Τεμαχίζοντας τον Τζόκερ

Γράφει η Μαίριλυν Ζανέττου
Συγγραφέας Εκπαιδευτικός

Κοίταξε τον καθρέφτη και μετά τα πόδια σύρθηκαν σε τυχαίους βηματισμούς. Τα χέρια ακολούθησαν και περιφέρθηκαν γύρω από το ντελικάτο σώμα. Κινήσεις μπαλαρίνας, μακρόσυρτες, θεατρινίστικες που πιότερο παρέπεμπαν σε ευθραυστότητα της ψυχής. 

Θυμήθηκα τις μέρες που τα χέρια μου έπρεπε να κινούνται με συγκεκριμένο τρόπο και τα πόδια μου να είναι μονίμως στις πουέντ. Απ’ τη μια η μπαλαρίνα να ανυπομονεί να βγάλει τα όργανα του μαρτυρίου και απ’ την άλλη να θέλει να παρατείνει το αίσθημα έκστασης που προκαλεί ο χορός. Η βασιλεία του οξύμωρου στο χάος της ανθρώπινης ψυχής. Λες και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία πέραν αυτού. Και μάλλον δεν είχε.

Η σκυτάλη πίσω σε σένα Άρθουρ. Ο Φοίνιξ, δικαίως απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Γιατί στην ουσία δεν υποδύθηκε τον Τζόκερ. Τον έφτιαξε. Έφτιαξε πιθανώς μια περσόνα που μιμήθηκαν άλλοι. Το λογικό θα ήταν να τον μιμούνταν μελλοντικά. Εδώ μιμήθηκαν το μακιγιάζ του προκαταβολικά. 

Ο θεατής βλέπει και επιθυμεί να αγκαλιάσει αυτό τον ανθρωπάκο μεσαίας νοημοσύνης, με κάποιες διαταραχές που προσπαθεί να ετικετοποιήσει για να τον εντάξει στις μικρές, ασφυκτικές και βολικές κατηγορίες ανθρώπων αλλά δεν τα καταφέρνει και νοιώθει τον λανθάνων οίκτο που του επιτρέπει να νοιώσει η «κανονικότητά» του. 

Στην ουσία δεν απέχουμε πολύ από τον Arthur Fleck. Ίσως αυτό μας τρομάζει περισσότερο. Το ότι η ετεροκανονικότητα και η παράνοια χωρίζονται από σχεδόν αόρατες νανοΐνες. Απλώς αυτός αφήνει τη διαταραχή του να φανεί. Γελά δυνατά, γλείφει τα χείλη και είναι ολόκληρος ο ορισμός της αφέλειας. Εμείς κρυβόμαστε πίσω από προσωπεία τα οποία έχουν τόσο ενσωματωθεί στον πυρήνα μας που πλέον δεν ξέρουμε αν βγαίνουν.

Θεωρούμε συχνά ότι οι ζωές μας είναι τραγωδίες και αρεσκόμαστε στα φιλάνθρωπα ποσταρίσματα εικόνων άμαχου πληθυσμού στη Συρία. Μας αρκεί αυτό. Ενίοτε καλύπτει και τη «βεβαρυμένη» συνείδηση της βδομάδας. Όμως, όπως υπέδειξε ο Τζόκερ, η ζωή μας μάλλον κωμωδία παρά τραγωδία είναι.