H άλλη όψη της κηδείας

Του Γιώργου Ζησίμου

Η κηδεία του Ίκκου Ζησίμου ήταν αλλιώτικη. Μια κηδεία που άργησε 44 χρόνια. Μια κηδεία χωρίς πτώμα παρά μόνο με λίγα οστά, όσα κατάφερε να εντοπίσει η διερευνητική επιτροπή για τους αγνοούμενους για να παραδώσει στους οικείους του να οργανώσουν «μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες».

Ο Ίκκος Ζήσιμος, γέννημα του 1921, χάθηκε στις 19 Αυγούστου 1974, μετά που επέστρεψε στο περβόλι του στον Λάξη της ενορίας Αγίου Λουκά στο Βαρώσι για να ταΐσει τα ζώα του που εγκατάλειψε μόλις μερικές μέρες προηγούμενα κατά τη δεύτερη επέλαση της τουρκικής εισβολής και την κατάληψη της Αμμοχώστου.

Αγνοούμενη η ατυχία του μέχρι σήμερα, αλλά καλά γνώριμη η επώδυνη αίσθηση της απουσίας του στους οικείους του. Ο παπάς του παπά μου λέω συχνά στα δικά μου παιδιά για να εξηγήσω την ιστορία του παππού μου. Έναν παππού που παρόλο που δεν γνωρίστηκα μαζί του ποτέ, τον γνώρισα καλά μέσα από τις αφηγήσεις του παπά μου και των άλλων παιδιών του.

Ο κύριος Ίκκος εξακολουθούν να λένε για να δείξουν το σεβασμό τους στο πράο πρόσωπο του πατέρα τους. Το πρόσωπο του γνώριμο σε όλους μας μέσα από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους τοίχους και που εύκολα αναγνωρίζεται σήμερα στα πρόσωπα των ξαδελφιών μου. Τον γνώρισα μέσα από τις οικογενειακές συνάξεις, τα τραγούδια και τις αφηγήσεις. Μου τον θυμίζουν καθημερινά το όνομα του μεγάλου μου αδελφού και τα συνονόματα των άλλων πολλών εγγονιών του. Τον γνώρισα μέσα από τις συνάξεις των Σαλαμιναίων στο γήπεδο, της ομάδας που ο ίδιος μαζί με 150 άλλους αριστερούς ίδρυσαν το 1948.

Τα χνάρια του ακολουθούν έως σήμερα τα ξαδέλφια μου που ευλαβικά συνοδεύουν την ομάδα σε κάθε της βήμα. Την ίδια περίοδο πρωτοστάτησε για να ιδρύσει τον σύλλογο του Μαραθώνα Κάτω Βαρωσίων και την ομάδα πετόσφαιράς του. Τον γνώρισα μέσα από τη δράση του στο αριστερό κίνημα της εποχής. Ο Ίκκος διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην εδραίωση και μεγάλωμα του Συνεργατικού Κάτω Βαρωσίων που μεγαλούργησε και στήριξε όχι μόνο χρηματικά τους εργάτες της εποχής αλλά και πρακτικά τους γεωργούς μέσα από την παροχή λιπασμάτων και σπόρου.

Την ίδια περίοδο, και ως συνέπεια της δράσης του μέσα από το ΑΚΕΛ, ήταν μέλος της ομάδας εθελοντών που έχτισαν το Δημοτικό Στάδιο Βαρωσιού. Τότε η συμπολίτισσα ομάδα της Ανόρθωσης έπαιζε στο ΓΣΕ σε ξεχωριστό πρωτάθλημα σε μια εποχή που οι ομοσπονδίες ποδοσφαίρου ήταν πολιτικά διαχωρισμένες. Τον γνωρίζω μέσα από τις μυρωδιές του ζεστού ψωμιού κάθε φορά που μπαίνω σε φούρνο.

Η αίσθηση του καλού ψωμιού με ακολουθεί ως ανάγκη μέχρι σήμερα ακόμα και στο εξωτερικό ωσάν να μεταφέρθηκε στο DNA μου από τον παππού και την περίοδο που δημιούργησε με την κυρία Ελισάβετ τον πρώτο μεγάλο φούρνο στο Κάτω Βαρώσι. Τον γνωρίζω μέσα από το την αγάπη του για τα ζώα, τα χτηνά του, που για αυτά πήγε πίσω πριν χαθεί για πάντα. Αυτά γνωρίζω σήμερα για τον Ίκκο Ζήσιμο.

Ειρωνικό όσο και αν ακούγεται αλλά χρειάστηκε να περάσουν 44 χρόνια και μια ψυχρή αναφορά ενός ρεπόρτ για να μάθουμε λεπτομέρειες μιας στιγμής που οδήγησαν στη διακοπή της ζωής του, αλλά ποτέ δεν διέκοψαν τη γνωριμία μαζί του. Και ενώ σήμερα τα δάκρυα στέγνωσαν, η πίκρα και το παράπονο δεν έσβησε ποτέ, διότι για τους οικείους του ο αγνοούμενος ζωντανεύει και πεθαίνει κάθε μέρα. Και για όσους πιστεύουν ότι κλείνει σήμερα ένας κύκλος, η απάντηση είναι ότι αυτή η ιστορία δεν ήταν ποτέ ένας κύκλος για να κλείσει. Μια ευθεία γραμμή ήταν και είναι, βουτηγμένη στον πόνο και στην απογοήτευση που θρέφει όμως τη μνήμη και την ανάγκη να συνεχίσουμε πλέον με την άβολη γνώση του τι έγινε.