Για τον ρατσισμό….

Αναδημοσίευση από το facebook….

Γράμμα σε ένα ελαμιτη
Αγγλία Σεπτέμβρης 1974

Γεννήθηκα στην Αμμοχωστο, ήταν Σεπτέμβρης 1969.

Σημερα είμαι 5 χρόνων, ζω με τους γονείς μου στο Λονδίνο. Αναγκάστηκαμε να φύγουμε από την Αμμοχωστο πριν ένα μήνα αφού προηγήθηκε το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή. Πλέον πρόσφυγες, ζούμε σε ένα μικρό χώρο, μοιάζει με αποθήκη.
Ξερεις ελαμιτη, στο Λονδίνο το Σεπτέμβρη ξεκινά το κρύο.Εμεις δεν έχουμε Θέρμανση, ούτε σόμπα μα ούτε λεφτά για να αγοράσουμε παλτό. Οι γονείς μου δουλεύουν σε ένα εστιατόριο, στην κουζινα, πλένουν πιάτα, ο ιδιοκτήτης μας δίνει από ένα πιάτο φαγητό και τα λεφτά μόλις μας φτάνουν για το ενοίκιο. Ξεκίνησα σχολείο, όλα τα παιδάκια χαμογελούν, είναι Χαρούμενα, εγώ κρυώνω, δεν έχω παλτό, δεν έχω φιλους. Χθες ήρθε κάποιος εγγλεζος στο σχολείο και έδωσε παλτά σε όλα τα παιδιά από την Αγγλία. Είναι λεει εκπρόσωπος των εθνικιστών της Αγγλίας. Εμένα δεν μου έδωσε γιατί λέει είμαι από την Κύπρο και είμαι ξένος. Λυπήθηκα και έκλαιγα. Γυρνώντας σπίτι ο ιδιοκτήτης μας είπε να φύγουμε γιατί βρήκε να το νοικιάσει για πολλά χρήματα. Μας έκοψε το ρεύμα και το νερό. Κρυώνω, διψώ και πεινω. Δεν έχουμε ομως ρεύμα ούτε νερό. Είμαστε σε απόγνωση. Οι γονείς μου θα ψάξουν για άλλο χώρο αλλά μέχρι να βρούμε θα μένουμε λίγες μέρες στο δρόμο, σε παγκάκια σε ενα πάρκο, ξέρεις, εδώ βρέχει συνέχεια, κάνει κρυο. Ειμαι λυπημένος. Βρέχει, κάνει κρύο, δεν έχουμε φαγητό, οι γονείς μου, μου είπαν να κάνω υπομονή και θα βρούμε κάπου να μείνουμε.
Σκέφτομαι ομως αν δεν γινόταν το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή θα ημουν στο σπίτι μου, στην Αμμοχωστο, θα είχα το κρεββάτι μου, τους φίλους μου, το σχολείο μου, τα παιγνίδια μου και ένα παλτό να βάλω όταν κρυωσω.
Αγαπητέ ελαμιτη
Την προσφυγιά, την μετανάστευση δεν την επιλέγει κανένα παιδί, καμία οικογένεια, είναι αποτέλεσμα των πολέμων.Οι άνθρωποι ανά το κόσμο αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, την περιουσία τους, τους φίλους τους και την οικογένεια τους για να ψάξουν ένα χώρο που να τους παρέχει τουλάχιστον ασφάλεια.
Η ιστορία αυτή είναι φανταστική, μα τόσο πραγματική που επαναλάμβανεται χιλιάδες φορές κάθε μέρα. Είναι μια φανταστική μα τόσο Κυπριακη ιστορία που την έζησε κάθε οικογένεια στην Κύπρο το 1974.
Ντροπη και αίσχος λοιπόν σε κάθε Κύπριο που στηρίζει ελαμ.Ειναι στο χέρι μας να τους απομονωσουμε. Είναι στο χέρι μας αλλά και χρέος μας να καταδικάζουμε αλλά και να αγωνιζόμαστε για να μην περάσουν στην Κύπρο οι νεοναζοι του ελαμ ούτε οι λογικές ούτε όσα σάπια και μισανθρωπα εκπροσωπούν.

ΥΓ Το πηρα από ένα φιλο. Δεν χωρουν δικαιολογίες ,ούτε μισόλογα.
Όλοι μπορουν να ξέρουν τι εκφράζει το ΕΛΑΜ