Oι ιστορίες του τρένου, η ΝΑΣΑ και οι βραβεύσεις….

Γραμμένο από τον Γιάννη Ανδρουλιδάκη
(“κλεμμένο” από το fb wall του)

Την περίοδο που ζούσα στην Πάτρα, βάλτε με το νου σας τώρα 25 χρόνια πίσω, η πόλη συνδεόταν ακόμα σιδηροδρομικά με την Αθήνα. Υπήρχε τότε ένα δρομολόγιο νυχτερινό, ο λεγόμενος «καρβουνιάρης», που ξεκινούσε ας πούμε στις 2 το βράδυ και έφτανε Πάτρα στις 6 το πρωί. Φοβερό τρένο, φιλοξενούσε μέσα ό,τι μπορείς να φανταστείς ως επιβάτες, και το προτιμούσαμε και οι φοιτητές επειδή ήταν φτηνότερο αφενός, αλλά και για τη «φάση» αφετέρου.

Μέσα σε αυτό το τρένο υπήρχε και ένα θλιβερό κυλικείο, καθαρό όσο ένας υπόνομος μετά το πέρασμα μπόρας συνοδευόμενης από δυνατό άνεμο, το οποίο σέρβιρε αποκλειστικά φραπέ και πρέπει να είχε και 8 θέσεις καθήμενων -μπορεί να ήταν και 6 ή 10 τώρα, έχουν περάσει και χρόνια.

Σε αυτό το κυλικείο καθόμουν πάντα κι εγώ όταν ταξίδευα μεταμεσονύκτια, γιατί υπήρχε μια σταθερή συνήθεια εκεί που αγνοώ παντελώς από πού ξεκίνησε. Όσοι καθόμασταν εκεί, γινόμασταν μια παρέα, και λέγαμε φοβερά ψέματα για τον εαυτό μας. Χοντρά ψέματα όμως. Επινοούσαμε ιδιότητες, επαγγέλματα, τρομερές ιστορίες, άλλες ζωές και συζητούσαμε για αυτές όλο το βράδυ. Ήταν μία εντελώς τρυφερή κατάσταση: εσύ έλεγες ψέματα, ο άλλος το ήξερε, εσύ ήξερες ότι το ξέρει, αλλά συνεχίζατε και αντιστρόφως. Στο τέλος της ημέρας νομίζω ότι όλοι διηγούμασταν τις ζωές που δε ζήσαμε και δεν θα ζούσαμε.

Σε ό,τι με αφορά, είχα υπάρξει πολλά πράγματα σε εκείνα τα ταξίδια: ποδοσφαιριστής που πήγαινε να υπογράψει στην Παναχαϊκή και έβριζε τον πρόεδρο της Άρη Λουκόπουλο που δεν του πλήρωσε ένα κανονικό τρένο, γιατρός που εξηγούσε τη λειτουργία των αγγείων σε σχέση με το τσιγάρο, ελληνοαμερικανός που κάτι είχε κληρονομήσει γιατί σκοτώθηκαν οι γονείς του στο Κολοράντο, υιοθετημένος που μόλις το είχε μάθει και πήγαινε να συναντήσει τους φυσικούς του γονείς για πρώτη φορά. Μου είχε συμβεί αρκετές φορές να ταξιδέψω σε αυτό το κυλικείο με τον ίδιο άγνωστό μου άνθρωπο για δεύτερη φορά και αυτό δε μας εμπόδισε να διηγηθούμε μια ζωή εντελώς διαφορετική από την προηγούμενη. Και οι δύο.

Φαντάζομαι ότι σε πολλούς αυτή θα φαίνεται μια χαζή συνήθεια και κυρίως εύκολη. Λοιπόν, κάνετε λάθος. Το να επινοείς μια ζωή και να την υποστηρίζεις είναι εξαιρετικά δύσκολο πράγμα. Οι άλλοι κάνουν ερωτήσεις, συχνά για πράγματα για τα οποία δεν έχεις ιδέα. Πρέπει να απαντήσεις πειστικά, όχι μόνο στο περιεχόμενο της απάντησης, αλλά και στο ύφος που παίρνεις. Δεν αρκεί ας πούμε να λες ιατρικές ασυναρτησίες, πρέπει να μοιάζεις με γιατρό την ώρα που τις λες. Ο κόσμος είναι δύσκολος κριτής, σε περιμένει στη γωνία. Το να το καταφέρεις αυτό σωστά, είναι -γιατί να μην το πω;- μια μορφή αριστείας. Κάτι για το οποίο αξίζεις επιβράβευση, αναγνώριση, φόρο τιμής.

Βλέπω πέσατε όλοι να φάτε την κοπελίτσα που τιμήθηκε από τη Νίκη Κεραμέως επειδή διέπρεψε στη NASA, ενώ στην πραγματικότητα προσπαθεί ας πούμε να τελειώσει το ΙΕΚ Κορέλκο. Σοβαρά ρε μπάμιες; Κάντε το κι εσείς αυτό αφού είναι εύκολο και «απάτη». Όχι να πείσετε υπουργό ότι διαπρέψατε στη NASA. Ξεκινήστε από το να πείσετε συνεπιβάτη στο νυχτερινό τρένο ότι είστε ποδοσφαιριστής. Και αν το καταφέρετε, εγώ δεσμεύομαι ότι θα σας τιμήσω με το βραβείο για το Γκολ της Χρονιάς. Αλλά δε μπορείτε. Προτιμάτε να κρίνετε τους άλλους που στη ζωή τους κατάφεραν αυτό που δεν καταφέρατε εσείς.

Γι’ αυτό σας βαρέθηκα όλους και πήγα και έγινα γκουρού στην Ινδία. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που θα σας την πω μια άλλη φορά σε κάποιο νυχτερινό τρένο.