Γράφει η Μαίριλυν Ζαννέτου
Όπου και να πάω το Μάτι με πληγώνει
Όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει, έγραφε ο ποιητής.
Τέτοια πρωινά του Ιούλη συλλογιέμαι την Ελλάδα, συλλογιέμαι το Μάτι.
Κάτι τέτοια πρωινά ξυπνώ αλαφιασμένη και έχω την ανάγκη να στήσω τις λέξεις μου στον τοίχο και να τις πείσω ότι φταίνε.
Θέλω να τις πείσω ότι φταίνε γιατί δεν είναι αρκετές να συνθέσουν ένα μνημόσυνο για τη μάνα που χάθηκε ανάμεσα στους καπνούς.
Για το παιδί που πάγωσε στο μέσο μιας λαίλαπας, που έγινε για πάντα ένας στάσιμος κομήτης.
Για τον πατέρα που κρατούσε τα χέρια σιμά στο πρόσωπο γιατί φοβόταν πως αν έβλεπαν οι άλλοι την έκφραση του θα καταποντίζονταν.
Πιότερο εκτελώ τις λέξεις μου για κείνα τα δύο αταυτοποίητα θύματα. Προσπαθώ να φανταστώ τα πρόσωπά τους, την ιστορία τους.
Κι ας μην τη βρω ποτέ στο τέλος.
Θλίβομαι που ακόμη και στον θάνατο υπάρχουν εθνικότητες, ταυτότητες, σύνορα και φαντάσματα.
Πιότερο θλίβομαι γιατί οι λέξεις μου είναι μόνο λέξεις. Δεν ήταν χέρια, παιδικά τραγούδια, νερό ή οξυγόνο.