«Μα ήταν αγέννητοι!»…

Του Γιώργου Κουκουμά

«Μα οι ΕΛΑΜίτες ήταν αγέννητοι το 1974, τι φταίνε για το πραξικόπημα;!» εξανίσταται διαπασών ο επιτήδειος κρυπτοφασίζων όχλος των social media…

Θίχτηκε το savoir vivre και η «εθνική ενότητα» επειδή σε δύο περιπτώσεις τις προηγούμενες μέρες, συγγενείς πεσόντων του 1974 απομάκρυναν τα στεφάνια που κατέθεσαν οι εκπρόσωποι της κυπριακής Χρυσής Αυγής.

Πού είναι άραγε το κακό οι ΕΛΑΜίτες να τιμούν την ΕΟΚΑ Β’, να οργανώνουν εκδηλώσεις τιμής του Σαμψών κλπ, και την ίδια ώρα να προσέρχονται τεθλιμμένοι στα μνημόσυνα των πεσόντων της τραγωδίας του 1974, όπου η ΕΟΚΑ Β ήταν στην πλευρά των δολοφόνων της Κύπρου; Πού είναι το κακό, να θέλουν να βάλουν στεφάνια στους νεκρούς της Κύπρου και την ίδια ώρα ο υπαρχηγός τους, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Χρ. Παππάς, να υψώνει τη σημαία της Χούντας, η οποία αποδεδειγμένα συμφώνησε να παραδώσει τη μισή Κύπρο στην Τουρκία αφού πρώτα την αιματοκυλίσει; Πού είναι το κακό να έχουν αρχηγό του Μιχαλολιάκο –ο οποίος κατά δήλωση του δρούσε στο παράρτημα της ΕΟΚΑ Β στην Αθήνα το 1973- και την ίδια ώρα να τηρούν και …μονόπλεπτες σιγές για όσους έχασαν τη ζωή τους στο αιματοκύλισμα που προκάλεσε η εοκαβήτα και το υπόλοιπο γαϊτανάκι της προδοσίας; Αναλόγως, θα έπρεπε και οι νοσταλγοί της Χούντας στην Ελλάδα, να  μπορούν να τιμούν με λουλούδια τους νεκρούς του Πολυτεχνείου επειδή ήταν αγέννητοι το Νοέμβρη του 1973 και ούτε οδηγούσαν και τα τανκς. Θα έπρεπε και οι σημερινοί νεοναζί υμνητές του Χίτλερ να μπορούν να καταθέτουν στεφάνια στους νεκρούς Ολοκαυτώματος επειδή «δεν ζούσαν» στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γιατί όχι, να έρχονται και με τις σβάστιγκες; «Ήταν αγέννητοι!» το πασπαρτού επιχείρημα για να ξεπλυθεί ο φασίστας, αλλά το σαπούνι τους χαλούν όσοι το προσπαθούν. 

Μια απάντηση σε όλους αυτούς θα ήταν ότι το ΕΛΑΜ (όπως και ο ΔΗΣΥ) δεν έχουν προκύψει από παρθενογένεση και όλοι γνωριζόμαστε στη μικρή μας βραχονησίδα. Μια άλλη απάντηση είναι ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία να σκεφτεί κανείς τι ακριβώς θα έκαναν οι σημερινοί ΕΛΑΜίτες αν ζούσαν τότε. Η πραγματική απάντηση όμως είναι –ισχυρίζομαι- άλλη: Οι ΕΛΑΜίτες είναι –αξιακά και πολιτικά- πολύ χειρότεροι και επικίνδυνοι από τους πραξικοπηματίες του 1974, τους φυσικούς αυτουργούς της προδοσίας. Διότι, αν οι εοκαβητατζήδες και οι χουντικοί του 1974 ισχυρίζονται –υποκριτικά βέβαια- ότι «δεν ήξεραν τι θα ακολουθούσε του πραξικοπήματος της 15ης του Ιούλη», οι ΕΛΑΜίτες σήμερα γνωρίζουν πολύ καλά τι ακολούθησε της δράσης της ΕΟΚΑ Β’, γνωρίζουν πολύ καλά τι έπραξε η Χούντα, γνωρίζουν με ντοκουμέντα τη συνειδητή απόφαση τους για ένα «ελεγχόμενο πόλεμο» που θα κατέληγε στη διχοτόμηση και στη διπλή Ένωση. Και ενώ γνωρίζουν, εντούτοις επιμένουν να προσκυνούν όλο το εικονοστάσι της προδοσίας. Για αυτό είναι διπλά ένοχοι (και διπλά υποκριτές βέβαια).  Για αυτό τα στεφάνια τους δεν έχουν θέση στα μνήματα των νεκρών μας. Για αυτό οι μανάδες και τα αδέλφια των νεκρών του 1974 που έχουν απαντημένα τα μεγάλα γιατί του 1974, «δεν θέλουν να τους δίνουν το χέρι, το μουλιασμένο από το δικό μας αίμα», που λέει και ο Νερούδα.  Κανονικά, σε μια χώρα η οποία προδόθηκε, αιματοκυλίστηκε και μοιράστηκε αλλά αντί να κρεμάσει τους δράστες –και τους συνήγορους τους- σε κοινή θέα, απλώς τούς ζητά να μην προκαλούν, θα έπρεπε να ήταν και ευγνώμονες. 

 «Οι ΕΛΑΜίτες ήταν αγέννητοι». Οι εοκαβητατζήδες ήταν αμούστακα παιδιά που παρασύρθηκαν από τον πόθο για την Ένωση. Ο Γρίβας ήταν πεθαμένος τον Ιούλη του 1974. Ο Σαμψών νόμισε ότι ο Μακάριος ήταν νεκρός, αλλιώς δεν θα αναλάμβανε. Οι Χουντικοί δεν ήξεραν, τους ξεγέλασαν οι Αμερικάνοι. Οι Αμερικάνοι, ΝΑΤΟϊκοί κλπ ήταν και αυτοί αμέτοχοι και τα περί ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας είναι σοβιετική προπαγάνδα, όπως λέει ο Δρουσιώτης και ο υπόλοιπος εσμός του ιστορικού αναθεωρητισμού. Όλοι αθώοι. Εκτός από έγκλημα χωρίς τιμωρία, τώρα πλέον έχουμε και έγκλημα χωρίς εγκληματίες. Προδοσία χωρίς προδότες.

Το ευτύχημα είναι ότι, παρά τη γενική ιδεολογική ηγεμονία της (ακρο)Δεξιάς στην Κύπρο, όσο αφορά την ιστορία του 1974 δεν τα καταφέρνουν να αντιστρέψουν την Ιστορία. Υπάρχουν μνήμες. Υπάρχουν αντιστάσεις. Υπάρχει το συντριπτικό «ας όψονται οι αίτιοι» που μονολογούν οι μανάδες πάνω από τους τάφους. Υπάρχουν αυτοί και αυτές που πάντα θα τους επιστρέφουν τα στεφάνια. Ευτυχώς.