Γράφει η Μαίριλυν Ζαννέτου
Παρακολουθώ συχνά ταινίες. Πάσης φύσεως. Λίγες είναι αυτές που σε αγγίζουν μ’ ένα αλλιώτικο τρόπο, που σε προβληματίζουν και που τις επισκέπτεσαι αφού έχεις εξέλθει των θυρών του σινεμά.
Μια από αυτές είναι η πολιτική κωμωδία «Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ» (Smuggling Hendrix), σε σκηνοθεσία Μάριου Πιπερίδη.
Ευφυέστατη, με μπόλικο χιούμορ, τρυφερή, συγκινητική και αληθινή.
Οι γραφιάδες, σαν και του λόγου μου, εμπνέονται από οτιδήποτε τους κεντρίσει τον φακό τους. Αυτό που προσωπικά με «τσίμπησε» περισσότερο στην ταινία αυτή, ήταν ένας εκ των διαλόγων του Ελληνοκύπριου πρωταγωνιστή με τον Τούρκο έποικο, ο οποίος ζει στο πατρογονικό σπίτι του πρώτου, που βρίσκεται σε κατεχόμενο έδαφος. Ο έποικος παρουσιάζεται ως μια αφελής περσόνα με ευαισθησίες και μια παιδικότητα που δεν μπορεί παρά μόνο να συγκινήσει. Σε μια μεταξύ τους ιλαρή αντιπαράθεση, το ύφος του ξαφνικά αλλάζει και τα μάτια του κοιτάζουν έντονα τον συνομιλητή Ελληνοκύπριο..
«Ένα έγκλημα πολέμου», τους είπαν.
Άραγε φταίει κανείς επειδή γεννήθηκε σε κατεχόμενο έδαφος;
Άραγε φταίει κανείς επειδή γεννήθηκε σε κλεμμένη γη, σε κλεμμένο σπίτι;
Μια ανύπαρκτη Γη Επαγγελίας και μετά ταπέλες και σκλαβιά.
Πεταγμένοι και στον «ξένο» τόπο, πεταγμένοι κι απ’ τη μητέρα πατρίδα.
Στο κούτελο συλλαβίζεις τη λέξη κουβαλητός.
Τέσσερις συλλαβές.
Κι η καθεμιά «βαρεί» πιότερο απ’ την άλλη.
Κουβαλητός, ανεπιθύμητος, άχθος αρούρης, φύκι.
Αυτός κι οι απόγονοί του.
Κι η «Γη της Επαγγελίας» από κάτω να γελάει σαρδόνια.
