Κουβέντες αεροδρομίου…

Ήταν ένα ωραίο ζεστό δειλινό του Μάη, ο κόσμος με τις βαλίτσες στο χέρι θύμιζε συμβολικά αυτό που κάνει η ίδια η ζωή, κάποιοι φεύγουν, κάποιοι έρχονται, κάποιοι είναι εκεί που ανήκει η ψυχή τους, κάποιοι μετανάστες σε ξένη γη….Μα η ζωή είναι ωραία, αν κουβαλάς μέσα σου το φως και αν δεν επιτρέπεις σε κανένα σκοτάδι να επηρεάσει το ταξίδι σου.

“Μα δεν γίνεται να μου λες πως ο κόσμος τελειώνει επειδή έπεσε η μάσκα και κάτω από ένα αδελφικό πρόσωπο φάνηκε ο έξω από δω αυτοπροσώπως, τι σόι βιβλία διάβαζες τόσα χρόνια;”
“Δεν με ακούς, έτσι ήσουν πάντα, απόλυτος! Αυτό το πρόσωπο που λες ήταν για τα καλά μέσα στη ζωή μου για 20 χρόνια. Το ήξερα για 25 χρόνια…ήταν όπως είπες αδελφικό μου πρόσωπο…..”
“Μάλλον εσύ δεν ακούς τι λες. “Ήταν”. Άρα; Δεν είναι πια. Και δεν ευθύνεσαι εσύ γι αυτό. Και δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Ο καθένας επιλέγει τα μονοπάτια της ζωής του και αναλόγως πορεύεται. Και αν επιλέξει να είναι τέρας μπορεί μια χαρά να γίνει τέρας και αν επιλέξει να είναι άγγελος μπορεί να είναι άγγελος κοκ. Είμαστε υπεύθυνοι για την στάση που τηρούμε απέναντι στα τέρατα και απέναντι στους αγγέλους. Για το τι αποφασίζει όμως ο καθένας να είναι ή να γίνει…”
“…. μια μέρα ξαφνικά;”
“Ναι, έστω μια μέρα ξαφνικά, για το τι αποφασίζει ο καθένας να γίνει, δολοφόνος, πόρνη, ύπουλος, για ό,τι αποφασίσει κανείς να γίνει, δεν ευθυνόμαστε εμείς και το ξέρεις πολύ καλά αυτό….”.
“Τώρα γιατί χαμογελάς σαν αναίσθητος; Δε βλέπεις που βουρκώνω;”
“Σε λίγο θα πρέπει να πάω στο Gate…Χαμογελώ σαν αναίσθητος όπως λες επειδή θυμήθηκα εκείνο το απόγευμα στο Russell Square……είδες που τώρα χαμογελάς κι εσύ;”
“Πως να μη χαμογελώ….Τι είχαμε πάθει εκείνη τη μέρα; Ήπιαμε ένα cappuccino στο Starbucks απέναντι από το Βρετανικό Μουσείο και όταν φύγαμε, λίγο πιο κάτω, έξω από το κατάστημα “Its All Greek To Me” ξεκινήσαμε να γελάμε ασταμάτητα για ‘κανα 20λεπτο….ακόμα δεν κατάλαβα τι μας είχε πιάσει….και ούτε καταλαβαίνω που το θυμήθηκες τώρα!”
“Θυμήθηκα πόσο όμορφη είσαι όταν γελάς και επίσης μου ήρθε στο μυαλό μια έρευνα που διάβαζα τις προάλλες για τη δύναμη που έχει το γέλιο στη ψυχολογία και υγεία μας…”
“Ναι, με όλα αυτά που συμβαίνουν, να γελώ….πώς να γελώ;”
“Να γελάς….Δεν φταις εσύ για την κατάντια των ανθρώπων, αυτών που από το φως καταλήγουν στο σκοτάδι. Που επιλέγουν μια μέρα να γίνουν ότι για χρόνια κορόιδευαν, ότι κατηγορούσαν….Είναι δική τους απόφαση ….. Τους βγάζεις από το σύμπαν σου, τους εύχεσαι και ένα good luck και προχωράς…”
“Ναι….καταβάθος το ξέρω πως δίκαιο έχεις”.
“Πάντα έχω δίκαιο, το θέμα είναι ότι εσύ αργείς να το αντιληφθείς….και μη γελάς τώρα!”

Πήρε τη βαλίτσα του (μια ζωή με hand luggage αυτό το παιδί!) και έφυγε για τα Gates.

Κατά τ΄άλλα, ήταν ένα ωραίο ζεστό δειλινό του Μάη, ο κόσμος με τις βαλίτσες στο χέρι θύμιζε συμβολικά αυτό που κάνει η ίδια η ζωή, κάποιοι φεύγουν,κάποιοι έρχονται, κάποιοι είναι εκεί που ανήκει η ψυχή τους, κάποιοι μετανάστες σε ξένη γη να υποφέρουν, κάποιοι απαρνιούνται τις πατρίδες και τις χώρες που αγαπά η καρδιά τους, κάποιοι άλλοι με βία ξεριζώνονται από τα σπίτια/χώρες τους κοκ….

Μα η ζωή είναι ωραία, αν κουβαλάς μέσα σου το φως και αν δεν επιτρέπεις σε κανένα σκοτάδι να επηρεάσει το ταξίδι σου. Αν έχεις ήσυχη τη συνείδηση σου πως έπραξες σωστά, με ήθος, με αρχές, με καλοσύνη, με αγάπη. Aν πορεύτηκες με τη σωστή βαλίτσα στο χέρι και δεν την έχασες στην διαδρομή.

Η ζωή είναι ωραία και το γέλιο λυτρωτικό!

Υ.Γ Αφιερωμένο στον Γ.
Σε ευχαριστώ. See you soon, κάτω από Λονδρέζικο ουρανό.