Η ενοχή της αρτιμέλειας…

Γράφει η Μαίριλυν Ζανέττου

Άνοιξα νωχελικά την πόρτα της τουαλέτας γυναικών του νοσηλευτηρίου όταν, ξαφνικά, με κάρφωσε. Στην αρχή σκέφτηκα πως έκανα λάθος, παρ’ ότι υπέρμαχος των gender free τουαλετών. Θυμήθηκα ότι ακόμη στην Κύπρο, τουλάχιστον σε κρατικό νοσηλευτήριο, δεν φτάσαμε εκεί.

Αγόρι, λιπόσαρκο, μάτια βυθισμένα στις κόγχες, ακίνητο. Η μάνα φάνηκε ύστερα από δευτερόλεπτα, λεπτά, μήνες.. Η φωνή ακούστηκε πολύ γλυκιά αλλά ακόμη κι εκείνη έτσουζε και ενοχλούσε το αίσθημα που περιέλουσε γενναία όλα τα μέσα μου.

Έσπευσα να πλύνω τα χέρια με την ηλίθια ενοχή που μάλλον μεταφράζεται ως αυτολύπηση και όχι πραγματική συμπόνοια. Τα μάτια μου, πολύ προκλητικά, βιάστηκαν να υγραθούν όμως ευτυχώς κατάφερα να με δω αυστηρά και να το σταματήσω πριν αρχίσει. 

Στον καθρέφτη, καθώς προσπαθούσα να επιβληθώ στον εαυτό μου, με κάρφωσαν πάλι τα μάτια του αγοριού. Η μάνα σκυμμένη τακτοποιούσε την πάνα του. Πρέπει να ήταν γύρω στα δώδεκα.

Σκέφτηκα τον εαυτό μου σ’ εκείνη την ηλικία. Να τρέχω 100 μέτρα, να παίζω τέννις, να κολυμπώ, να ονειρεύομαι… 

Ξαφνικά η ατμόσφαιρα έγινε πνιγηρή. Ολάκερο το νοσηλευτήριο άλλαξε χρώματα και η υπόλοιπη μέρα σκοτείνιασε. 

Προσπάθησα να το τεμαχίσω. Ήθελα να μην το «κοιτάξω» επιδερμικά. Η ενοχή της αρτιμέλειας. Η ενοχή του υγιούς κορμιού απέναντι σε ένα μη υγιές. Ήθελα να ξέρω αν ήταν αληθινό. Η εικόνα με ό,τι τη συνόδεψε με στοιχειώνει εδώ και μέρες. Μάλλον για να βρει κανείς την αλήθεια πρέπει να κοιτάξει πέραν των όσων μπορεί να δει…