Βίκτωρ Πέτρωβ: Με πυξίδα ζωής την καλαθόσφαιρα!

“Αν τα παιδιά μπορούν να παίξουν μαζί,
μπορούν και να ζήσουν μαζί”.

Μπορεί ο αθλητισμός να αλλάξει τη ζωή ενός παιδιού; Να του ανοίξει παράθυρα και να του προσφέρει ευκαιρίες που δεν θα έβρισκε κάτω από άλλες συνθήκες; Μπορεί η καλαθόσφαιρα να αποδειχθεί ένα σωσίβιο στην απέραντη θάλασσα της ζωής;
Η ιστορία του Βίκτωρ Πετρώβ που ξεκίνησε από τις ακαδημίες του ΖΗΝΩΝΑ καλαθόσφαιρα στη Λάρνακα, αποδεικνύει πως ναι, η καλαθόσφαιρα και γενικότερα ο αθλητισμός μπορεί να αλλάξει ζωές και να γίνει ελπίδα για τους νέους, όχι μόνο σε χολιγουντιανές ταινίες, αλλά και στην ίδια την πραγματική ζωή.

Της Γιώτας Δημητρίου

Βίκτωρ πως ξεκίνησε η δική σου πορεία στην καλαθόσφαιρα; Πρωτοήρθα στην Κύπρο, από την Βουλγαρία, στα 12 μου, ήμουν τότε στην έκτη δημοτικού, δεν ήξερα την γλώσσα, δεν ήταν καθόλου εύκολο για μένα γιατί δεν μιλούσα καθόλου ελληνικά… Τελικά η καλαθόσφαιρα αποδείχθηκε σαν το καταφύγιο μου. Αν και πάντα μου άρεσε ο αθλητισμός, τελικά η καλαθόσφαιρα ήταν αυτό που με κέρδισε. Ήμουν ψηλός για την ηλικία μου και ίσως γι’ αυτό κάποιοι να πίστεψαν σε μένα.
Ο πρώτος μου προπονητής, ο Μιχάλης Σεραφείμ, θα έλεγα ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία που ακολούθησα. Με έκανε να αγαπήσω το παιχνίδι, να πιστέψω στον εαυτό μου, να μην τα παρατήσω. Πιστεύω πως αν δεν κάνεις ένα “κλικ” με τον προπονητή, να τον νιώσεις δικό σου άνθρωπο, τότε ίσως και να μην συνεχίσεις το παιχνίδι.

Ξεκίνησες να παίζεις στην Ακαδημία καλαθόσφαιρας ΖΗΝΩΝΑ…
Ναι, ξεκίνησα από τον ΖΗΝΩΝΑ και μετά από λίγο καιρό όταν αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ πιο σοβαρά με το άθλημα αυτό μου δόθηκε η ευκαιρία, μέσω του προπονητή μου, να γνωρίσω τους Peace Players.
Μέσα από τους Peace Players μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες τόσο στην καλαθόσφαιρα όσο και στον να μάθω κάποια πράγματα γενικότερα.

Ήρθες στα 12 σου από την Βουλγαρία, σε ένα μοιρασμένο νησί και βρέθηκες να παίζεις σε μια οργάνωση που προωθεί την ειρήνη ανάμεσα σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους….
Η αλήθεια είναι πως όταν ήρθα ήμουν “ουδέτερος” και δεν ήξερα πολλά πράγματα γύρω από την ιστορία και την πολιτική του τόπου. Επίσης, οι γύρω μου είχαν μια τάση να με αφήνουν στην απέξω, δηλαδή ένιωθαν πως εμένα δεν με αφορούσε το κυπριακό αφού “ήμουν ξένος”. Ήξερα τα βασικά, ότι ήταν ένα μοιρασμένο νησί. Επίσης, πολλά από αυτά που μου έλεγαν οι φίλοι μου δεν είχαν σχέση με τα πραγματικά γεγονότα. Ξέρεις, έχω παρατηρήσει ότι ακόμη και το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να παρουσιάζει τα γεγονότα της ιστορίας όπως θέλει και όχι όπως είναι. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Κύπρο, αλλά και στην Βουλγαρία και υποθέτω παντού.

Δηλαδή;
Στην ιστορία στο σχολείο (στην Κύπρο) οι κατακτητές του νησιού παρουσιάζονται αρνητικά. Στο μάθημα για το Βασίλειο τον Β΄, τον επονομαζόμενο Βουλγαροκτόνο, τον παρουσιάζουν σαν ήρωα. Εγώ καθόμουνα στην τάξη και άκουγα να λένε όλα αυτά τα θετικά γι’ αυτόν και σκεφτόμουνα πως για εσάς (Κύπριους) αυτός είναι ήρωας, ενώ για τους Βούλγαρους είναι ότι για εσάς όλοι οι άλλοι κατακτητές που πέρασαν από το νησί. Για μένα λοιπόν το να βρεθώ στους Peace Players ήταν μια καλή ευκαιρία να δω κάποια πράγματα διαφορετικά.

Πως βρέθηκες στους Peace Players;
Μια μέρα ο προπονητής μου μας ανακοίνωσε ότι θα πηγαίναμε στην πράσινη γραμμή να παίξουμε με παιδιά “από την άλλη πλευρά”. Δεν παίξαμε “αυτοί” και “εμείς”, παίξαμε μικτά, είπαμε τα ονόματα μας, αρχίσαμε κάπως αμήχανα αλλά στο τέλος είχαμε γίνει φίλοι, συμπαίχτες. Πραγματικά ο αθλητισμός, η καλαθόσφαιρα μας ένωσε.
Κι αυτό είναι κάτι που πιστεύω βαθιά, ότι όντος ο αθλητισμός μπορεί να ενώσει ανθρώπους. Είναι ένα καλό εργαλείο για την ειρήνη.
To μότο στους Peace Players είναι “Αν τα παιδιά μπορούν να παίξουν μαζί, μπορούν και να ζήσουν μαζί”.

Έκανες προσπάθειες για να πάρεις την Κυπριακή υπηκοότητα και να παίξεις στην Εθνική Κύπρου;
Όχι, η διαδικασία ήταν χρονοβόρα και δύσκολη λόγω του ότι ήμουν ανήλικος. Έκανα όμως κάποιες προπονήσεις με την προεθνική με παιδιά της ηλικίας μου και να σου πω την αλήθεια είχα το όνειρο να παίξω σε πιο ψηλό επίπεδο, αλλά…. Τελικά τράβηξα ένα δρόμο περισσότερο προς την προπονητική.

Από 12 ως 18 ετών ήσουν στην καλαθόσφαιρα ΖΗΝΩΝΑ και μετά βρέθηκες στην Νορβηγία στο Όσλο. Πώς προέκυψε αυτό;
Μετά το Λύκειο δεν ήθελα να πάω αμέσως για σπουδές, δεν ήξερα και τι ακριβώς ήθελα να κάνω. Τότε προέκυψε αυτή η ευκαιρία μέσω του ευρωπαϊκού προγράμματος ERASMUS.
Η ομάδα Nessoden έψαχνε ένα νεαρό με γνώσεις καλαθόσφαιρας να πάει ως προπονητής και team developer. Tην ομάδα την ήξερα μέσω των Peace Players γιατί είχα ήδη πάει στις εγκαταστάσεις τους και συμμετείχα σε camp και τουρνουά καλαθόσφαιρας.
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να το συζητήσω με τον προπονητή μου, ο οποίος ήταν πολύ υποστηρικτικός και με ενθάρρυνε στο να κάνω την αίτηση. Δεν ήταν εύκολο διότι μόλις είχα αρχίσει να προπονώ μικρά παιδιά εδώ στην ομάδα του Ζήνωνα. Τελικά όμως άρπαξα την ευκαιρία και βρέθηκα στη Νορβηγία για δέκα μήνες.

Στα 18 σου βρέθηκες να αλλάζεις πατρίδες για 3 φορές….Βουλγαρία, Κύπρος, Νορβηγία.
Ναι, αλλά στην Νορβηγία ήταν πιο εύκολο διότι ήξερα αγγλικά και μπορούσα να συνεννοηθώ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στην Νορβηγία, ήταν η φιλοξενία, η ευγένεια, η καλοσύνη και η φιλικότητα του κόσμου. Δεν τα περίμενα.

Τι ακριβώς έκανες εκεί;
Προπονούσα παιδιά από 7 έως 18 ετών και βοηθούσα στην οργάνωση των ομάδων (συμμετοχές σε τουρνουά και στα επίσημα πρωταθλήματα, διεξαγωγή events) ενώ ταυτόχρονα αγωνιζόμουν και στην ανδρική ομάδα σε ερασιτεχνικό επίπεδο.

Πώς ήταν ως εμπειρία;
Πιστεύω πως ως άνθρωπο και ως προπονητή με διαμόρφωσε, έμαθα πολλά, διδάχθηκα πολλά, ακόμα και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Ήταν μια εμπειρία που με δίδαξε πολύ και για την ίδια τη ζωή: Να μην κρίνεις πριν γνωρίσεις κάτι, να μην φοβάσαι να κάνεις νέα βήματα, να είσαι έτοιμος να δοκιμάσεις και να επενδύσεις σε νέα πράγματα, να είσαι έτοιμος να βελτιώσεις τον εαυτό σου, να βγαίνουμε από την ζώνη ασφαλείας μας και να αρπάζουμε τις ευκαιρίες που μας δίνονται.

Η καλαθόσφαιρα ήταν για σένα μέχρι σήμερα ένα σχολείο ζωής, σου άνοιξε πόρτες που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα άνοιγαν. Αλήθεια, τι θα έλεγες σε γονείς που σκέφτονται να στείλουν τα παιδιά τους σε ακαδημίες καλαθόσφαιρας αλλά δεν είναι σίγουροι….Συχνά ακούμε “μα ο γιος μου θέλει να παίξει καλαθόσφαιρα αλλά είναι κοντός…” “θέλει να παίξει καλαθόσφαιρα αλλά σκέφτομαι ότι θα χάσει το χρόνο του”, κτλ….
Το αν ένα παιδί είναι ψηλό ή κοντό, λεπτό ή παχουλό, δεν έχει καμία σχέση! Το πιο σημαντικό για τον αθλητισμό είναι να έχεις το πάθος και τη θέληση. Και ένα παιδί ξέρει πάντα τι θέλει και τι του δίνει χαρά. Και αντί το παιδί να είναι όλη μέρα σε κλειστές αίθουσες και να κάθεται, είναι καλύτερα να δοκιμάσει να ασχοληθεί με ένα άθλημα και σίγουρα θα κερδίσει μέσα από την καλαθόσφαιρα ακόμη και αν δεν γίνει επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής.

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που σου δίδαξε η Νορβηγία;
Κάθε μέρα ήταν ένα μάθημα…. Αν πρέπει να σου πω μόνο ένα τότε θα σου πω το να πιστεύουμε περισσότερο στον εαυτό μας. Ήμουν αρκετά τυχερός να βρεθώ σε ένα οργανισμό (στους Peace Players) και να γνωρίσω άτομα που με βοήθησαν να κάνω πράγματα και να αποκτήσω εμπειρίες ζωής που ίσως να μην είχα ποτέ την ευκαιρία να τα ζήσω.
Όμως νοιώθω πως αν δεν ήταν ο προπονητής μου να πιστέψει σε μένα δεν ξέρω αν θα έκανα τα βήματα που έκανα. Και ο πρώτος μου προπονητής, ο Μιχάλης Σεραφείμ και ο δεύτερος μου προπονητής, ο Μιχάλης Μιχαήλ, έπαιξαν τον πιο σημαντικό ρόλο στη μέχρι τώρα πορεία μου. Ό,τι έχω καταφέρει και ό,τι έχω κάνει είναι με την βοήθεια των προπονητών μου και η ζωή μου δεν ξέρω που θα ήταν σήμερα χωρίς αυτούς τους δύο.
Πιστεύω γενικότερα πως η σχέση προπονητή παίχτη πρέπει να είναι σαν σχέση παιδιού-γονιού. Αν δεν σε εμπνέει και αν δεν σε πιστεύει ο προπονητής σου, δεν ξέρω αν μπορείς να προχωρήσεις.

Μετά την Νορβηγία τι έκανες;
Μετά τη Νορβηγία ήρθα πίσω στη Κύπρο, συνεργάστηκα με τους Peace Players ως βοηθός προπονητή και πριν λίγο καιρό δέχτηκα πρόταση από την ίδια ομάδα που ήμουν στην Νορβηγία για να συνεχίσω εκεί. Φυσικά δέχτηκα!

Το κομμάτι σπουδές;
Το κομμάτι σπουδές έρχεται. Σκοπεύω να μείνω δύο χρόνια στη Νορβηγία και του χρόνου να ξεκινήσω σπουδές με αντικείμενο την εκπαίδευση και τον αθλητισμό. Αλλά όπως έχω πει και πριν, αν δεν ήταν το basket δεν θα είχα όλες αυτές τις ευκαιρίες που μου έχουν δοθεί. Δεν θα μπορούσα να ήμουν στην Νορβηγία, σε μια τόσο υπέροχη χώρα και να έχω την ευκαιρία να εργαστώ σε κάτι που αγαπώ, ένα άθλημα που αγαπώ, την καλαθόσφαιρα. Δεν σου κρύβω πως υπήρχαν στιγμές, στην αρχή, που τα πράγματα δεν ήταν εύκολα και σκεφτόμουν να σταματήσω, αλλά ήταν η πίστη των ανθρώπων που είχα γύρω μου (ιδιαίτερα των προπονητών μου) και η βοήθεια τους που με κράτησε σε αυτό τον δρόμο, ένα δρόμο που μου πρόσφερε πολλές ευκαιρίες και τελικά καθόρισε το μέλλον και τη ζωή μου.

Η Κύπρος;
Η Κύπρος θα είναι πάντα σαν ένα δεύτερο μου σπίτι. Δεν ξέρω αν και πότε θα επιστρέψω εδώ μόνιμα. Νομίζω πως πρέπει να βλέπουμε τι είναι το καλό για εμάς και να ακολουθούμε αυτό το καλό όπου κι αν μας πάει, ακόμη και αν είναι μακριά από το comfort zone μας.

—————————

Info
Στους PeacePlayers, χρησιμοποιούν τη δύναμη του αθλητισμού για να ενώσουν, να εκπαιδεύσουν και να εμπνεύσουν τους νέους για να δημιουργήσουν έναν πιο ειρηνικό κόσμο. Προσφέρουν αθλητικό προγραμματισμό, εκπαίδευση για την ειρήνη. Αντιμετωπίζουν το μίσος που οδηγείται από το φόβο των διαφορών. Γεφυρώνουν τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων μέσω της καλαθόσφαιρας και αναπτύσσουν νέους ηγέτες που βοηθούν στην αλλαγή των αντιλήψεων. Για έναν ειρηνικό κόσμο.

Περισσότερα: www.peaceplayers.org