“Η αγάπη” του Λέο Μπουσκάλια….

Υπάρχουν αδιαμφισβήτητα γύρω μας άνθρωποι έτοιμοι να βλάψουν τον διπλανό τους, να τον μειώσουν, να του κάνουν κακό με κάθε τρόπο. Υπάρχουν αυτοί που θα απατήσουν τον σύντροφο τους και θα διαλύσουν την όμορφη οικογένεια τους χωρίς λόγο γιατί αποφάσισαν «να ζήσουν έναν καινούριο έρωτα», αυτοί που θα πουν ψέματα, που θα πληγώσουν, θα χαρούν με τον πόνο του άλλου κτλ.
Yπάρχουν οι παιδεραστές και οι εγκληματίες που κυκλοφορούν ελεύθεροι στη κοινωνία, ενίοτε με “καλό κοινωνικό image”. 
Υπάρχουν αυτοί που θα θεωρήσουν τα απαράδεκτα και εγκληματικά ως «φυσιολογικά», επειδή «έτσι κάνουν όλοι στις μέρες μας».
Η αλήθεια όμως είναι πως «δεν κάνουν έτσι όλοι στις μέρες μας».
Η αλήθεια είναι πως το παράλογο δεν γίνεται «φυσιολογικό», επειδή το κάνουν αρκετοί και βεβαίως «το λάθος είναι λάθος ακόμη κι αν το κάνουν όλοι και το σωστό είναι σωστό ακόμη κι αν δεν το κάνει κανένας».

Σε ένα ακόμη καταπληκτικό βιβλίο του αείμνηστου Λέο Μπουσκάλια με τίτλο «Η Αγάπη», που γράφτηκε το 1972 για την Αγγλική γλώσσα (Αμερική, Καλιφόρνια, εκδόσεις Charles B. Slack Inc ) και το 1989 για την ελληνική γλώσσα (από τις εκδόσεις Γλάρος), βρίσκει κανείς διαχρονικά μηνύματα και αλήθειες που καλό θα ήταν να θυμούνται όλοι όσοι θέλουν να λέγονται άνθρωποι. Ένα εξαιρετικό βιβλίο με επίκαιρα πάντα μηνύματα για την αγάπη, τους ανθρώπους και τη ζωή, για το καλό και το κακό. Το SkalaTimes επέλεξε ένα μικρό κομμάτι από το υπέροχο αυτό βιβλίο και το μοιράζεται με τους αναγνώστες του.

SkalaTimes

Έχουμε τη τάση να υποπτευόστε τον άνθρωπο πιο πολύ σαν κακό παρά σαν καλό. Το κακό πάνω στον άνθρωπο προβάλλεται από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, ενώ το καλό σπάνια. Αν πάρουμε υπόψη μας τον πληθυσμό του κόσμου, θα δούμε ότι υπάρχουν σχετικά λίγοι δολοφόνοι, ληστές, βιαστές, ή σοβαροί εγκληματίες. Αλλά όταν συμβαίνει ένα έγκλημα, είναι σίγουρο ότι θα το πληροφορηθούμε. Όχι απλά επειδή αποτελεί είδηση, αλλά μάλλον επειδή πουλούν πιο πολλά φύλλα οι εφημερίδες. Οι άνθρωποι μοιάζουν να απολαμβάνουν το εντυπωσιακό και σαν να βρίσκουν κάποια ευχαρίστηση στο απεχθές. Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων είναι σαν κι εμάς. Στην πραγματικότητα δεν θα πληγώσουν θεληματικά ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, δεν θα θελήσουν να το ληστέψουν ή να το σκοτώσουν. Συνήθως μπορούμε να τους έχουμε εμπιστοσύνη, γιατί είναι άτομα φιλικά, που ενδιαφέρονται για το συνάνθρωπο. Οι περισσότεροι ζουν μια ολόκληρη ζωή δίχως νταραβέρια με την αστυνομία, τα δικαστήρια ή τους δικηγόρους. Αυτό θα πρέπει να το θεωρούμε σαν κάτι που προσμένουμε από τον άνθρωπο. Το κακό που κάνει από την άλλη πλευρά, μεγαλοποιείται. Κινεί το ενδιαφέρον επειδή είναι η εξαίρεση. Αλλά, συχνά, φερνόμαστε σαν η εξαίρεση να αποτελεί κανόνα. Ίσως τον πιο σπουδαίο ύμνο για το καλό που υπάρχει στον άνθρωπο μας τον έδωσε η μικρούλα Άννα Φρανκ, η εβραιοπούλα, που κυριολεκτικά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος από τη σύντομη ζωή της κρυμμένη για να μην την βρουν οι Ναζί, σε μια σοφίτα του Άμστερνταμ και που τελικά βρήκε το θάνατο από τα χέρια τους. Ωστόσο μπορούσε να γράφει στο ημερολόγιο της, λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία της, «Δεν έχει σημασία. Εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι στο βάθος της καρδιάς του ο άνθρωπος είναι καλός».
Ο άνθρωπος μαθαίνει το κακό με το ίδιο τρόπο που μαθαίνει και το καλό. Αν πιστεύει σε ένα κόσμο όπου επικρατεί το κακό θα αντιδράσει καχύποπτα, όλο φόβο και σταθερά θα αναζητά το κακό και σίγουρα θα το βρίσκει μπροστά του. Αν, από την άλλη μεριά, πιστεύει σε ένα κόσμο όπου βασιλεύει το καλό, θα είναι όλο σιγουριά και εμπιστοσύνη, ευάλωτος, μα κι όλος ελπίδα. Το να βλέπεις μόνο το κακό στο κόσμο και να ζεις θεληματικά στη σκιά του είναι σαν να ορθώνεις άλλο ένα εμπόδιο στην αγάπη.
Άλλος φραγμός μπροστά στην αγάπη είναι η δικαιολογία ότι υπάρχουν πάρα πολλές δυνάμεις που απαγορεύουν στο υγιές άτομο να αγαπήσει. Παρόλο που ο άνθρωπος, από τη φύση του, είναι δημιουργός, δημιουργεί ζωή και χτίζει πάνω στη γνώση, συχνά διδάσκεται από νεαρή ηλικία πως η ίδια του επιβίωση εξαρτάται από την ικανότητα του να καταστρέφει. Απεικονίζεται σαν να είναι σταθερά στο έλεος μιας σειράς πιθανών καταστρεπτικών δυνάμεων. Στην πραγματικότητα τον κάνουν να πιστεύει ότι καταστροφείς είναι εκείνοι που ουσιαστικά ανθούν μέσα στον πολιτισμό. Είναι κατανοητό, λοιπόν, που ο άνθρωπος έχει ελάχιστη διάθεση να χρησιμοποιήσει τη δημιουργική του δύναμη για να καταπολεμήσει τις δυνάμεις της καταστροφής. Μοιάζει τόσο αβοήθητος. Κι όμως ο άνθρωπος είναι πιο ευτυχισμένος όταν δημιουργεί. Πραγματικά, η πιο ανώτερη κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος είναι ικανός να φτάσει, βρίσκεται μέσα στη δημιουργική πράξη. Η αγάπη πάντα δημιουργεί, ποτέ δεν καταστρέφει. (Οικογένειες, φιλίες, σχέσεις, κτλ).
Και εδώ βρίσκεται η μοναδική υπόσχεση για τον άνθρωπο.
Ο Θόρντον Ουάιλντερ τελειώνει το εκπληκτικό μικρό φιλοσοφικό του μυθιστόρημα «Το Γεφύρι του Σαν Λιούις Ρε», με την ακόλουθη δήλωση: «Υπάρχει μια χώρα ζωντανών και μια χώρα νεκρών. Η γέφυρα ανάμεσα τους είναι η αγάπη. Η μόνη αλήθεια, η μοναδική επιβίωση».

—————————————————————————————————————————

Ο Λέο Μπουσκάλια (Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια) υπήρξε επίκουρος καθηγητής της κοινωνικής παιδαγωγικής και ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας. Ιταλικής καταγωγής, αλλά γέννημα και θρέμμα της Καλιφόρνιας. Γεννήθηκε στο Λος Άντζελες στις 11 Ιουνίου του 1924.
Ήταν γνωστός σε εκατομμύρια ακροατές και θεατές του σε όλη την Αμερική που τον παρακολουθούσαν σε αίθουσες διαλέξεων και τηλεοπτικές εκπομπές. Μέσα από τα μαθήματα διδασκαλίας του ανάπτυξε ένα ειδικό σεμινάριο πάνω στην αγάπη και μέσω αυτής στην αλλαγή της καθημερινής μας συμπεριφοράς. Κατά τη διατύπωσή του “η αγάπη δεν είναι δρόμος, είναι συμμετοχή και μοιρασιά. Το να ζεις με τη φιλοσοφία της αγάπης είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής”. Τα πιο γνωστά βιβλία του είναι: “Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις”, “Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο”, “Η αγάπη”, “Ο δρόμος του Ταύρου”, “Η πτώση του φύλλου που το έλεγαν Φρόυντ”. Πέθανε από καρδιακή προσβολή (και δεν αυτοκτόνησε όπως νομίζουν μερικοί)  το 1998 στα 74 χρόνια του.