Για χίλια χρόνια….

Το πιο κάτω γράφτηκε κατά τη διάρκεια άσκησης στο μάθημα δημιουργικής γραφής, στο Ίδρυμα Πολιτιστικής Δημιουργίας Λάρνακας, όταν οι μαθητές έπρεπε να γράψουν ένα κείμενο εμπνευσμένο από στίχους τραγουδιού.
Η βραβευμένη από την ‘Ένωση Λογοτεχνών Ελλάδας, η 14χρονη Νικολέτα Λουκά έγραψε το πιο κάτω εμπνευσμένη από το τραγούδι “A thousand Years” της Christina Perri.

——————————————–

Της Νικολέτας Λουκά

Πεθαίνω καθημερινά να σε περιμένω.
Αγαπημένε μου, μη φοβάσαι που σ’ αγαπώ. Σε έχω αγαπήσει για χίλια χρόνια και για χίλια ακόμα θα σε αγαπώ.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που με κοίταξες; Όταν συναντήθηκαν οι ματιές μας, όταν οι ψυχές μας αντίκρυσαν η μια την άλλη καθώς καθρεφτίζονταν στα κρύσταλλα των ματιών μας. Μου χαμογέλασες κι ένιωσα μια δύναμη σαν ηλεκτρισμό να κατρακυλά με ορμή σε ολόκληρη την σπονδυλική μου στήλη.

Κάτι στα μάτια σου με έκανε να δω μια άλλη πτυχή του ίδιου μου του εαυτού!
Εκείνα τα καστανά τα μάτια. Εκείνοι οι καθρέφτες της ψυχής που είναι ακόμα ζωντανοί στα αρχεία της μνήμης μου.

Ήμασταν μαζί για περίπου δύο μήνες. Μεθυσμένοι, σχεδόν υπνωτισμένοι, υπό την επήρεια έρωτα. Τίποτα δεν φαινόταν πως μπορούσε να γκρεμίσει το κάστρο όπου κατοικούσαν οι ευτυχισμένες ψυχές μας.

Καμιά σφαίρα, κανένα μαχαίρι δεν μπορούσε να το διαπεράσει.

Τα μάτια μου ασταμάτητοι καταρράκτες μαύρου νερού, δεν έλεγαν να σταματήσουν να ρέουν στα μάγουλα μου.

Έσφιγγα το χέρι μου πάνω στο μπράτσο σου σαν χειροπέδες αρνώντας να το αφήσω να φύγει.

Η καρδιά μου χόρευε σε ένα απειλητικά γρήγορο ρυθμό και ίσα που μπορούσα να ανασάνω.

Όχι δεν θα έφευγες. Δεν θα έμενα μόνη!

Τελικά πήγαμε στο αεροδρόμιο. Καθώς επιβιβαζόταν στο αεροπλάνο κάτι σκοτεινό είχε μπερδευτεί στα μονοπάτια του μυαλού μου. Μια κακιά σκέψη. Ένα ζωηρό και άσχημο τέρας. Λες και ήξερα από εκείνη τη στιγμή την κατάληξη. Λες και μπορούσα να προβλέψω τι θα ακολουθούσε. Θα έφευγε για ένα ολόκληρο μήνα, για επαγγελματικούς λόγους κι εγώ θα έμενα μόνη και έρημη για ένα μήνα σαν απομονωμένο βιβλίο στο ράφι….

Ένας μήνας, ένας αιώνας, για εμένα δεν υπήρχε διαφορά. Οι μέρες περνούσαν αργά και βασανιστικά. Ένιωθα το βάρος του χρόνου να τσακίζει τα κόκαλα όλου του σώματος μου τώρα που η ελπίδα της ζωής μου βρισκόταν μακριά μου. Η άδεια πλευρά του κρεβατιού χάραζε όλο και περισσότερες ρωγμές στη ραγισμένη καρδιά μου.

Ήταν μόλις μια μέρα πριν επιστρέψει. Οι ακτίνες του ήλιου είχαν ξυπνήσει το σχεδόν νεκρό από στεναχώρια κομμάτι της ψυχής μου. Κοίταζα τα σύννεφα και μια αισιοδοξία μέσα μου σπινθήριζε σαν φλόγα.
Είδες τι κάνει η αγάπη; Όταν την νιώσεις πως πλησιάζει γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ανοίγουν οι πύλες της καρδιάς αφήνοντας το φως να πλημμυρίσει όλη την ύπαρξη σου.

Και η μέρα έφτασε. Ο ουρανός είχε ανοίξει αφήνοντας μια ορμητική καταιγίδα να ξεσηκώσει ολόκληρη την πόλη. Εγώ βρισκόμουν στο αεροδρόμιο ακριβώς στην ώρα μου, αναμένοντας τη πτήση να φτάσει. Στεκόμουν μπροστά απ΄τη πύλη αφίξεων φορώντας το πιο όμορφο μου χαμόγελο. Με την καρδιά μου έτοιμη να εκραγεί από αγωνία.
Πέρασε μια ώρα. Ίσως να υπήρξε κάποια καθυστέρηση. Εγώ εκεί, βράχος ακίνητος. Πέρασαν δύο ώρες. Μάλλον η καθυστέρηση θα ήταν μεγάλη. Εγώ δεν έλεγα να κουνηθώ. Πέρασαν 5, 8, 24, 36 ώρες.
Δεν έφτασε ποτέ.

Δεν γύρισες ποτέ αγαπημένε μου. Εγώ σε περίμενα. Εγώ άντεξα χωρίς εσένα ένα μήνα. Και η ψυχή μου ακόμα αντέχει εδώ και 35 χρόνια.

Γιατί τι είναι τελικά η αγάπη;
Είναι το αντίδοτο που γλυκαίνει τη ψυχή ή το φάρμακο που την κρατάει ζωντανή;
Πεθαίνω καθημερινά να σε περιμένω εδώ και 35 ολόκληρα χρόνια.

Αγαπημένε μου, μη φοβάσαι που σ’ αγάπησα. Σ’ έχω αγαπήσει για χίλια χρόνια και για ακόμα χίλια θα σε αγαπώ. Ξέρω πως θα γυρίσεις ‘Η μάλλον εγώ θα έρθω να σε βρω.
Κι όταν ανταμώσουν οι ψυχές μας θα ‘ναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Γιατί η αγάπη συνεχίζεται….δεν πεθαίνει ποτέ.