Humans of Larnaka: Κώστας Μαννούρης

Κώστας Μαννούρης: Φοβάμαι την αμετάκλητη απουσία, την ασθένεια και τη λήθη.

To SkalaTimes εγκαινιάζει τη στήλη «Humans of Larnaka» (σύντομα σε blog) εμπνευσμένη από το photoblog (και μετέπειτα βιβλίο) που ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2010 στην Νέα Υόρκη ο φωτογράφος Brandon Stanton, με τίτλο «Humans of New York».

Στο Humans of Larnaka παρουσιάζονται άνθρωπο της πόλης και επαρχίας Λάρνακας, γνωστοί, άγνωστοι, όλοι. Γιατί όλοι έχουν κάτι να πουν.

Η στήλη ξεκινάει με τον Κώστα Μαννούρη

Με τι ασχολείσαι επαγγελματικά;
Τα έφερε έτσι η ζωή που σήμερα είμαι συγγραφέας κι από αυτό ελπίζω να καταφέρω να βιοποριστώ κάποτε! Η συγγραφή δεν είναι επάγγελμα, είναι στάση απέναντι στη ζωή και τους ανθρώπους. Δεν είμαι συγγραφέας μόνο όταν γράφω. Για την ακρίβεια όταν γράφω είμαι λιγότερο συγγραφέας. Περισσότερο συγγραφέας είμαι όταν περπατώ, όταν βλέπω τους ανθρώπους στο δρόμο, όταν μου μιλούν με εμπιστοσύνη για τους φόβους και τις ελπίδες τους. Κι αφού μου ανοιχτούν, έρχεται στο καπάκι το, «όχι τώρα να το δω γραμμένο κάπου». Εννοείται πως όχι. Δεν λειτουργώ μ’ αυτό τον τρόπο στη γραφή.

Σπούδασες βιολογία στην Αμερική, έκανες διδακτορικό κτλ όμως σε κέρδισε η συγγραφή, νιώθεις πως πήγαν άδικα οι σπουδές σου;
Καθόλου. Όλη αυτή η συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία εμποτίζουν τη γραφή μου, δίνουν το στίγμα τους στο περιεχόμενο των κειμένων, αλλά και στο ύφος μου. Διόλου τυχαίο είναι το γεγονός ότι έδωσα τον τίτλο «εσπερινές βιολογίες» στο πρώτο θεατρικό μου βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες. Ήθελα μ’ αυτό να παραδεχτώ τον αναπόφευκτο βιολογισμό των κειμένων μου.

Τι θα ήθελες να δεις να αλλάζει στη Λάρνακα και τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο στη Λάρνακα;
Μου αρέσει που η πόλη βρίσκεται σε μια τροχιά ήπιας ανάπτυξης και ανοικοδόμησης θα έλεγα, όσο κι αν ακούγεται λίγο υπερβολικό αυτό το τελευταίο. Το κέντρο πάντως όπου κινούμαι καθημερινά είναι ένα εργοτάξιο. Μακάρι τα δρομολογούμενα έργα να συμβάλουν σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Δεν θα πρωτοτυπήσω, αλλά θέλω να δω να φεύγουν χθες οι δεξαμενές καυσίμων από το παραλιακό μας μέτωπο, θέλω να δω περισσότερους πεζόδρομους στο ιστορικό κέντρο, θέλω να δω μια θεατρική σκηνή για μικρές ομάδες, που θα φιλοξενεί δηλαδή πιο μικρές παραγωγές.

Τα δικά σου προσωπικά όνειρα ποια είναι; Και τι είναι αυτό που φοβάσαι περισσότερο στη ζωή σου;
Και εδώ δεν θα πρωτοτυπήσω. Υγεία πρώτα απ’ όλα και δευτερευόντως έμπνευση και ουσιαστική δημιουργία. Δεν έχω πολλές επιθυμίες για υλικά αγαθά, ούτε και για ταξίδια τώρα πια. Μακάρι να είχα αυτή την ολιγάρκεια και στο φαΐ, ειδικά στα γλυκά. Φοβάμαι την αμετάκλητη απουσία, την ασθένεια και τη λήθη.