο Δεκέμβριο.
Πότε θα γίνει;
Φέτος θα γίνει πρώτη Δεκεμβρίου, είναι πάντα το πρώτο Σάββατο του Δεκέμβρη. Γιορτάζω και τα γενέθλια μου και έτσι θα τα γιορτάσω όλα σε ένα πάρτυ, για φίλους, αλλά και για πελάτες και συνεργάτες του στούντιο μου. Φέτος γιορτάζει τα δυο του χρόνια το στούντιο μου και εγώ γιορτάζω τα 31 μου χρόνια!
Τι θα δούμε στο πάρτυ;
Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν όλες τις Χριστουγεννιάτικες δημιουργίες που έχω ετοιμάσει, αλλά και κάποια μοναδικά Χριστουγεννιάτικα κομμάτια που έχω φέρει από το εξωτερικό και συγκεκριμένα από την Αγγλία.
Επίσης ο φωτογράφος μου θα βγάζει φωτογραφίες με Χριστουγεννιάτικο φόντο την βιτρίνα του στούντιο και βεβαίως θα έχουμε το κόκτειλ μας όπως πάντα.
Θα είναι μια μέρα γιορτής και θα υπάρχει κάτι για όλους!
Η πρόσκληση είναι ανοικτή και απευθύνεται σε όλους, σωστά;
Φυσικά!
Ξέρω ότι έχεις μιλήσει πολλές φορές στα ΜΜΕ για τις γνωστές πλέον πεταλούδες σου, αλλά βρίσκω πολύ ρομαντικό και όμορφο το μήνυμα πίσω από αυτές…Θα ήθελες να μοιραστείς και μαζί μας το έναυσμα για την δημιουργία τους που πλέον γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία εντός και εκτός Κύπρου.
Ναι. Όπως ήδη έχω πει, μετά τον θάνατο της γιαγιάς μου είχα κλειστεί στο στούντιο μου και εργαζόμουν. Υποθέτω πως ο κάθε άνθρωπος βρίσκει τις δικές του διεξόδους στον πόνο, στην θλίψη, στην λύπη… Για μένα ήταν το να εργάζομαι, να δημιουργώ. Πολλοί καλλιτέχνες έχουν την ανάγκη να κλειστούν στον εαυτό τους, έτσι κι εγώ.
Ήθελα λοιπόν να δημιουργήσω κάτι το οποίο θα αφιέρωνα στη γιαγιά μου και μέσα από αυτό να κρατήσω την μνήμη της ζωντανή.
Δηλαδή;
Δηλαδή να αγοράζει ο άλλος τις πεταλούδες μου και να λέει “είναι αυτό που δημιούργησε ως αφιέρωμα στη γιαγιά της”.
Ξέρεις, γενικά θεωρώ σημαντικό το κομμάτι της μνήμης…Όταν φεύγει το αγαπημένο μας πρόσωπο να μένει ζωντανή η μνήμη του.
Η τέχνη μπορεί να βοηθήσει στο να μείνει άσβηστη η μνήμη;
Πιστεύω πως ναι. Δεν ξέρω αν είναι τυχαία που δίνω τόση έμφαση και σημασία στην μνήμη…Αλλά, η αλήθεια είναι ότι παρατηρώντας τον εαυτό μου, χωρίς να ήταν αυτοσκοπός, δουλεύω πολύ πάνω στη νοσταλγία και στη μνήμη.
Θα σου πω ένα παράδειγμα. Μια μέρα σκεφτόμουν πως αν βάλεις στο Google το όνομα του παπά μου δεν θα βρεις τίποτα, διότι ο παπάς μου πέθανε πριν 23 χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν ούτε social media, ούτε Google. Έτσι, κάθισα και έκανα το πορτρέτο του βιντεογραφόντας την όλη διαδικασία. Μετά το έκανα upload στο Youtube. Υπήρχε ήδη το κοινό μου για τα coffee paintings μου, από εκείνη τη στιγμή όποιος με έψαχνε διαδικτυακά μπορούσε να “πέσει” και πάνω στον παπά μου. Τώρα ξέρουν ποιος είναι ο παπάς της Μαρίας, άρα ο παπάς της Μαρίας, η μνήμη του, ζει ακόμα.
Μου θυμίζει λίγο το Coco, την παιδική ταινία, που έλεγε πως όσο διατηρείται ζωντανή η μνήμη των ανθρώπων που “έφυγαν”, δεν χάνονται, αλλά αν τους ξεχάσουν στην γη τότε γίνονται ένα τίποτα, εξαφανίζονται για πάντα….
Έχεις απόλυτο δίκαιο! Ναι, είδα την ταινία αλλά ποτέ δεν το σύνδεσα…. Ναι!
Είναι σημαντικό να θυμάσαι αυτούς που έχουν φύγει. Να διατηρείς την μνήμη τους ζωντανή.
Σου ξαναλέω, δεν είναι εσκεμμένα που δούλευα με αυτό τον τρόπο. Μέσα από τη δουλειά μου ανακάλυψα πως έτεινα να εργάζομαι με οδηγό την νοσταλγία και την μνήμη. Ξέρεις, δεν είμαι άνθρωπος που εκφράζεται, προφανώς λοιπόν η δουλειά μου είναι ο δικός μου τρόπος για να εκφράζομαι. Μέσα από τη σκληρή δουλειά, μέσα από τη τέχνη, δείχνω όλα αυτά που ίσως δεν μπορώ να πω με λόγια.
Αλήθεια, οι σπουδές σου έπαιξαν ρόλο στην επιτυχία που γνώρισες εντός και εκτός Κύπρου;
Θεωρώ πως όλα έπαιξαν ρόλο. Οι σπουδές μου, το μεγάλωμα μου, τα ταξίδια με την μάμα μου, οι εμπειρίες μου, όλα. Αλλά όχι μόνο οι σπουδές μου.
Η αγάπη μου για το Λονδίνο, την Αγγλία, που ξεκίνησε από τα παιδικά μας χρόνια όταν η μάμα μου με την πρώτη ευκαιρία (τριήμερα, διακοπές Χριστουγέννων, καλοκαίρι κτλ) μας έπαιρνε Λονδίνο. Μας διεύρυνε τους ορίζοντες μας….
Είναι πρότυπο για σένα η μάμα σου;
Μα φυσικά! Δεν είναι και λίγα αυτά που έκανε και πέρασε! Μιλάμε ότι στα 32 της, δηλαδή στην ηλικία που είμαι εγώ σήμερα, έχασε τον σύζυγο της, τον πατέρα μας και έμεινε μόνη της με δύο παιδιά.
Στην επαγγελματική σου πορεία έπαιξε κάποιο ρόλο η μάμα σου;
Ναι, μετά τον θάνατο του παπά, δεν μπορούσε να μείνει σπίτι, ήθελε να κάνει κάτι, να εργαστεί και για λόγους ψυχολογίας. Την έβλεπα λοιπόν να κάνει πράγματα, να μαθαίνει πράγματα και ασυναίσθητα ίσως να μάθαινα κι εγώ.
Επανέρχομαι όμως στο θέμα των σπουδών. Οι σπουδές, και δη στην Αγγλία, σου δίνουν ανάμεσα σε άλλα πολλές εμπειρίες. Στο μεταπτυχιακό μου όμως (Art’s Health) πήρα πολλά. Η εργασία μου είχε να κάνει με το ογκολογικό στη Κύπρο.
Αλήθεια, η επιτυχία σου, τα ξένα ΜΜΕ, κτλ σε άλλαξαν;
Ωρίμασα, θεωρώ.
Ένιωσες κάποια στιγμή να καβαλικεύεις το καλάμι;
Έζησα το ότι είμαι καλή και το απέδειξα. Έβαλα προτεραιότητες στη ζωή μου, είδα τι με ευχαριστεί. Για παράδειγμα τον καιρό των διάφορων εκπομπών και ξένων ΜΜΕ είχα την ευκαιρία να παρουσιάζεται το πρόσωπο μου και εγώ, αντί η τέχνη μου. Θα μπορούσα να το κάνω, αλλά δεν θα ήμουν εγώ. Γι αυτό δεν το έκανα!
Επίσης να σου πω ότι είχα την ευκαιρία να μείνω στην Αμερική κάποια στιγμή. Ούτε αυτό το έκανα.
Μετάνιωσες;
Όχι, καθόλου. Η Αγγλία μου λείπει….κάποτε.
Ξέρεις, εγώ δεν είμαι πρωταγωνίστρια, είμαι the backstage guy.
Και ποιος είναι ο πρωταγωνιστής;
Η βιτρίνα μου, οι πεταλούδες μου, η δουλειά μου, η τέχνη μου.
Βέβαια, βγάζω τις φωτογραφίες μου, θα μιλήσω με τον κόσμο, θα ασχοληθώ με τα social media, αλλά το να παρουσιάζω το πρόσωπο μου σε εκπομπές κτλ, δεν με ενδιαφέρει, προτιμώ να μιλά η δουλειά μου.
Η σχέση σου με τους άλλους καλλιτέχνες της πόλης μας, ποια είναι;
Μα οι φίλοι μου είναι οι καλλιτέχνες της πόλης. Σπύρος, Γιώργος, Έλενα, κ.α. Τους στηρίζω και με στηρίζουν. Θυμάμαι έργο του Νικόλα είχα αγοράσει σε μια εποχή που δεν μπορούσα οικονομικά να αγοράσω έργο του Νικόλα.
