Αλέκος Αλέκου: “Ένιωθα κάποιες φορές πως το βιβλίο γραφόταν από μόνο του”

Τα παιδιά της Κυριακής έρχονται αύριο, Πέμπτη 14 Μαρτίου, για παρουσίαση στη Λάρνακα και το SkalaTimes αρπάζει την ευκαιρία για μια κουβέντα με τον συγγραφέα του βιβλίου Αλέκο Αλέκου.

SkalaTimes

Αλέκο, αλήθεια ποιο ήταν το έναυσμα για να γράψεις αυτό το βιβλίο;
Δεν θεωρώ ότι υπήρχε κάποιο έναυσμα για να γράψω αυτό το βιβλίο. Πάντα μου άρεσε να γράφω, ήταν κάτι που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με γέμιζε ως άνθρωπο και μπορώ να πω με ιντρίγκαρε κιολας. Το να προσπαθείς να αποτυπώσεις με λέξεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου, θεωρώ πως είναι από τα πιο δύσκολα και ταυτόχρονα απο τα πιο λυτρωτικά πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς. Άρα, το βιβλίο αυτό μπορούμε να πούμε ότι ήταν μια φυσική συνέχεια του χόμπι και της ενασχόλησης μου. Κάποια στιγμή εννοείται θα κολλούσε η ιδέα, οι μικρές παραγράφοι θα γίνονταν σελίδες και οι σελίδες ολόκληρα κεφάλαια. Και απο τη στιγμή που την υπόλοιπη μισή ζωή μου την περνούσα στο γήπεδο, ήταν απόλυτα φυσικό η έμπνευση και το γράψιμο μου να είχε να κάνει με αυτό.

Τι κόσμους συναντά ο αναγνώστης στα παιδιά της Κυριακής;
Στο βιβλίο θα συναντήσει κανείς όλους του χαρακτήρες και τα χαρακτηριστικά της κυπριακής κοινωνίας. Θα δει τους νέους της διπλανής πόρτας, μια συνηθισμένη παρέα που πηγαίνει στο γήπεδο, θα δει τις αντιδράσεις, τα βιώματα και την καθημερινότητα τους, θα δει την αλληλεπίδραση που έχουν οι κεντρικοί ήρωες με την κοινωνία γύρω τους και θα νιώσει τα συναισθήματα τους. Το βίβλίο δίνει την ευκαιρία στον καθένα να ζήσει μια Κυριακή μέσα από τα μάτια του οπαδού μέσα από τα μάτια αυτών των ανθρώπων που επιλέγουν αυτό το τρόπο ζωής, να μπορέσει να δει τα πράγματα με ένα διαφορετικό φακό και να αποκτήσει μια πιο ολοκληρωμένη αντικειμενική και κριτική σκέψη γύρω από το οπαδικό κίνημα.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησες γράφωντας το βιβλίο;
Καταρχήν να πω με ειλικρίνεια πως δεν θεωρώ ότι συνάντησα κάποια δυσκολία στο γράψιμο. Το γράψιμο ήταν το μόνο που ερχόταν σαν κάτι φυσικό και από μόνο του. Κανένας συγγραφέας δεν έχει έτοιμο το βιβλίο στο κεφάλι του βέβαια, θεωρώ πως κανένας δεν γνωρίζει που θα καταλήξει από πριν και με ποια πλοκή. Ένιωθα όμως κάποιες φορές πως το βιβλίο γραφόταν από μόνο του. ‘Αλλοτε με ένα καφέ δίπλα ή μία μπύρα, οι σελίδες γέμιζαν σιγά σιγά και η μιά σκέψη διαδεχόταν την άλλη συμπληρώνοντας όλο αυτό το παζλ της ιστορίας. Ήταν πραγματικά μια από της πιο όμορφες διαδικασίες και ένα ταξίδι που εύχομαι στον καθένα που απολαμβάνει το γράψιμο να το πετύχει.
Θεωρώ εκτός από τα διαδικαστικα στο τέλος, (τα τρεξίματα, την έκδοση και λοιπά), σε κανένα άλλο σημείο δεν είχα δυσκολευτεί. Ακόμα και τις μέρες που το μόνο που είχα προσθέσει στο κείμενο ήταν μια παράγραφος γιατί είχα στερέψει, ήξερα πως το βιβλίο όταν θα θέλει να συνεχίσει θα συνεχίσει. Θέλει το χρόνο του. Θα κτυπήσει το καμπανάκι στο κεφάλι σου όταν είναι έτοιμο να σου πει κάτι το οποίο πρέπει να το καταγράψεις.

Υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία στο βιβλίο;
Εννοείται. Όπως εχω αναφερει και πριν θα ήταν αδύνατο και κάτι αφυσικο για μένα τουλάχιστον όλα αυτά τα βιώματα και συναισθήματα που έχω αποκομίσει από τα 20 και πλεον χρόνια που ακολουθάω την ομάδα μου στα γήπεδα της Κύπρου και στο εξωτερικό να μην επηρεάσουν τις λέξεις τις προτάσεις και το βιβλίο μου. Είναι βέβαια μυθιστόρημα και θα συναντήσει κανείς την μυθοπλασία και την έξτρα πινελιά του συγγραφέα, θεωρώ όμως πως ξεκάθαρα διαφαίνεται πως είναι ένα βιβλίο βιωματικό και πως οι περιγραφές που θα συναντήσετε θα ήταν αδυνατο να τις φανταστώ αν δεν είχα τα δικά μου προσωπικά ερεθίσματα.

Για σένα τι σημαίνει “καλό λογοτεχνικό βιβλίο”;
‘Ενα καλό λογοτεχνικό βιβλίο… Καταρχήν ένα καλό λογοτεχνικό βιβλίο είναι μια καθαρά υποκειμενική και προσωπική άποψη. Στο καθένα μπορεί να αρέσει κάτι εντελώς διαφορετικό από τον άλλο αναγνώστη. Για μένα ενα καλό λογοτεχνικό βιβλίο θα πρέπει να με ταξιδέψει να με κάνει να νιώσω πως είμαι δίπλα από τον κεντρικό ήρωα και ζω τις σελίδες ακριβώς στο πλευρό του. Να με κάνει να νιώσω συναισθήματα, να δω εικόνες, να δημιουργήσω τα σκηνικά τα τοπία με την σκέψη μου, να πονέσω όταν πονάει, να γελάσω όταν γελάει. Και βεβαίως να με κάνει να θέλω να συνεχίσω το διάβασμα τόσο αποροφημένος ακόμα και αν το σπίτι έχει πάρει φωτιά.

Τελικά σου αρέσουν τα πρωϊνά της Κυριακής;
Τα πρωινά της Κυριακής λοιπόν. Και σε ποιον δεν αρέσουν έτσι. Ειδικά όταν την Κυριακή καταπιάνεσαι και ασχολείσαι με κάτι που αγαπάς είτε αυτό λέγεται ποδόσφαιρο είτε γραψιμο είτε ξερω εγω τι, με το πλύσιμο του αυτοκινήτου σου ή απλά να απολαμβάνεις μια οικογενειακή εκδρομή. Ανέκαθεν η Κυριακή είχε μια ανεμελιά μια όμορφία. Μια χαλαρότητα που μπορεί όμως μέχρι το βράδυ να εξελιχθεί σε κάτι εντελώς άκρως αντίθετο και απρόσμενο. Όπως γράφω και στο βιβλίο είναι αυτό το συναίσθημα ” σήμερα δεν θα κάνω τίποτα απολύτως, σήμερα δεν θα γίνει τίποτα απολύτως….”