Ένας χρόνος….

Της Γιώτας Δημητρίου
Aρχισυντάκτρια SkalaTimes

Σε λίγο, γύρω στις 7 Αυγούστου, θα αρχίσουν τα επετειακά κείμενα, ένα χρόνο μετά που “την έκανε για το αλλού”…. Εκείνο το άγνωστο αλλού. Είμαι βέβαιη πως εκεί που είναι, (σε άλλο σύμπαν, σε άλλο πλανήτη, κάπου τελοσπάντων), θα έχει βρει τρόπο να παρακολουθεί “Friends” και να ρίχνει και μια ματιά κάτω, σε όσους αγαπούσε, ιδιαίτερα στον ένα και μοναδικό της λατρεμένο….το γιο της.

Θα αρχίσουν τα επετειακά σε λίγες μέρες…. πόσα έκανε, τι κατάφερε, τα χρόνια της στην Κρατική Ελληνική τηλεόραση, πόσο αδιανόητο είναι να έχει πεθάνει, αυτή, μια γυναίκα δύο μέτρα, γεμάτη ζωή και ευφυΐα κτλ κτλ κτλ ….Αυτό που πρέπει να πούμε είναι πως η απουσία της επιβεβαιώνει πως κάποιοι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι. Αυτό που πρέπει να πούμε είναι πως στην αρθρογραφία ήταν μοναδικότατη, πως έντυνε τις λέξεις με την ευφυΐα και το χιούμορ της και μάγευε με τα κείμενα της. Αυτό που πρέπει να πούμε είναι πως τόσα χρόνια στην τηλεόραση δεν έκανε ποτέ εκπτώσεις. Αυτό που πρέπει να πούμε είναι πως φεύγοντας άφησε την δημοσιογραφία και την Ελλάδα, κάπως φτωχότερη. Αυτό που πρέπει να πούμε είναι πως τον πόνο της απουσίας της τον βιώνουν πρωτίστως ο σύζυγος και ο γιος της, η οικογένεια και οι φίλοι της, αλλά, ναι, και χιλιάδες κόσμου που την αγάπησε και την θαύμασε ως δημοσιογράφο, ως άνθρωπο.

Ένας χρόνος χωρίς τη Ρίκα Βαγιάννη.
Χωρίς ένα άρθρο της, ένα νέο της, μια άποψη της. Έστω λίγο χιούμορ της.

Χωρίς ένα ημέηλ της με συμβουλές “η γιαγιά μου έλεγε….”, χωρίς ένα μήνυμα της. Τα φυλάω όλα τα ημέηλς της, σαν θησαυρό και τα ξαναδιαβάζω και συχνά γελώ ή χαμογελώ, αναλόγως.

Θυμάμαι εκείνο το μεσημέρι στην παραλία της Καστέλας, στη Λάρνακα, (Μάιος 2015) που είχαμε συζητήσει για όλα. Δημοσιογραφία, πολιτική, blogs, γάμους, άντρες, για όλα. Και σχεδόν διαφωνήσαμε σε όλα. Θυμάμαι ένα τρελοκόριτσο, γεμάτο ζωή. Να με αποκαλεί “Μάστερ Γιόντα”, από το star wars.
Και αργότερα στην ταβέρνα, στο ΑΣΙΛ, με τον Αλέξη, την Αλεξάνδρα, τον Κωνσταντίνο και τη Μαρία, να μας μιλά για τα χρόνια που εργαζόταν με την Μαλβίνα, (ήξερε ότι ήμουν φαν της Μαλβίνας). Και να ενθουσιάζεται με τους κυπριακούς μεζέδες και να μιλά, να γελά, να είναι η καλύτερη αφηγήτρια ιστοριών και όλοι στο τραπέζι να την ακούμε….

Σε λίγες μέρες θα αρχίσουν τα επετειακά, ένας χρόνος χωρίς της Ρικα, κτλ. Πιθανότα κάποια από αυτά θα έχουν τίτλους τετριμμένους από αυτούς που η Ρίκα σιχαινόταν.
Τι τα θες, έτσι είναι η ζωή….
Εύχομαι μια μέρα, να εκδοθεί ένα βιβλίο με όλα τα άρθρα της, που εμπεριέχουν μέσα το χιούμορ, την ευφυΐα, τις γνώσεις της, κομμάτι της υπέροχης προσωπικότητας της. Για να έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν και οι επόμενες γενιές, ιδιαίτερα οι μελλοντικοί δημοσιογράφοι, την πένα της Ρίκας, μια πένα που θα μπορούσε να αποτελούσε “Σχολή” από μόνη της. 

Το Ρικάκι λείπει, λείπει σε όσους την αγάπησαν, λείπει και από τη δημοσιογραφία.

Πιο κάτω αποσπάσματα της που “έκλεψα” από το αγαπημένο της Protagon.gr

-«Εχω ένα σπίτι και είμαι ήδη εδώ: Στο protagon. Φυσικά και είναι τόπος. Το λέει και το όνομά του, είναι ένας «δικτυακός τόπος». Μου λένε ότι εδώ θα μου δώσουν ένα δωμάτιο σε λίγες μέρες. Να έχω δικό μου. Να το γεμίσω πινέζες και ζωγραφιές και σκισμένες εφημερίδες και μυρωδιές από φαγητά και χαρτιά από περιτυλίγματα και νέα για τον έναν και τον άλλον. Και ενοχοποιητικά στοιχεία, ίσως από τσιγάρα, κυρίως από γέλιο. (Νομίζω ακόμα επιτρέπεται). Και μουσικές που μόλις τις έκλεισες για να μην ενοχλείς τους δίπλα αλλά παίζουν στο κεφάλι σου ακόμα». («Ο τόπος μου: protagon.gr», 21/9/2011)

«Η ιδέα της ανθρώπινης δυστυχίας ως μολυσματικής νόσου, η παρομοίωση της με «λεκέ» που δεν πρέπει να απλώσει στο καλό τραπεζομάντηλο, δεν είναι μόνο απάνθρωπη. Είναι και αποδεδειγμένα μια επικίνδυνη ιδέα. Ολοι ξέρουμε τι συμβαίνει όταν προσπαθείς να εφαρμόσεις απάνθρωπες θεωρίες σε ανθρώπινους πληθυσμούς – δεν έχω καμιά διάθεση να ξαναμάθω το ίδιο μάθημα, ευχαριστώ. Οι πρόσφυγες θα περάσουν, νομίμως ή παρανόμως, οργανωμένα ή άτακτα. Το κάνουν ήδη, άλλωστε. Ο λεκές δεν παίρνει άδεια από τη νοικοκυρά για να απλωθεί στο τραπεζομάντηλο, όταν το κρασί έχει χυθεί. Η απελπισία δεν ρωτάει – μπουκάρει». («Οι μέγιστοι νάνοι και ο ανθρώπινος λεκές», https://www.protagon.gr/apopseis/editorial/oi-megistoi-nanoi-kai-o-anthrwpinos-lekes-44341065569 26/2/2016)

-«Η αγάπη η ερωτική δεν γνωρίζει μνημόνια, φόρους, πόλεμο, ειρήνη, ανεργία, ευημερία. Αν είναι να σε πάρει, θα σε… σηκώσει, πάνω και ψηλότερα απ’ όλα τα  καθημερινά που μετράνε τη ζωή μας. Αγάπη που τρόμαξε από τον λογαριασμό της έκτακτης εισφοράς και διελύθη, ελέγχεται ως φω μπιζού. ΕΝΦΙΑ, κραχ, μπουμ, όλοι αυτοί οι ήχοι ακυρώνονται από ένα βαθύ «αχ», που βγαίνει από την ψυχή σου, μπαίνει στη ζωή σου και σου μπαζώνει το οικόπεδο, κανονικά, θρασύτατα και ανεξαρτήτως ινφογκράφικς». («Ο έρωτας στα χρόνια του ΕΝΦΙΑ», https://www.protagon.gr/apopseis/blogs/44341052705-44341052705 14/2/2016)

–«Πριν από δέκα χρόνια, με πατημένα ήδη τα σαρανταπέντε, είχα μόλις γεννήσει το πρώτο μου παιδί. Πλήρης η σύγχυση εποχών, ηλικιών και σειρών. (…) Μεγαλώνω, δεν εγκληματώ. Δεν σκοπεύω να μπω τιμωρία, επειδή μου συμβαίνει το φυσικότερο πράγμα στη ζωή. Να τις βράσω τις συμβάσεις. Μάλλον δεν πρόκειται να τις ακολουθήσω – δεν ήμουν άλλωστε ποτέ ο τύπος. Μόνο μια σε ένα πράγμα δεσμεύομαι: Περισσότερο για το δικό μου το καλό, παρά για τη “γνώμη του κόσμου” (για την οποία, όσο περνούν τα χρόνια, νιώθω ολοένα και πιο αδιάφορη)». («Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω», https://www.protagon.gr/apopseis/blogs/44341012451-44341012451 31/12/ 2015)

-«Θα τη βούταγα από τα εξτένσιονς – αλλά τρυφερά, σαν μαμά. “Τι κάνεις;” θα της έλεγα – όχι στον αέρα, αλλά ιδιαιτέρως, από πριν. «Γιατί κρύβεις την καταγωγή σου; Σ’ έχουμε δει, σε έχουμε ακούσει εκατοντάδες άτομα τους δύο τελευταίους μήνες, και ούτε μισός, μ’ ακούς κοπελιά, ούτε μισός, ούτε ο πιο ψείρας, ούτε ο πιο σκατόψυχος δεν έχει ασχοληθεί με το πού γεννήθηκες, πού μεγάλωσες, από πού έρχεσαι, από την  Ελλάδα, την Ισπανία, το Δυρράχιο ή το Ταμ-τουμ με τις μαϊμούδες. Ολοι συζητάμε πόσο κούκλα είσαι, πόσο αστεράκι είσαι, πόσο θηλυκό είσαι. Τι κάνεις; Γιατί πας να καταστραφείς;» («Συγχωρώντας την Ελένη Φουρέιρα», https://www.protagon.gr/apopseis/blogs/sygxwrwntas-tin-eleni-foureira-37983000000 30/11/2014) 

-«Η είδηση ενός θανάτου αναφέρεται στον ελληνικό Tύπο με καθόλου τυχαία επιλεγμένους όρους/λέξεις/κωδικούς. Αλλος έφυγε, άλλος πέθανε, άλλος απεβίωσε, άλλος συγχωρέθηκε, άλλος απεδήμησε, άλλος κατέληξε, άλλος ετελεύτησε ή εξεμέτρησε ημέρας και άλλος εκοιμήθη. Εννοείται ότι ούτε τα μισά δεν έγραψα (και δεν περιλαμβάνω καν στον κατάλογό μου τις αγοραίες εκφράσεις ή τα λαϊκά τοπικά ιδιώματα). Πάντως, εννοείτε τι εννοώ. Θέμα ταξικό; Πολιτική η επιλογή της λέξης; (Αλλιώς θα το γράψει η “Εστία” και αλλιώς η “Αυγή”). Θεσμικό πρωτόκολλο; Προσπαθούν να μας πουν κάτι με τρόπο; (…) Αυτό που με σκοτώνει (!!!) είναι που με τρώει η απορία αν και στις άλλες γλώσσες, μια συγκεκριμένη λέξη ή όρος στη δημόσια ανακοίνωση ενός θανάτου, «εκπέμπει» προς το κοινό έναν έμμεσο, πλην σαφέστατο, κωδικό. Αν οι αναγνώστες μιας γαλλικής π.χ. ή μιας ρωσικής εφημερίδας, θα αντιληφθούν από την επιλογή της λέξης, τον ανεπαίσθητο υπαινιγμό: Ακόμα και στον “Μεγάλο Υπνο” δεν είμαστε όλοι… ίσα κι όμοια». («Ο Μεγάλος Υπνος», https://www.protagon.gr/apopseis/blogs/o-megalos-ypnos-36135000000 3/9/2014)