Humans of Larnaka: Ιάκωβος Στυλιανίδης

Ιάκωβος Στυλιανίδης: «Ο μεγαλύτερος κοινωνικός μου φόβος είναι να μην αλλάξει ο κόσμος. Ή να αλλάξει προς το χειρότερο»

To SkalaTimes αποκτά μια νέα στήλη, «Humans of Larnaka» (σύντομα σε blog), εμπνευσμένη από το photoblog (και μετέπειτα βιβλίο)που ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2010 στην Νέα Υόρκη ο φωτογράφος Brandon Stanton, «Humans of New York».
Στο Humans of Larnaka παρουσιάζονται άνθρωπο της πόλης και επαρχίας Λάρνακας, γνωστοί, άγνωστοι, όλοι. Γιατί όλοι έχουν κάτι να πουν.

Σήμερα στη στήλη μας ο Ιάκωβος Στυλιανίδης.

«Με τη μουσική ασχολούμαι από τότε που θυμάμαι, αν το απλά να ακούς κάπως πιο συγκεκριμένα, μη ραδιοφωνικά είδη θεωρείται ότι ασχολείσαι με τη μουσική. Είχα την τύχη ο πατέρας μου, Βαρθολομαίος, να ήταν φαν του Elvis και ο θείος μου Γιώργος, ο αδελφός του, φαν των Beatles. Επίσης, μεγάλη σημασία έπαιξε και το γεγονός ότι ο κατά 7 χρόνια μεγαλύτερος αδελφός μου, Νικόλας, άκουγε ξένη και ελληνική ροκ, ενώ είχα την ευλογία να περιτριγυρίζομαι από πραγματικούς μουσικούς, ανθρώπους με πηγαίο ταλέντο με τους οποίους είμαι φίλος και παίζω μαζί τους μουσική μέχρι και σήμερα. Δεν είμαι μουσικός, και είμαι ευγνώμων για το γεγονός ότι όλη αυτή η διαδικασία μου έδωσε την ευκαιρία να έχω στα χέρια μου δύο albums στα οποία αναφέρεται και το δικό μου όνομα, albums που γράφτηκαν με φίλους και μέσα από τα οποία έμαθα πολλά».

«Δεν ξέρω αν σημαίνει κάτι συγκεκριμένο για μένα η μουσική αλλά σίγουρα αποτελεί ζωτικό κομμάτι της καθημερινότητας μου από πολύ μικρή ηλικία».

«Αυτό που θα ήθελα να αλλάξει στη Λάρνακα είναι ό,τι θα ήθελα να αλλάξει και σε όλη τη χώρα. Θα ήθελα να υπάρχει ένα μακρόπνοο πλάνο για το πού στεκόμαστε και πού θέλουμε να φτάσουμε, πλάνο του οποίου την εξέλιξη θα μπορεί (και θα πρέπει) να παρακολουθεί ο κόσμος (για να είναι σε θέση να κρίνει με σωστά κριτήρια, πλέον). Για παράδειγμα, το γεγονός ότι το εμπορικό κέντρο της πόλης δεν είναι προσβάσιμο από όλους, είναι αποτέλεσμα λανθασμένης νοοτροπίας. Συζητάμε (και καμαρώνουμε) για πύργους και malls και άλλα κουφά, και έχουμε αφήσει πίσω τον ανθρώπινο αλλά και τον ιστορικό χαρακτήρα της πόλης καθώς και βασικές υποδομές.  Δεν είμαι εναντίον της ανάπτυξης, τουναντίον. Όμως η δουλειά των αρχών δεν είναι να βοηθούν τις επιχειρήσεις (και κυρίως τις μεγάλες), αλλά να βοηθούν τις επιχειρήσεις όταν αυτές κινούνται στο πλαίσιο που έχουν θέσει οι ίδιες οι αρχές, προστατεύοντας τις μικρές επιχειρήσεις και τον καταναλωτή. Το ότι φτάσαμε στο 2019 για να γίνουν έργα για εξυπηρέτηση των ατόμων με οποιαδήποτε δυσκολία, δείχνει πόσο πίσω έχουμε μείνει στη νοοτροπία μας. Αγαπώ την πόλη μου γι αυτό και ψάχνω τα λάθη. Δεν είναι αγάπη να λες “Scalifornia πελλέ, η καλύτερη πόλη του κόσμου, και σε άλλες πόλεις υπάρχουν αυτά τα προβλήματα, να μην λέμε τα κακά μας διότι είναι δυσφήμιση για την πόλη μας….”. Αυτό δεν είναι αγάπη. Και σίγουρα αυτό δεν διορθώνει τίποτα ενώ κάνει και τη ζωή των εκάστοτε “κυβερνώντων” πολύ πιο εύκολη. Επίσης, αυτά τα λένε όσοι δεν αντιμετωπίζουν πραγματικά προβλήματα υποδομών ή δεν τα βλέπουν ή δεν θέλουν να τα αναδεικνύουν για να μην φανερωθεί η αδυναμία τους να τα διορθώσουν».

«Δεν αντέχω τον αρχοντοχωριατισμό και το “ζω στη φούσκα μου”. Το να κρίνω κάποιον χωρίς να έχω βρεθεί στη θέση του, και μάλιστα με απόλυτο τρόπο για το ορθό της άποψης μου, για μένα είναι έγκλημα».

«Δεν ονειρεύομαι κάτι συγκεκριμένο. Απλά εύχομαι όλη η οικογένεια μου να είναι καλά, να ξεπερνάμε τα προβλήματα μας, να είμαστε ενωμένοι και να ζήσουμε τη ζωή μας όσο το δυνατό πιο όμορφα και γεμάτα γίνεται. Και θα ήθελα η κόρη μου να είναι μια πολύ καλύτερη έκδοση του εαυτού μου και της Έλενας. Κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι θα του ξημερώσει, οπότε ας ξεκινήσουμε με τα βασικά και τα υπόλοιπα, με καλή πρόθεση και θέληση, θα τα βρούμε. Ο μεγαλύτερος κοινωνικός μου φόβος είναι να μην αλλάξει ο κόσμος. Ή να αλλάξει προς το χειρότερο».