Αντί τίτλου…

Γράφει η Νίκη Ζάρου

Είναι φορές  που διερωτούμαι… Είναι ο κόσμος γύρω μας πια τόσο κακός; Είναι επιπόλαιος; Είναι απλά ταλαιπωρημένος και βασανισμένος από την καθημερινότητα τόσο που δεν έχει χρόνο ίσως και διάθεση να σκεφτεί μόνος του και ν’ αντιμετωπίσει κριτικά κάποιες καταστάσεις έτσι επιλέγει να αναμεταδίδει άκριτα με μίσος και μένος αυτά που του λένε;

Πολλές  φορές παρατηρώ συμπεριφορές , σχόλια, αντιδράσεις στην κοινωνία και φοβάμαι. Με φοβίζει ο τρόπος αντιμετώπισης σοβαρών ή μη περιστατικών με την ίδια λαϊκίστικη ελαφρύτητα, με καμιά διάθεση αλλαγής στάσης και συμπεριφοράς έτσι ώστε στο μέλλον να αποφευχθούν κάποια πράγματα. Και με τρομάζει το αύριο. Το τι είδους κοινωνία, με ποιες αρχές, ποιες ηθικές αξίες, ποιες βάσεις θα παραδώσουμε στα παιδιά μας.

Μιλώντας από προσωπική πείρα, έχω αντιμετωπίσει σ’ ένα χρόνο πολλών ειδών συμπεριφορές. Πιστεύω ότι η κοινωνία, ίσως και το στενό και μικρό περιβάλλον  της Λάρνακας δεν μπορεί να χειριστεί την αυθεντικότητα και ευθύτητα της κριτικής σκέψης ή δε θέλει εν πάση περιπτώση, ίσως γιατί δε βολεύει, να μην ξυπνήσουμε αυτούς που κοιμούνται αλλά να σταματήσουμε όσους ονειρεύονται… με προσπάθειες αποσιώπησης ευθέως, πλαγίως και με όλους τους δυνατούς τρόπους. Έχω ακούσει πολλά σχόλια του τύπου «τι καταλαβαίνεις με το να ασχολείσαι»; Θα ΄θελα να το αναλύσω λίγο λοιπόν.

Ασχολούμαι γιατί ανέκαθεν ασχολούμουν με τα κοινά. Είχα κάνει ένα αναγκαστικό διάλειμμα μητρότητας αλλά πάντα παρακολουθούσα και σαφέστατα πάντα είχα άποψη. Οι κόρες μου και η ανάγκη μου να ξέρω ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για το μέλλον τους, είναι ο κυριότερος λόγος δημόσιας έκφρασης της άποψης μου. Αυτό και το γεγονός ότι βλέπω μιαν γενική απάθεια, μια βαριεστημάρα αλλά και μια φοβία έκφρασης σε πολλές ομάδες του πληθυσμού. Εμένα οι γονείς μου με μεγάλωσαν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην έχω παρωπίδες ούτε φανατικές ιδέες αλλά να μπορώ να κρίνω μόνη μου αυτά που συμβαίνουν γύρω μου υπολογίζοντας τη γνώμη και άποψη ανθρώπων που εκτιμώ. Έστω κι αν διαφέρει από τη δική μου. Με έμαθαν ότι ο σεβασμός δεν οφείλεται σε κανέναν αλλά είναι κάτι που ο καθένας το κερδίζει δίδοντας μιαν καθημερινή μάχη να διατηρείται άνθρωπος. Κι ότι πρώτα και πάνω απ’όλα σημασία έχουν οι ανθρώποι μας. Κι όλα αυτά βιωματικά. Μέσα από τις καθημερινές τους πράξεις. Πιστεύω λοιπόν ότι οι αξίες και τα ιδανικά δε μεταλαμπαδεύονται με τα λόγια αλλά μεσ’από παραδείγματα και πράξεις. Εμπλέκομαι λοιπόν πλέον στο βαθμό που μου επιτρέπει ο ρόλος μου ως μονογονιός διδύμων στα κοινά και εμπλέκω και τα παιδιά μου σε ό,τι δύναται να κάνουμε μαζί.

Οι πεντάχρονες λοιπόν Εύα και Άννα, έχουν συνδιοργανώσει με τη μαμά τους τελετή απότισης φόρου τιμής στα θύματα του Μεταξά στο προαύλιο του Αγίου Λαζάρου, έχουν διαδηλώσει έξω από το προεδρικό με τη μητέρα και τη γιαγιά τους για πρόταξη της Αμμοχώστου, έχουν παρελάσει στην καρναβαλίστικη παρέλαση της πόλης μας, έχουν πάει σε εκδηλώσεις, σε θέατρα, σε φεστιβάλ παραδοσιακών προϊόντων, δεν περιορίζονται σε στενούς κλοιούς σκέψης και θα ήθελα μεγαλώνοντας να είναι τόσο ενδυναμωμένες ώστε να αποτελούν εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που θα μπορεί να επεξεργάζεται πληροφορίες και να μην τις αναμεταδίδει απλά ή να υποκύπτει βουβά. Θα ΄θελα να μεγαλώσουν και να’ναι πάνω απ ΄όλα Άνθρωποι. Που να μη νοιάζονται τόσο για το φαίνεσθαι όσο για το είναι.

Γι’ αυτό λοιπόν εκφράζομαι. Όχι γιατί είμαι επαναστάτρια εκ φύσεως αλλά γιατί δε μ΄αρέσει το άδικο. Και όπως λέει ο αγαπημένος μου Χρόνης Μίσσιος, «όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ ν’ αλλάξω το σύστημα, αγωνίζομαι να μη μ’ αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να παραμείνω Άνθρωπος. Κι αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη».

ΥΓ. Εύχομαι η στήλη αυτή να αποτελέσει ένα λιθαράκι στην αφύπνιση όλων μας. Θα τα λέμε.