Οκτώ χρόνια στο εξωτερικό, το δικό μου Brexit!

Του Στέφανου Λίβου*

Σήμερα κλείνω 8 χρόνια από την μέρα που βρέθηκα στο Ελευθέριος Βενιζέλος με ένα one-way εισιτήριο για την Αγγλία στα χέρια. Έμεινα έξι χρόνια στο Λονδίνο, πριν δύο χρόνια πήγα Πράγα, πέρυσι επέστρεψα Λονδίνο, και σε μερικές μέρες ξαναφεύγω. Τρίτη διεθνής μετακόμιση σε λιγότερο από δύο χρόνια.

Επόμενος σταθμός: Λουξεμβούργο. Τερματικός σταθμός.

Τερματικός, γιατί καλές οι διαφορετικές εμπειρίες και οι αλλαγές, αλλά κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει μία βάση. Εκεί που είναι οι φίλοι του, η δουλειά του, ο/η σύντροφός του, σε όποια σειρά τα θέλει κανείς.

Το Λονδίνο ήταν η δική μου βάση για πολλά χρόνια. Έφυγα για μια επαγγελματική ευκαιρία που δεν μπορούσα να απορρίψω, και γύρισα για διάφορους λόγους. Ένας από αυτούς ήταν επειδή ήθελα να ζήσω το Λονδίνο όπως ακριβώς το ήθελα πάντα, σαν χαρακτήρας σε σήριαλ του Παπακαλιάτη ή σε ταινία του Richard Curtis. Ματαιόδοξο, αλλά πραγματικό. Ήταν η επιβεβαίωση στον εαυτό μου ότι τα είχα καταφέρει. Ένα κουτί που έπρεπε να κάνω τικ.

Αυτού του είδους η ζωή όμως έχει κόστος, και σε χρήματα και σε χρόνο. Ωραίο το Λονδίνο, αλλά ακριβό και κουραστικό. Και αν είσαι πάνω από 30 και δουλεύεις 9-10 ώρες την μέρα, σε περιορίζει σε πολλά. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί μετά τα 30 επιστρέφουν στην Ελλάδα ή μετακομίζουν σε μικρότερες πόλεις. Εκτιμάς άλλα πράγματα, και το να ιδρώνεις κάθε μέρα στο μετρό, δεν είναι ένα από αυτά.

Ένας ακόμα λόγος που φεύγω είναι ότι η Αγγλία δεν είναι η χώρα που γνώρισα όταν πρωτοήρθα. Θυμάμαι μια χώρα που γιόρταζε την πολυπολιτισμικότητα, όλα λειτουργούσαν ρολόι, και οι πολιτικοί είχαν πλάνο τουλάχιστον πενταετίας. Λίγο πολύ, αυτά τα χαρακτηριστικά της Αγγλίας έχουν πληγεί. Εγώ και πολλοί άλλοι θεωρούμε ότι δεν είμαστε ευπρόσδεκτοι. Ακόμα και χωρίς να έχουμε ζήσει κάποιο επεισόδιο ξενοφοβίας. Μόνο και μόνο ότι, μετά από 7 χρόνια, μια χώρα σου ζητάει να δικαιολογήσεις την παρουσία σου εδώ για μένα είναι αρκετό.

Έτυχε όλοι οι δρόμοι αυτή τη στιγμή να οδηγούν στο Λουξεμβούργο, σε αυτή την μικρή χώρα της κεντρικής Ευρώπης, όπου το 40% των κατοίκων είναι expats. Όταν λέω σε ανθρώπους πού θα πάω, μου λένε “Λουξεμβούργο; Δεν είναι βαρετό; Το Λονδίνο έχει τόσες επιλογές.”

Και αυτή είναι μια παρανόηση που σηκώνει αρκετή κουβέντα. Θα πω απλά ότι δεν έχει σημασία πόσες επιλογές έχει θεωρητικά μια πόλη. Αυτός που αποφασίζει πόσες από αυτές τις επιλογές θα εκμεταλλευτείς δεν είσαι εσύ, είναι ο χρόνος και το budget σου. Πόσα πράγματα θα κάνεις όταν δουλεύεις όλη μέρα και σου μένει μόνο ένα σαββατοκύριακο για τα πάντα; Πόσες φορές θα πας θέατρο, αν το κάθε εισιτήριο έχει 30-60 ευρώ; Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνουμε οι περισσότεροι όπου και αν είμαστε είναι να πηγαίνουμε έξω για καφέ, φαγητό, ποτό, άντε και κάνα γυμναστήριο. Πόσο μεγάλη πρέπει να είναι μια πόλη για να τα κάνεις αυτά;

Φεύγω από το Λονδίνο χορτασμένος και πηγαίνω στο Λουξεμβούργο πεινασμένος. Και κάπου εδώ καταλαβαίνω ότι είμαι ευγνώμων που έχω αυτή την ευελιξία. Είχα την ευχέρεια να φύγω από την Αγγλία επειδή εγώ το αποφάσισα, χωρίς να αλλάξω τίποτα άλλο στην ζωή μου. Και λέω ευγνώμων, και όχι τυχερός, γιατί δουλεύω σκληρά για αυτή την “τύχη”.

Είναι όμως τύχη που γεννήθηκα και ζω στην Ευρώπη. Όχι σε μια εποχή που επικρατούν αδιαπέραστα σύνορα και διχόνοια, αλλά σε μια εποχή που μου επιτρέπει να ταξιδεύω και να εγκαθίσταμαι από χώρα σε χώρα. Ανενόχλητος, χωρίς να πρέπει να δικαιολογήσω πώς και γιατί.

Τον Δεκέμβρη πήγα σε ένα γυμνάσιο του Μοσχάτου όπου με είχαν καλέσει για να μιλήσω σε μαθητές. Το μήνυμα που προσπάθησα να τους στείλω είναι ότι ο κόσμος μας είναι πολύ μεγάλος και η ζωή τους πολύ μικρή για να την περάσουν σε μία χώρα. Γεννηθήκαμε στην ήπειρο όπου διαδραματίστηκαν σχεδόν όλα τα σημαντικά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας. Θα είναι κρίμα κάποιος να μην γνωρίσει αυτή την ήπειρο, είτε με ταξίδια είτε ζώντας έξω.

Νιώθω πλέον ότι έχω περισσότερα κοινά με όσους νιώθουν επίσης Ευρωπαίοι παρά με όσους προτάσσουν την όποια εθνική τους ταυτότητα. Οι Άγγλοι επέλεξαν το δεύτερο. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά θα το πληρώσουν, και μάλλον ακριβά.

Αντίο λοιπόν, Λονδίνο. Αυτή τη φορά είναι οριστικό.

*Ο Στέφανος Λίβος, ανάμεσα σε άλλα, είναι Έλληνας συγγραφέας. Από τις εκδόσεις Διόπτρα κυκλοφορεί το εξαιρετικό του βιβλίο “Το μυστικό του Λεβάντε”.

Πηγή άρθρου: https://stefivos.com