Search
Close this search box.

Η βια συντελείται καθημερινά. Ενυπάρχει. Λανθάνει στις μικρές μας πράξεις, στις φαινομενικά ακίνδυνες κινήσεις του σώματός μας, στις επιλογές μας…..

Του Μάριου Κωνσταντίνου

09:31 κοιτάω από την βεράντα. Κάθε πρωί κοιτάω το χρώμα του ουρανού, πόσο γαλάζιος ή μπλε ή άσπρος είναι. Πόση υγρασία και σκόνη χάσκουν γύρω (και μέσα μας). Πως αυτό αλλάζει το φως που διαχέεται στην ατμόσφαιρα και πως με τη σειρά του αυτό αλλάζει την όψη των πραγμάτων, το χρώμα των πραγμάτων, τον κόσμο.

Και να το κόκκινο καρότσι συνεπές στην πρωινή του βόλτα. Οι γείτονες από τη Νιγηρία, η μητέρα και το αγόρι. Από απέναντι εμφανίζεται μια άλλη γυναίκα, ξανθιά, με ένα αγοράκι στο καρότσι επίσης. Και εκείνη τη στιγμή της μετωπικής πρωινής συνάντησης των τεσσάρων. Εκείνη τη στιγμή της παιδικής και ενήλικης συνάντησης, (-εκείνη τη στιγμή δυστυχώς ξέρεις Γκρέτα πως είναι προτιμότερο ο πλάνήτης Γη να καταστραφεί-) η λευκή γυναίκα δεν σταματά, αγνοεί τη μαύρη μάνα και το μαύρο αγόρι. Τη στιγμή που το σημείο συνάντησης ξεκινά να γίνεται σημείο απόμάκρυνσης, την ελάχιστη εκείνη στιγμή που συντελείται ο αποκλεισμός του βλέμματος, που το οδόστρωμα αναδιπλώνεται για ξανασηματοδοτήσει την απόσταση, εκείνη την ελάχιστη στιγμή η μητέρα από την Νιγηρία γυρνάει το καρότσι, ώστε το παιδί να δει μπορέσει να δει το αλλο παιδί που έφευγε. Μάταια πάσχιζε για την επικοινωνία που δεν θα γινόταν. Εξ ορισμού δεν θα γινόταν. Οι πιθανότητες ήταν πολύ μικρές, όσο και οι προσδοκίες μου. Η μητέρα από την Νιγηρία έχοντας στραμένο πια το καρότσι προς αυτούς που φεύγουν δείχνει στο παιδί της το άλλο παιδί λέγοντάς του μάλλον-αυτό δήλωνε η στάση του σώματος-: “Κοίτα ένα άλλο παιδάκι! Πες γεια!”. Τα καρότσια διαγράφουν πια αντίθετες πορείες, το ένα δυτικά και το άλλο ανατολικά. Το οδόστρωμα χάσκει. Μεγαλώνει. Το παιδάκι της ξανθιάς μητέρας κρεμαζόταν πότε στην δεξιά μεριά του καροτσιού, πότε στην αριστερή σε μια προσπάθειά του να δει το παιδί που χανόταν από τα μάτια του, όπως χάνονται βιαστικά τα χωράφια, τα δάση, τα βουνά, τα βοσκοτόπια με τα ζώα τους και οι χιονισμένες βουνοκορφές από τα παράθυρα των γρήγορων τρένων.

Η βια συντελείται καθημερινά. Ενυπάρχει. Λανθάνει στις μικρές μας πράξεις, στις φαινομενικά ακίνδυνες κινήσεις του σώματός μας, στις επιλογές μας. Είναι εκεί, όπως την βρωμιά που κρύβεται στις αμυχές των νυχιών μας. (Κάποιες φορές η βρωμιά ξεχύνεται και σε ιδιωτικούς χώρους στάθμευσης.)

Share:

Facebook
Twitter
Pinterest
LinkedIn
On Key

Related Posts

«Η Παρατεταμένη και Αδικαιολόγητη Απεργία των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Απειλεί τον Κλάδο Έτοιμου Σκυροδέματος και την Οικονομία της Κύπρου»

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Σύνδεσμος Κατασκευαστών Έτοιμου Σκυροδέματος Η Παρατεταμένη και Αδικαιολόγητη Απεργία των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Απειλεί τον Κλάδο Έτοιμου Σκυροδέματος και την Οικονομία της ΚύπρουΟ Σύνδεσμος

easyBoat: Το νέο στοίχημα του sir Στέλιου Χατζηιωάννου

Με τον θαλάσσιο τουρισμό, και συγκριμένα το yachting, να συνεχίζει να αναπτύσσεται στην Ελλάδα, η ηλεκτρονική πλατφόρμα easyBoat ανακοίνωσε την έναρξη της δεύτερης καμπάνιας άντλησης κεφαλαίων μέσω της πλατφόρμας

Εικαστική Έκθεση Νεφέλης Πτωχοπούλου: “Η συμπόρευση των διαφορετικών / The coexistence of the different” αυτή τη βδομάδα στη Λάρνακα

Η συμπόρευση των διαφορετικώνThe coexistence of the different  Η Νεφέλη Πτωχοπούλου παρουσιάζει την έκθεση “Η συμπόρευση των διαφορετικών”.“The coexistence of the different”. Στις 27 Νοεμβρίου

error: Content is protected !!