Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Την Άντρη την γνώρισα πριν πολλά χρόνια στην Νέα Υόρκη, μέσω της κοινής μας φίλης, της Μαρίας. Η Άντρη τότε εργαζόταν στον ΑΝΤ1 Νέας Υόρκης. Από τότε θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο άνετος, ευθύς, φωτεινός άνθρωπος, φαινόταν.
Την “ξαναβρήκα” στα social media και ανακάλυψα πως εδώ και ένα χρόνο, (μετά από 20 χρόνια στην μητρόπολη του κόσμου, την Νέα Υόρκη), μετακόμισε στο Μεξικό, στην πόλη των αγαπημένων μου Μάγιας, την μαγική Τουλούμ και εκεί άρχισε να κάνει μια άλλη ζωή διαφορετική από αυτή της Νέας Υόρκης, άρχισε να ασχολείται με τους συνανθρώπους της και την φύση και συνέχισε ένα δικό της ακτιβιστικό και πνευματικό αγώνα με γνώμονα το ευρύτερο καλό, (του εαυτού της και των γύρω της, του κόσμου ολόκληρου), που είχε ξεκινήσει από την Νέα Υόρκη.
Την Τετάρτη συναντηθήκαμε στη πόλη της, την Λεμεσό, για μία συνέντευξη της για το SkalaTimes όπου είπαμε πολλά και ενδιαφέροντα. Ήταν μια από εκείνες τις συνεντεύξεις που ο συνεντευξιαζόμενος μέσα από τις απαντήσεις του δίνει μαθήματα ζωής, εν αγνοία του. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι έτοιμοι να μοιραστούν τις γνώσεις και το φως τους, με τους γύρω τους, που επιμένουν να πιστεύουν σε αγώνες και δικαιοσύνες, ακόμη κι αν ο αγώνας τους θα επηρεάσει και θα φωτίσει μόνο 2-3 άτομα. (Όπως τον αγώνα της Άντρης για απελευθέρωση του Julian Assange, ένα αγώνα που τον μετέφερε πρόσφατα από το Μεξικό στη Λεμεσό, μέσα από ένα φεστιβάλ).
Η συνέντευξη της Άντρης θα δημοσιευτεί σε λίγες μέρες στο SkalaTimes και έχω την εντύπωση πως θα διαβαστεί σαν ένα κομμάτι κειμένου από ένα πολύ όμορφο βιβλίο, όχι γιατί ήταν καλές οι ερωτήσεις, αλλά επειδή οι απαντήσεις της συνεντευξιαζόμενης ήταν μαθήματα και ατάκες ζωής, ήταν μια συνέντευξη από ένα θηλυκό Οδυσσέα, που βρήκε την Ιθάκη του και δεν είναι τόπος αυτή η Ιθάκη, αλλά στάση ζωής.
