Κείμενο, Φώτος: Μιράντα Ορθοδόξου
(Φιλόλογος/ Αρθρογράφος SkalaTimes)
Αρχικά όλο το εγχείρημα ξεκίνησε με την ιδέα συνδυασμού κάποιας (ενδιαφέρουσας) συναυλίας σε συνδυασμό με την εξερεύνηση μιας (επίσης ενδιαφέρουσας) πόλης. Εντοπίσαμε λοιπόν τους Bon Jovi στη Ρουμανία και συγκεκριμένα στο Βουκουρέστι. Γρήγορα καταλήξαμε να κλείσουμε ένα 3ήμερο στην πόλη Μπράσοφ και τις υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού θα τις περνούσαμε στο Βουκουρέστι όπου θα ήταν και η συναυλία.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από το Μπράσοφ. Από το αεροδρόμιο πήραμε κατευθείαν το τρένο για τον προορισμό μας. Εξαιτίας της δικής μας αργοπορίας και με (πολλές) αποσκευές για ταξίδι με τρένο, βρεθήκαμε η μία να κάθεται και η άλλη να στέκεται κάποια μέτρα μακριά, με τις βαλίτσες παραμάσχαλα, σε ένα βαγόνι γεμάτο όρθιο κόσμο. Η διαδρομή γύρω στις 2,5 ώρες και η κούραση στο αποκορύφωμα! Κι απρόσμενα, με το που ξεκινά ο συρμός, βλέπουμε τουλάχιστον 3 άτομα να παλεύουν να βρουν τρόπο να τακτοποιήσουν τις δικές μας αποσκευές και να βρουν θέση και σε εμένα που στεκόμουν σαν πορτιέρης σε κλαμπ β’ κατηγορίας με τις βαλίτσες- δορυφόρους. Να μην τα πολυλογώ βρήκα και εγώ θέση και πέρασε η ώρα ξεκούραστα, με θετικότατες τις πρώτες εντυπώσεις για τους ανθρώπους και με ωραία τοπία να μας προσπερνούν… ή να τα προσπερνούμε.
Φτάνουμε αργά το απόγευμα στην γραφική πόλη του Μπράσοφ, πράγμα που αντιληφθήκαμε αμέσως μόλις είδαμε τα λευκά «χολιγουντιανά» γράμματα στην πλαγιά ενός λόφου των Καρπαθίων με το όνομα της πόλης. Μια πεντακάθαρη πόλη των 400 000 κατοίκων που έχει την εικόνα χωριού στο κέντρο της με την επιβλητική Μαύρη Εκκλησία η οποία οφείλει το όνομά της στην εξωτερική μορφή της, η οποία διαμορφώθηκε λόγω μιας μεγάλης πυρκαγιάς. Εκεί διαπιστώνουμε από την πρώτη μέρα τη φιλοξενία και την προθυμία των κατοίκων για καθοδήγηση, έστω κι αν τα αγγλικά ήταν περιορισμένα έως μηδαμινά. Καφετέριες, μπαράκια, βιβλιοπωλεία και παλαιοπωλεία όλα μαζεμένα στο κέντρο της παλιάς πόλης. Επιβαλλόταν η επίσκεψη στο Bran Castle, γνωστό και ως κάστρο του Vlad Tepes (aka Dracula). Επιβλητικό εξωτερικά στην πλαγιά ενός από τα βουνά της οροσειράς όμως εσωτερικά απλά συμπαθητικό. Η πόλη είναι γνωστή επίσης για ένα στενάκι στην Piata Sfatului (Δρόμος του Σχοινιού) που είναι από τους στενότερους στην Ευρώπη καθώς και για το δάσος Tampa από όπου μπορείς να δεις όλη την πόλη να ξεχύνεται μπροστά σου. Χαρακτηριστικό της πόλης ήταν οι πελώριες σιδερένιες γκαραζόπορτες που όταν ήταν ανοικτές έβλεπες να ξετυλίγονται μονοπατάκια που οδηγούσαν σε γειτονιές που θύμιζαν περισσότερο Ιταλία παρά Ρουμανία.
Οι κάτοικοι ξεκάθαρα περήφανοι για τον τόπο τους, τον οποίο δε χάνουν ευκαιρία να παινέψουν και να αντιπαραβάλουν τις διαφορές του με την πολύβουη πρωτεύουσα. Έντονα τόνιζαν, σχεδόν όλοι, την πολιτιστική διαφορά της Τρανσυλβανίας και την επιρροή της Αυστρίας και της Ουγγαρίας σε αυτήν (πράγμα που ήταν ξεκάθαρο σχεδόν σε όλους τους τομείς) σε σχέση με την υπόλοιπη Ρουμανία. Η πόλη λοιπόν και οι κάτοικοί της, περισσότερο θύμιζαν Κεντρική Ευρώπη παρά Βαλκάνια. Έτσι αφήσαμε πίσω το «Μπρασόφ της καρδιάς μας»!
Εμφανώς πιο ομαλή ήταν μετάβασή μας στο Βουκουρέστι με το τρένο. Μετά από μια μαγευτική διαδρομή με θέα τη χιονισμένη (!) οροσειρά των Καρπαθίων και εκατομμύρια ηλιοτρόπια και καλαμπόκια να μας προσπερνούν, βρεθήκαμε σε μια πολύβουη μεγαλούπολη σε ένα ταξί που έπαιζε το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά». Μόλις αντιλήφθηκε ο οδηγός ότι είμαστε Έλληνες δυναμώνει την ένταση, βάζει και στον σταυρό του (θέμα μάρκετιγκ μάλλον) και μας δείχνει ότι η συχνότητα στο ραδιόφωνο ήταν το Romantic Radio. Και από τον Χατζηδάκι μας πήγε στον Βέρτη, που όπως φαίνεται είναι φίρμα στη γειτονική χώρα!
Στο μεταξύ η πόλη ξεχυνόταν, κυριολεκτικά σχεδόν μπροστά μας, με πολλή αστυνόμευση και πολλή- πολλή- πολλή κίνηση τόση, που πολλοί κάτοικοι επιλέγουν να μετακινούνται με… πατίνι! Είδαμε πατίνια σε όλες τις εκδοχές και μορφές μέχρι και ενοικιαζόμενα! Η αρχική εντύπωση μπορεί να είναι απογοητευτική- η πόλη σε πολλά σημεία έχει ακόμα τη σφραγίδα των δεκαετιών του Ψυχρού Πολέμου και του καθεστώτος- Τσαουσέσκου. Ωστόσο, ψάχνοντας βρίσκουμε κρυμμένους θησαυρούς, διαμαντάκια κρυμμένα σε στενά περάσματα, μικρές πλατείες και στοές από τα ταβάνια των οποίων συνήθως κρέμονταν χρωματιστές ομπρέλες δημιουργώντας πολλά «ουράνια τόξα» για να περάσεις από κάτω. Ενώ περπατάς σε μια μεγάλη λεωφόρο, σε μια γωνιά ανακαλύπτεις εκλεπτυσμένες καφετέριες και μικρά εστιατόρια με ιδιαίτερα καλαίσθητη διακόσμηση. Σχεδόν σε κάθε σημείο της πόλης εντοπίζεις μικρά ή μεγάλα βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες με εξαιρετική αισθητική και συνήθως με γκράφιτι να τα περιτριγυρίζουν. Χαρακτηριστικό είναι το έργο ενός καλλιτέχνη πάνω από το βιβλιοπωλείο «Carturesti Verona» το οποίο απεικονίζει μια γάτα που διαβάζει ένα βιβλίο το οποίο στην πραγματικότητα είναι ένα παραθυράκι του κτηρίου. Προέκταση του παραπάνω στοιχείου είναι το γεγονός ότι παντού στην πόλη μπορείς να βρεις μεταχειρισμένα ή μεταποιημένα βιβλία τα οποία μπορείς να βρεις κυριολεκτικά στον δρόμο (ακόμα και στις 12 τα μεσάνυχτα) αλλά κι από κάθε περίπτερο- δείγμα του ότι ο κόσμος διαβάζει, μια νοοτροπία που έμεινε ως κληρονομιά από τα χρόνια του κομμουνισμού όπως έμαθα αργότερα. Περπατώντας το βράδυ στο κέντρο της βλέπεις από τη μια ανοικτά κλαμπ- μπαρ στα οποία γίνεται το αδιαχώρητο κι από την άλλη, παλιά μα καλοδιατηρημένα ψηλοτάβανα κτήρια που μπορεί να είναι παλαιοπωλεία ή μπαρόκ γκαλερί ή ζαχαροπλαστεία/ καφετέριες που θυμίζουν κάτι από Γαλλία. Όλα τα πιο πάνω έρχονται σε πλήρη αντίθεση μεταξύ τους, αφού συνήθως βρίσκονταν στο ίδιο στενάκι, πολλές φορές μάλιστα απέναντι το ένα απ΄το άλλο. Από αστείο ως και σουρεαλιστικό το όλο σκηνικό.
Σύνηθες στο κέντρο της πόλης είναι επίσης και οι street artists με κιθάρα ή με αρμόνιο και βιολί που σχεδόν κάθε βράδυ τραγουδούν στο σταυροδρόμι της κεντρικής πλατείας από Φρανκ Σινάτρα μέχρι Εντ Σιήραν! Δε θα μπω στη διαδικασία να γράψω για την πολυτέλεια του Palace of People (κτήριο που κτίστηκε κατ΄εντολήν του Τσαουσέσκου και είναι το 2ο πιο μεγάλο κτήριο στον κόσμο μετά το αμερικάνικο Πεντάγωνο) ούτε για τη εσωτερική ομορφιά και λεπτομέρεια του μικρού αλλά εκπληκτικού Atheneum ή για το Village Museum. Έτσι κι αλλιώς αυτά αποτελούν γνωστά τουριστικά σημεία.
Έφτασε και η μέρα της συναυλίας για την οποία δε γνωρίζαμε αρχικά ότι θα πραγματοποιηθεί μπροστά από το Palace of People δηλ. σε ανοικτό χώρο. Χωρίς καμία υπερβολή μαζεύτηκαν γύρω στις 70 με 80 χιλιάδες κόσμου δημιουργώντας μια φανταστική ατμόσφαιρα μέχρι να βγει το συγκρότημα. Και όταν αυτό έγινε, λίγο πριν βραδιάσει εντελώς, άρχισε το… πάρτι. Ένταση και ενέργεια εκτοξεύτηκε από τον Jon Bon Jovi που δε σταμάτησε στιγμή να κινείται στη σκηνή, αεικίνητος και ευδιάθετος καθ’ όλη τη διάρκεια. Με τα «θρυλικό» άσπρο πλέον μαλλί να ανεμίζει, το κλασικό μαύρο αμάνικο ξεσήκωνε κάθε τόσο ένα πλήθος που δε σταμάτησε στιγμή να τραγουδά και να χοροπηδά. Γιγαντοοθόνες παντού, όπως συνηθίζεται σε τόσο μεγάλες συναυλίες, για να είναι ορατή η μπάντα σε όλους και μια ολόκληρη πόλη που έπιανε τον κάθε παλμό. Μερικά από τα τραγούδια βέβαια βγήκαν από το υπόλοιπο συγκρότημα, καθώς ο αγαπητός και γοητευτικότατος κατά τα άλλα Jon φαινόταν να αδυνατεί, είτε λόγω κούρασης (προτελευταία συναυλία στην Ευρώπη) είτε λόγω ηλικίας ή… δεν ξέρω κι εγώ τι! Παραπάνω δε θα σχολιάσω και από σεβασμό στο εκτόπισμά του και από άγνοια για το κομμάτι της φωνητικής. Παρολαυτά η θετικότατη ενέργεια παρέμεινε αμείωτη και μετά το τέλος της συναυλίας, όλο αυτό το πλήθος ξεχύθηκε στους δρόμους της πρωτεύουσας γεμίζοντας τα εστιατόρια και τα μπαρ!
