Συνέντευξη με την ιστορία της Σκαλιώτικης Καλαθόσφαιρας! Συνέντευξη με τον Μιχάλη Μιχαήλ

Μιχάλης Μιχαήλ: “Θεωρώ πως την ενοποίηση Πεζοπορικού – ΕΠΑ την πλήρωσε το μπάσκετ”

Λάρνακα, Πεζοπορικός, καλαθόσφαιρα, επιτυχίες, όλη η πόλη μέσα στο Κοινοτικό…. Χρόνια όμορφα για τη πόλη του Ζήνωνα, που ίσως μόνο όσοι είναι πάνω των 35 ετών μπορούν να καταλάβουν και να θυμηθούν πόσο μεσουρανούσε η καλαθόσφαιρα στη Λάρνακα εκείνα τα χρόνια και πόσο όμορφο ήταν για μια ολόκληρη πόλη, ενωμένη, να κατεβαίνει στους δρόμους να πανηγυρίζει και μετέπειτα να συναντιέται στα 1-2 γνωστά στέκκια της πόλης και να διασκεδάζει τις νίκες του Πεζοπορικού!
Κυρίες και κύριοι, πιο κάτω δημοσιεύουμε μία συνέντευξη με την ιστορίας της σκαλιώτικης καλαθόσφαιρας, μια υπέροχη συνέντευξη με τον Μιχάλη Μιχαήλ.
Για να θυμούνται (και να αναπολούν) οι παλιοί και ενδεχομένως να μαθαίνουν οι πιο νέοι.
Είναι ιδιαίτερη χαρά και τιμή για το SkalaTimes να φιλοξενεί σήμερα μια συνέντευξη του γνωστού καλαθοσφαιριστή και νυν προπονητή Μιχάλη Μιχαήλ.

SkalaTimes

Μιχάλη θα πάμε λίγο πίσω…Η δικιά σου η σχέση με την καλαθόσφαιρα πότε και πώς ξεκίνησε;
Πάει χρόνια πίσω αυτή η σχέση….Η πρώτη μου φορά σε αγώνες ήταν το 1976 αν και είχα ξεκινήσει από το ποδόσφαιρο στον Πεζοπορικό. Τύχαινε λοιπόν το σπίτι μου να ήταν κοντά στο παλιό ΓΣΖ. Κάποια βράδια παρακολουθούσα καλαθόσφαιρα, κάποτε ήμουν υπεύθυνος για την αλλαγή του σκορ στο χειροκίνητο τότε μηχάνημα αλλαγής του σκορ. Το άθλημα αυτό, η καλαθόσφαιρα, με κέρδισε, μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Από τότε λοιπόν, από το ’75-’76 άρχισα να εμπλέκομαι με την καλαθόσφαιρα. 

Από την αλλαγή του σκορ στο χειροκίνητο μηχάνημα, βρέθηκες μέσα στο γήπεδο να παίζεις καλαθόσφαιρα.
Ναι, από το 1976 άρχισα να παίζω καλαθόσφαιρα ανελλιπώς. Σταμάτησα να παίζω στην Κύπρο από το 1984 μέχρι το 1988 που ήμουν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, έπαιζα τότε στην ομάδα του Πανεπιστημίου μου εκεί. Το 1988 όταν επέστρεψα Κύπρο ξαναεντάχθηκα στο δυναμικό του Πεζοπορικού.

Πριν όμως πάμε στον Πεζοπορικό, να σε ρωτήσω: στη Θεσσαλονίκη τι είχες σπουδάσει;
Γυμναστής. Για μένα ήταν μια συνειδητή απόφαση και ίσως μια φυσική συνέχεια της μέχρι τότε πορείας μου, ως καλαθοσφαιριστής. 

Επέστρεψες λοιπόν στην Κύπρο το 1988  και ξαναεντάχθηκες στον ΠΟΛ. Ποιοι ήταν προπονητές τότε;
Οι πρώτοι προπονητές που είχα ήταν ο Γκάρυ Γουάιτ και ο Χριστάκης Πουπάζης. 

Ο Γκάρυ που ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στη Λάρνακα….
Ναι! Ο Γκάρυ αγαπούσε πολύ την καλαθόσφαιρα και την ίδια την ομάδα. Ανιδιοτελώς σχεδόν, μπορώ να πω. Βοήθησε πολύ τους μικρούς τότε, να αγαπήσουν την καλαθόσφαιρα. Ξέρεις, εγώ πιστεύω πως εκείνη την χρονιά, το 88-89 ήταν η μεγάλη αρχή για τις ένδοξες καλαθοσφαιρικές μέρες που ήρθαν και που είχε τη τύχη να ζήσει η Λάρνακα, με κορύφωση το 89-90.
Ήταν τα χρόνια τα οποία άλλαξαν για μια δεκαετία την καλαθόσφαιρα στην Κύπρο. 

Και στην Λάρνακα…
Η Λάρνακα, ας το πούμε, δεν είναι ψέμα, ήταν η πρωτοπόρος στο μπάσκετ! Η Λάρνακα πρώτη δημιούργησε μια ομάδα επαγγελματική. Στη συνέχεια ακολούθησε ο Κεραυνός, στη πορεία o AXIΛΛΕΑΣ, το ΑΠΟΕΛ, κ.α.
Η Λάρνακα ήταν η πρώτη που έφερε τον κόσμο στο γήπεδο, έτσι οι “αντίπαλες” ομάδες είχαν να αντιμετωπίσουν πέραν του αγωνιστικού κομματιού και τον κόσμο στις κερκίδες. Στη συνέχεια κατάφεραν να φέρουν κι αυτοί τους δικούς τους φιλάθλους και για μια δεκαετία, μπορώ να πω μέχρι το ’97-’98, γινόταν το αδιαχώρητο μέσα στα γήπεδα καλαθόσφαιρας. 

Θα έλεγες ότι η Λάρνακα έβαλε πρώτη ψηλά την καλαθόσφαιρα στη Κύπρο;
Ναι. Ειδικά εκείνη τη δεκαετία…. 

Εκείνες τις εποχές, όλοι σχεδόν οι παίχτες της ομάδας ήταν Σκαλιώτες, παιδιά της πόλης….
Ναι και πιστεύω αυτός ήταν και ο λόγος που ερχόταν όλος εκείνος ο κόσμος στο γήπεδο…. 

Εκτός από εσένα ποια άλλα ονόματα θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια στην ομάδα;
Κώστας Στυλιανού, Χρίστος Χριστοδούλου, Στέλιος Δημητρίου,Γιώργος Φάουλς, Σωκράτης Μηχανικός, Στέλιος Χριστοδούλου, Αντώνης Εύζωνας, Ηλίας Καρβούνης, Μιχάλης Λοιζίδης.  πολλά παιδιά. Ήταν μια ωραία οικογένεια. Δεν ήμασταν μαζί μόνο στις ώρες των προπονήσεων και των παιχνιδιών, αλλά και εκτός γηπέδου. Με τους περισσότερους είμαστε ακόμη φίλοι. Εκείνα τα χρόνια, θεωρώ πως ήταν τα καλύτερα, της Κυπριακής καλαθόσφαιρας, από την ίδρυση της μέχρι σήμερα.

Γιατί;
Επειδή πέρα από τους τίτλους και τις διακρίσεις, υπήρχε αυτή ενότητα του κόσμου, όλοι οι Λαρνακείς ενωμένοι στήριζαν και αγαπούσαν μία ομάδα και ένα άθλημα. 

Ήταν και η μοναδική σκαλιώτικη καλαθοσφαιρική ομάδα στην Α κατηγορία.
Ναι, εκτός από μια χρονιά που στην Α κατηγορία ήταν και η ΑΛΚΗ και η ΕΠΑ. Αν δεν κάνω λάθος ήταν το ’92-’93. 

Τα ένδοξα χρόνια της σκαλιώτικης καλαθόσφαρας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί λένε κάποιοι. Ποιοι ήταν οι λόγοι που έχουν περάσει, αν έχουν περάσει;
Εμένα η δικιά μου η γνώμη είναι πως μετά την ενοποίηση Πεζοπορικού και ΕΠΑ, σε ΑΕΚ, τα πράγματα άλλαξαν.
Το ’93-’94 ο Πεζοπορικός ήταν πρωταθλητής με τον Ντάρεν Άρμοστρογκ.
Η αποχώρηση κάποιων παραγόντων από την καλαθόσφαιιρα, αλλά και η ενοποίηση, μαζί με το γεγονός ότι το περισσότερο ενδιαφέρον πλέον είχε πάει στο ποδόσφαιρο, από όσους κάποτε ήταν δίπλα στον Πεζοπορικό,όλα αυτά ήταν μερικοί από τους λόγους.
Ας μη ξεχνάμε πως στα αρχικά στάδια της ενοποίησης υπήρχαν πολλά προβλήματα στα δύο σωματεία ΠΟΛ και ΕΠΑ.

Από ποιους υπήρχαν τα προβλήματα;
Από όλο εκείνο τον κόσμο που δεν συμφωνούσε στην ενοποίηση ΠΟΛ και ΕΠΑ. 

Εσύ συμφωνούσες;
Ναι. Αλλά, εκ των υστέρων θεωρώ πως κυρίως στα αρχικά στάδια της ενοποίησης Πεζοπορικού – ΕΠΑ την πλήρωσε το μπάσκετ. 

Ενδιαφέρουσα άποψη….
Κοίταξε, οι παράγοντες τότε ήταν 2-3: Ο Ντίνος Λευκαρίτης και ο Άκης Λευκαρίτης. Με την ενοποίηση ο Άκης είχε ουσιαστικά αποστασιοποιηθεί από το μπάσκετ. Από την άλλη ο Ντίνος Λευκαρίτης δεν μπορούσε μέσα από τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν λόγω ενοποίησης (αλληλοκατηγορίες και πολλά άλλα που έφερε η ενοποίηση) να στηρίξει όσο χρειαζόταν την καλαθόσφαιρα.
Μη ξεχνάς πως ήταν σαν ένας μικρός εμφύλιος η όλη κατάσταση τότε. Χρειαζόταν να σταθεροποιηθεί η όλη κατάσταση, να σταματήσει ο εμφύλιος, για να δούμε αν η καλαθόσφαιρα στη Λάρνακα θα ξαναέβρισκε το δρόμο της.
Την μερίδα του Λέοντος την πήρε το ποδόσφαιρο, έδωσαν όλη την προσοχή τους στο ποδόσφαιρο γιατί αν δεν κρατιόταν η ποδοσφαιρική ομάδα σε ένα επίπεδο, τότε η όλη ενοποίηση θα αποτύγχανε.
Αν και  προσωπική μου εκτίμηση είναι πως ο Ντίνος Λευκαρίτης προσπάθησε να σώσει και να κρατήσει και τα δύο τμήματα: και μπάσκετ και ποδόσφαιρο.
Όμως, εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατο… 

Γιατί;
Και οικονομικά ήταν αδύνατο αλλά και λειτουργικά. Αυτοί που στελέχωναν το οικοδόμημα της καλαθόσφαιρας είχαν αποτραβηχτεί.
Με αποτέλεσμα να μείνουμε με 2-3 παράγοντες: Τον Μιχάλη Μιχαήλ που ήταν προερχόμενος από την ΕΠΑ  τους Σάββα Γεωργίου και Σάββα Ονησιφόρου  που ήταν από την πλευρά του Πεζοπορικού. Αλλά, καταλαβαίνεις πως όταν δεν έχεις την απαραίτητη οικονομική στήριξη τότε δεν μπορεί το άθλημα να συνεχίσει να έχει την ίδια ανοδική πορεία που είχε. 

Ωστόσο μια σειρά δεδομένων, τα οποία χρίζουν ανάλυσης, εξαφάνισαν τους εκατοντάδες Σκαλιώτες φιλάθλους από τα γήπεδα καλαθόσφαιρας….
Κοίταξε,εμείς ως Λαρνακείς είμαστε παράξενοι ως φίλαθλοι. Θέλουμε την επιτυχία για να μας τραβήξει στο γήπεδο. Αντί να πάμε να στηρίξουμε την ομάδα και να την σπρώξουμε στην επιτυχία περιμένουμε την ομάδα να πάει στον τελικό για να πάμε να την δούμε.
Αυτό είναι αρνητικό, είναι κακό.
Αυτό γινόταν και στο μπάσκετ. Όταν το ’93-’94 ο Πεζοπορικός πήγε στους τελικούς με τον ΑΠΟΕΛ το γήπεδο ήταν γεμάτο.
Όταν στη συνέχεια δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα να κρατηθούν κάποιοι παίχτες (ο Στυλιανού και ο Χριστοδούλου πήγαν στο ΑΠΟΕΛ ο Εύζωνας πήγε στον Παναθηναϊκο, κοκ) τότε ο κόσμος εγκατέλειψε την ομάδα. Μα ήταν τότε που η ομάδα είχε ανάγκη τον κόσμο περισσότερο από ποτέ! Τότε σταμάτησε ο κορμός των επιτυχιών.
Μετά ακολούθησαν δύσκολα χρόνια για την νεοσύστατη τότε ΑΕΚ καλαθόσφαιρα….Μια χρονιά είχε κλείσει, άλλη χρονιά αγωνίστηκε Β κατηγορία, όλοι οι καλοί παίχτες του Πεζοπορικού είχαν σκορπιστεί σε διάφορες άλλες κυπριακές ομάδες, άλλοι είχαν σταματήσει κοκ.
Συμπληρωματικό κακό σε όλα αυτά ήταν η κάθοδος των δικοινοτικών παιχτών. Από το 2000 και για μια δεκαετία βλέπαμε μια τρελή εισροή δικοινοτικών παιχτών από την Ευρώπη. Ήταν λογικό αυτό να αδειάσει κι άλλο τις ήδη μισοάδειες κερκίδες, αφού ούτε γονείς, ούτε παππούδες, ούτε φίλοι, έτρεχαν στον γήπεδο να δουν κάποιο δικό τους να παίζει.
Παλαιότερα, στα ένδοξα χρόνια του Πεζοπορικού, οι παίχτες φορούσαν την φανέλα της ομάδας και γυρνούσαν περήφανοι μέσα στη πόλη. Ο κόσμος του αναγνώριζε, τους έλεγε πως θα πάει στο γήπεδο να τους δει, τους εμψύχωνε, οι παίχτες ήταν κομμάτι της πόλης και όχι κάποιοι απρόσωποι, άγνωστοι, για τη πόλη. Επίσης οι μικροί, οι μαθητές, ήθελαν να φορούν φανέλα της ομάδας και να κυκλοφορούν στη πόλη, ένιωθαν περήφανοι για την ομάδα που υποστήριζαν.  Ήταν πολύ διαφορετικά χρόνια…. 

Μετά την πορεία σου ως καλαθοσφαιριστής συνέχισες ως προπονητής….
Ναι, αρχικά στην ΑΕΚ, στον Απόλλωνα και μετά στο ΑΠΟΕΛ μετά στην ΕΝΑΔ.
Το 2006 όταν η ΑΕΚ βρισκόταν στα πρόθυρα να κλείσει κάποιοι ζήτησαν την βοήθεια μου. Τότε ήταν δύσκολο για μένα γιατί έκανα το μεταπτυχιακό μου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Ωστόσο δέχθηκα και με τη βοήθεια του Κώστα Στυλιανού σαν συνεργάτης μου προπονητής στην Α ομάδα αποφασίσαμε να στήσουμε την ομάδα. 

Ανέλαβες τότε προπονητής της ΑΕΚ με βοηθό τον Στυλιανού…
Ναι. Αλλά δυστυχώς το προηγούμενο Δ.Σ είχε αφήσει ένα μεγάλο χρέος. Τότε μαζί με τον Μιχάλη Νεοφύτου (που είχε αναλάβει ως πρόεδρος εκείνη τη χρονιά) είχαμε κάνει μια συνάντηση στο Sun Hall με τον Ντίνο Λευκαρίτη, τον Γιαννάκη Καπετανή, τον Ανδρέα Χατζηχαμπή, τον Άντρο Πελεκάνου, τον Γιώργο Καλοπετρίτη, τον Γιαννάκη Καπιτανή κ.α, έτσι ώστε να κάνουμε ένα restart στην ομάδα της ΑΕΚ μπάσκετ. Τότε, εκείνη τη χρονιά η ομάδα στην Β κατηγορία έπιασε το πρωτάθλημα και το κύπελλο, αήττητη, γιατί φροντίσαμε να φέρουμε πίσω κάποιους παίχτες της διασποράς (παίχτες που είχαν πάει σε άλλες ομάδες) όπως Νίκο Μιχάηλ, Χάρη Φαντούση, Γιώργο Κουζαπά, πρωτοκλασάτους και σκαλιώτες παίχτες.
Δεν ήταν εύκολο.
Για να καταλάβεις κατεβήκαμε στον πρώτο αγώνα χωρίς ούτε και ένα χορηγό…..Τώρα τα θυμάμαι και συγκινούμαι….Με νύχια και με δόντια αγωνιστηκαμε να ξαναναστήσουμε την ομάδα ακόμη και με προσωπικά κόστη… Θυμάμαι όταν ο Ντίνος Λευκαρίτης ήρθε να δει την ομάδα και παρατήρησε ότι δεν είχαμε ούτε ένα χορηγό έβαλε μία εταιρεία του ως χορηγό με 6 χιλιάδες λίρες. Κι έτσι ξεκίνησε μια νέα αρχή, με παιδιά να βοηθούν, να προσπαθούν και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βγάλουμε ένα πολύ καλό budget εκείνη τη χρονιά, γύρω στις 62 χιλιάδες λίρες και έτσι καλύψαμε και τα έξοδα της προηγούμενης χρονιάς και παραδώσαμε στην επόμενη διοίκηση μηδέν παθητικό.

Πώς τα καταφέρατε να κάνετε restart;
Γιατι ενεπλάκησαν άτομα που αγαπούσαν το μπάσκετ, που ήταν έτοιμα να βοηθήσουν να γίνει ένα restrat, που έτρεξαν με ανιδιοτέλεια, ήρθε κόσμος πίσω και έτσι η ομάδα αήττητη πήγε στην Α’ κατηγορία. 

Μετά την θέση Προέδρου ανέλαβε ο Λούης Δημητρίου, στη συνέχεια ο Ανδρέας Λευκαρίτης και σήμερα η ΑΕΚ μπάσκετ βρίσκεται σε μια πολύ καλή θέση. Εσύ πότε έφυγες από την ΑΕΚ και γιατί;
Το 2008 έφυγα. Το γιατί έφυγα…..Ήταν διάφορα….Δεν ξέρω γιατί έφυγα. Ειλικρινά ακόμη ψάχνω να δω που ήταν το λάθος. Ίσως επειδή βιαζόμασταν να φτιάξουμε κάτι πολύ δυνατό χωρίς να ήμασταν έτοιμοι… Κοίταξε, εγώ ήμουν και λίγο σκληρός επειδή έβλεπα το συμφέρον της ομάδας, ενώ κάποιοι άλλοι ίσως να έβλεπαν άλλα συμφέροντα.
Αλήθεια, δεν ξέρω γιατί ακριβώς έφυγα!
Θεώρησα ότι σε κάποια φάση δεν με έπαιρνε να είμαι εκεί. Μόνος μου δήλωσα την παραίτηση μου, έγινε αποδεκτή…. 

Εκ των υστέρων θεωρείς ότι ήταν λάθος που έφυγες;
Δεν ξέρω αν ήταν λάθος. Έμαθα στη ζωή μου να έχω πάντα αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια δεν μετριέται σε λεφτά ή σε οτιδήποτε άλλο. Αλλά, όταν νιώθω ότι στο χώρο που είμαι απουσιάζει η εκτίμηση, τότε δεν μπορώ να είμαι εκεί. Έτσι αποφάσισα να θέσω τον εαυτό μου εκτός προπονητικής ομάδα.
Όταν συναντήθηκα με τους παράγοντες της ομάδας, μετά την παραίτηση μου, θεωρούσα (από την τόση εμπειρία μου στο μπάσκετ) ότι θα μπορούσα αν μη τι άλλο να έχω ένα άλλο πόστο, αφού ως προπονητής δεν μπορούσα την συγκεκριμένη περίοδο να συνεχίσω. Όμως δεν μου προσφέρθηκε μια άλλη πρόταση, για ένα άλλο πόστο….. 

Μα τι άλλο πόστο θα μπορούσε να έχει ένας προπονητής;
Κοίταξε, με τις γνώσεις και την εμπειρία που απέκτησα θα μπορούσα να ήμουν ένας γενικός αρχηγός, έφορος, κτλ….Για να είμαι ειλικρινής θεωρώ ότι υπάρχουν πράγματα που δεν έχουν διευκρινιστεί ακόμη και μέχρι σήμερα για την τότε παραίτηση μου και μη αξιοποίηση μου μετά. Δεν έχουν διευκρινιστεί προς τα έξω γιατί εγώ γνωρίζω ακριβώς τι έγινε και από ποιους και γιατί έφυγα. 

Μετά την αποχώρηση σου μίλησες με τον Ντίνο Λευκαρίτη που ήταν ανέκαθεν παράγοντας της ΑΕΚ μπάσκετ;
Ναι, διότι με τον Ντίνο Λευκαρίτη τυχαίνει να είμαστε και φίλοι και οικογενειακοί φίλοι. 

Τι του είπες;
Του είχα ανακοινώσει ότι είχα αποφασίσει να κάνω κάτι δικό μου στη Λάρνακα για να μπορέσω να ασχολούμαι με αυτό που αγαπώ, το μπάσκετ. Του εξήγησα ότι επειδή η ζωή μου είναι το μπάσκετ και αφού από την ΑΕΚ αποχώρησα (και παρόλο που είχα προτάσεις από ομάδες εκτός πόλεως εγώ δεν ήθελα να δουλέψω εκτός), τότε η μόνη λύση ήταν να κάνω κάτι δικό μου που να έχει σχέση με καλαθόσφαιρα. 

Τι σου απάντησε;
Μου είχε συστήσει να μην βιαστώ να πάρω αποφάσεις και ότι ίσως τα πράγματα να άλλαζαν στην ΑΕΚ και να επέστρεφα με κάποιο τρόπο από ένα άλλο πόστο. Και έτσι και έκανα. Περίμενα γύρω στους 6 μήνες. Ωστόσο τίποτα δεν άλλαξε, αντιθέτως τα κους κους έδιναν και έπαιρναν. Τότε αποφάσισα να δημιουργήσω ένα άλλο σωματείο και το 2009 δημιουργήθηκε η ΖΗΝΩΝ ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΑ.
Το σωματείο αυτό υπήρχε εγγεγραμμένο από το 1981 στον ΚΟΑ το είχε γράψει ο Χρύσης Πρέντζας μαζί με κάποιους άλλους.
Εμένα μου έδωσαν τα δικαιώματα του καλαθοσφαιρικού τμήματος.
Ο ΖΗΝΩΝ καλαθόσφαιρα έγινε σε συνεργασία με τον Νίκο Ζαρίντα το 2009.
Το 2009-2010 δεν είχαμε αγωνιστεί. Ξεκινήσαμε τη χρονιά 2010-2011. 

Ποιοι ήταν οι σκοποί ίδρυσης της ΖΗΝΩΝ καλαθόσφαιρας;
Εμείς ονειρευόμαστε το εξής: αντί το μπάσκετ να έχει 100 παιδιά, να έχει 200, αντί να ασχολούνται με αυτό 200 άτομα, να ασχοληθούν 300, να ξανακερδίσει το άθλημα αυτό τις καρδιές του κόσμου!
Εγώ χαίρομαι να ξέρω πως περισσότερα παιδιά, περισσότερες οικογένειες αναφέρουν στην καθημερινότητα τους το Μπάσκετ. Διότι σήμερα η Λάρνακα έχει την ΑΕΚ, έχει τον ΖΗΝΩΝ, έχει και τον Αθλητικό Όμιλο Αραδίππου, όπου τα παιδιά μπορούν να πάνε για καλαθόσφαιρα. 

Αν δεν υπήρχε ο ΖΗΝΩΝ και ο Αθλητικός Όμιλος Αραδίππου τα παιδιά δεν θα πήγαιναν όλα στην ΑΕΚ για μπάσκετ;
Όχι βέβαια! Για πολλούς λόγους μπορεί τα παιδιά του ΖΗΝΩΝ ή της Αραδίππου να μην πήγαιναν στην ΑΕΚ.
Από την άλλη, η ομάδα μπάσκετ της Λάρνακας μία είναι: Η AΕΚ. Αυτή μας αντιπροσωπεύει σε αγώνες εντός και εκτός Κύπρου.
Η ΖΗΝΩΝ και η Αραδίππου λειτουργούν ως δορυφόροι της ΑΕΚ. Η δουλειά που γίνεται είναι τόσο καλή που όταν ένα αστέρι ξεπροβάλει σίγουρα δεν θα το κρατήσουμε αλλά θα το στείλουμε να πάει να παίξει στην ΑΕΚ. Ήδη φέτος έχουμε δώσει ένα παίχτη μας στην ΑΕΚ και έναν άλλο στο Παραλίμνι (Α κατηγορία).
Η ακαδημία καλαθόσφαιρας ΖΗΝΩΝ λειτουργεί και ως εκκολαπτήριο καλαθοσφαιριστών για την Α κατηγορία της ΑΕΚ και αυτό είναι κάτι που ήδη συζητήσαμε με την ΑΕΚ. 

Ναι αλλά αυτό ίσως να είναι προσωρινό. Διότι αυτό συμβαίνει σήμερα που ο ΖΗΝΩΝ παίζει στην Β1. Αν αύριο ο ΖΗΝΩΝ πάει στην Α κατηγορία  δεν θα παίζουν σε αυτόν οι παίχτες των ακαδημιών του;
Μα αυτή είναι και η συμφωνία που έχουμε κάνει με την ΑΕΚ!  Ότι εμείς θα έχουμε μία καλή ανταγωνιστική ομάδα στην Β1, δεν θα πάμε Α κατηγορία διότι ούτε και οικονομικά μπορούμε.
Από την άλλη οι άνω των 18 παίχτες της ΑΕΚ που δεν μπορούν να παίξουν Α κατηγορία στην ΑΕΚ θα έρχονται στον ΖΗΝΩΝ να παίζουν στην Β1 και έτσι τα παιδιά δεν θα σταματούν το μπάσκετ.
Άρα βλέπεις πως γίνεται μια πολύ καλή συνεργασία με την ΑΕΚ. 

Με τον Ανδρέα Λευκαρίτη έτυχε να μιλήσετε;
Ναι. Όταν ανέλαβε ως Πρόεδρος ο Ανδρέας μου είχε πει “σε θέλω δίπλα μου να στήσουμε μια καλή ομάδα”. Η αλήθεια είναι ότι η απάντηση μου ήταν “για να έρθω εγώ πρέπει κάποια άτομα να μην είναι εκεί”. Στη πορεία βέβαια φάνηκε ότι αποκτώντας και ο ίδιος εμπειρία και επιλέγοντας σωστούς συνεργάτες κατάφερε να κάνει την ΑΕΚ μια υπερδύναμη στο μπάσκετ και να σπάσει όλα τα προηγούμενα ρεκόρ σε τίτλους και επιτυχίες.

Είναι φυσιολογικό αυτό;
Κοίταξε, μετά από τόσα χρόνια στο χώρο αυτό, έχω μάθει και έχω δει πως καλώς ή κακώς οι προστριβές και οι αντιπάθειες είναι κομμάτι του παιχνιδιού, δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.
Με τον Ανδρέα μιλήσαμε και μιλούμε πολλές φορές. Η συνεργασία μας ξεκίνησε και συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα με αυτό που σου ανέφερα πιο πάνω.
Επίσης κάποτε βοηθώ με το δικό μου τρόπο και την πρώτη ομάδα της ΑΕΚ.

Η ακαδημία ΖΗΝΩΝ πάει πολύ καλά….
Στα αναπτυξιακά μας πρωταθλήματα είμαστε πρωταγωνιστές. Μέσα από σκληρή δουλειά όλων των προπονητών (Μιχάλη Σεραφείμ, Χρίστου Ηλία, κ.α) καταφέραμε να στηρίξουμε και να στελεχώσουμε τις εθνικές ομάδες της Κύπρου (την κάτω των 16 και την κάτω των 18) και κάποιοι μαθητές της ακαδημίας μας κατάφεραν να εξασφαλίσουν υποτροφία 100%.
Η Αντριάνα Χασάπη πήρε full υποτροφία στην Αμερική κάτι που μας τιμά ιδιαίτερα.
Ένας άλλος μαθητής μας Κ18 ο Κωνσταντίνος  Κωνσταντινίδης έχει μεταβεί φέτος στην Αμερική στην Νέα Υόρκη για να τελειώσει το σχολείο με 75% υποτροφία ( ο Κωνσταντίνος ήταν στην Εθνική κάτω των 16 και μετά κάτω των 18 ) και γι αυτό νιώθουμε ιδιαίτερα περήφανοι.
Μαθητές της ακαδημίας ΖΗΝΩΝ έχουν μπει στα ρόστερ ομάδων Α κατηγορίας.
Αυτοί αντιλαμβάνεσαι είναι η πρώτη φουρνιά της ακαδημίας ΖΗΝΩΝ αφού έχουμε μια διάρκεια ζωής μόλις 9 χρόνων. 

Όλο αυτό το έργο, η προσπάθεια, της ΖΗΝΩΝ καλαθόσφαιρας, βρίσκει στήριξη από τις αρχές της πόλης ή από την ΚΟΚ;
Οικονομική στήριξη από τις αρχές της πόλης όχι, άλλωστε δεν είναι στις αρμοδιότητες τους. Αλλά, οφείλω να πω και να τονίσω ότι όταν είχαμε να αντιμετωπίσουμε πρόβλημα χώρου, ο Δήμος,η Σχολική εφορεία και ο ΚΟΑ είχαν κάνει τα αδύνατα δυνατά στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων τους για να μας βοηθήσουν. Οι προσπάθειες τους έφεραν αποτέλεσμα και έτσι έχουμε κάπως ησυχάσει όσον αφορά το πρόβλημα αυτό.
Σίγουρα όμως η κρατική στήριξη θα μπορούσε να ήταν πολύ περισσότερη.
Αυτό που θα ήθελα να πω είναι πως θα ήταν καλά ο Δήμος Λάρνακας και η σχολική εφορία να φροντίσουν να δημιουργήσουν αθλητικούς χώρους. Ο Δήμος έχει ήδη αναλάβει το Κοινοτικό Κέντρο Λάρνακας να το αναβαθμίσει σε μεγάλο βαθμό.
Αλλά, ολόκληρη πόλη έχουμε μόνο ένα αθλητικό κέντρο με παρκέ (ΚΙΤΙΟΝ) και ούτε καλά γήπεδα έχουμε. Ενώ σε άλλες πόλεις έχουν 10-15 γήπεδα παρκέ τα οποία μπορούν οι αθλητές να χρησιμοποιούν αποφεύγοντας σοβαρούς τραυματισμούς κτλ. 

Σήμερα εσείς που κάνετε προπονήσεις;
Στο Λύκειο Μακαρίου και στο Λύκειο Αγίου Γεωργίου, σε μια αίθουσα που υπάρχει από την δεκαετία του ’70. Γι αυτό χρειάζεται να γίνουν αναβαθμίσεις στους αθλητικούς χώρους της πόλης μας. Για τους μαθητές, για τους αθλητές, για την νεολαίας της πόλης. 

Από ποιες ηλικίες μπορούν να ξεκινήσουν τα παιδιά το μπάσκετ στην ακαδημία ΖΗΝΩΝ;
Από πέντε ετών.
Έχετε καθιερώσει κάποια Σάββατα με δωρεάν προπονήσεις,  με τίτλο “Γνωρίστε την καλαθόσφαιρα”, στη πόλη και επαρχία Λάρνακας, όπου για κάποια ώρα προσφέρετε δωρεάν προπόνηση σε παιδάκια.
Ναι. Είναι ένας τρόπος να “συστήσουμε” την καλαθόσφαιρα σε παιδιά που δεν τη γνωρίζουν και αν τους αρέσει να έρθουν στην ακαδημία μας. 

Τέλος, αλήθεια Μιχάλη Μιχαήλ, για σένα τι είναι το μπάσκετ;
Για μένα το μπάσκετ είναι η ζωή μου, όσοι με γνωρίζουν το ξέρουν αυτό. Εγώ, χωρίς μπάσκετ δεν ζω!