Ναι, πιστεύω…

Γράφει η Νίκη Ζάρου

«Πιστεύω στο ροζ. Πιστεύω πως το γέλιο είναι ο καλύτερος τρόπος να χάσεις θερμίδες. Πιστεύω στα φιλιά, στα πολλά φιλιά. Πιστεύω στο να παραμένεις δυνατή όταν τα πάντα μοιάζουν να πηγαίνουν στραβά. Πιστεύω πως τα χαρούμενα κορίτσια είναι τα ομορφότερα. Πιστεύω πως αύριο είναι μια καινούρια μέρα και πιστεύω στα θαύματα». -Οντρεϊ Χεπμπορν.

Θα μπορούσα κάλλιστα να το είχα γράψει εγώ. Πιστεύω, λοιπόν. Και πάνω και πρώτα απ΄όλα πιστεύω στους ανθρώπους και πιστεύω στην αγάπη. Και σ΄αυτό  το δικό μου «πιστεύω» συνοψίζεται όλη η ουσία της ζωής. Τα πάντα.

Κόντρα στο ρεύμα της εποχής, εγώ πιστεύω πιο πολύ. Γιατί; θα εξηγήσω. Βρισκόμαστε στο κατώφλι του Δεκέμβρη. Του τελευταίου μήνα του χρόνου. Ενός χρόνου δύσκολου, αηδιαστικού θα έλεγα από πλευράς πολιτικού στερεώματος. Ενός ακόμα χρόνου, γεμάτου εμπαιγμού της νοημοσύνης των πολιτών από τους πολιτικούς άρχοντες. Σκάνδαλα. Πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά. Πλεκτάνες. Ανήθικες αρνήσεις αυταπόδεικτων παραβάσεων.

Ενός χρόνου που φανέρωσε την αδυναμία, την αδιαφορία αλλά και την ανευθυνότητα ενός ολόκληρου συστήματος να προστατέψει ή να σώσει έστω μια από τα θύματα του Μεταξά. Να σταθεί πλάι στον Στυλιανό. Να θωρακίσει τον Παναγιώτη. Να μην πιει το ποτό. Ενός χρόνου, στον οποίο ο πρόεδρος της βουλής και ενώ δεν ξεκαθάρισε το θέμα της οικογενειακής εμπλοκής του με τα διαβατήρια, έχει το θράσος να ειρωνευτεί την αναγκαιότητα ανέγερσης ενός ακόμα αχρείαστου κτιρίου για να γίνει προσβάσιμο λες και δεν υπήρχαν άλλες λύσεις. Δε θα αναφέρω καν τα της προεδρίας. Γνωστά. Λυπηρά. Σαθρά.

Το ένα ρεζίλεμα μετά το άλλο. Κι όμως, κανείς να μη ντρέπεται. Κανείς δεν έσκυψε το κεφάλι από ντροπή έστω μια φορά. Κανείς. Χαλάστηκα. Αναλώθηκα αρκετά. Η εσχάτη ντροπή του εκκλησιαστικού σώματος, ο Αρχιεπίσκοπος, ένας άνθρωπος ανάξιος λόγου τον οποίο κανένας άνθρωπος με σώας τας φρένας δε θ’ ασχολείτο με ούτε και μία λέξη του, κατέχει αυτό το Ιερό Αξίωμα και έχει δημόσιο λόγο. Τι να πεί κανείς… Το προσβάλλει κάθε μέρα πιο πολύ με την έλλειψη πνευματικότητας  και την ταυτόχρονη χρηματολαγνεία του που παράλληλα με τις γεμάτες παρρησία κούφιες περιεχομένου δηλώσεις του, θα έπρεπε χτες κιόλας να έχει απαλλαγεί των καθηκόντων του.

Πώς αντλεί λοιπόν η Νίκη σήμερα 25.11.2019 τόση αισιοδοξία; Αποστασιοποιήθηκε για λίγες μέρες και αφουγκράστηκε γύρω της. Κι αυτό που παρατήρησε κι ένιωσε, την πλημμύρισε ελπίδα.

Είδα ανθρώπους και ομάδες ανθρώπων που με προσωπική πρωτοβουλία και προσωπικό κόστος χρόνου και ενέργειας, ξεβολεύονται και δημιουργούν. Και μάχονται για εκείνο το καλύτερο συλλογικό αύριο.  Και ένιωσα περηφάνια. Οι πρωτοβουλίες πλέον δεικνύουν, κτυπούν θεσμικές αδυναμίες και απαιτούν. Ναι. Απαιτούν. Συγκεκριμένα, είδα εκπαιδευτικούς να περνούν τον ελεύθερο τους χρόνου, διαμαρτυρόμενοι για την παρεμβατική φύση της εκκλησίας στο σχολείο και απαιτούν , και μεταξύ αυτών και γω, απαιτούμε κοσμικό σχολείο τώρα. Ναι, κύριοι. Το μέλλον των παιδιών μας, δε θα σας το παραδώσουμε. Θα παλέψουμε.

Είδα ομάδες ανθρώπων να αναλαμβάνουν τα ηνία για μετατροπή του πλανήτη και της πόλης μας σε πράσινη, έμπρακτα εφαρμόζοντας την πρωτοβουλία για φύτευση δέντρων. Και είμαι περήφανη για τους εθελοντές αυτούς που τρέχουν το πρόγραμμα και το μέλλον της πράσινης πόλης επαφίεται πλέον σε χέρια που ξέρω και εμπιστεύομαι. Και με αρωγούς όλους μας.

Είδα οργάνωση, παρουσίαση εκδήλωσης με θέμα το μηδενισμό της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, η οποία είχε και εκπαιδευτικό χαρακτήρα και απευθυνόταν σε παιδιά και γονείς και αισθάνθηκα ευγνωμοσύνη. Ως εκπαιδευτικός και ως μητέρα γι ΄ αυτούς τους ανθρώπους που διέθεσαν τον προσωπικό τους χρόνο για να βάλουν κι αυτοί το λιθαράκι τους στο να θωρακίσουμε όλοι μαζί τα παιδιά μας.

Είδα δημιουργία ομάδας με σκοπό την ενδυνάμωση της γυναίκας έτσι ώστε καμιά γυναίκα, ούτε μια να μη νιώσει ποτέ ξανά μόνη, απομονωμένη, αποδυναμωμένη. Να μην παρακάμπτει καμιά βολικά το σύστημα, νομιζόμενο ότι ξεμπέρδεψε. Να μην υπόκειται καμιά κανενός είδους βία αλλά να νιώθει ασφαλής, προστατευμένη. Ναι. Το ανοίξαμε και θα το έχουμε πια ανοικτό, δρόμος χωρίς επιστροφή, μέχρι όχι μόνο να ακούσετε κύριοι αλλά να το χωνέψετε και να δράτε αναλόγως. Να αρθείτε πλέον στο ύψος της κοινωνίας.

Είδα ακόμα πολλά πράγματα. Μικρά και μεγάλα που με συγκίνησαν. Είδα γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς να μαζεύονται ένα πρωινό Σαββάτου και να βάφουν το σχολείο, να φτιάχνουν επιδαπέδια παιχνίδια για παιδιά, ομορφίζοντας και διακοσμώντας το σχολικό χώρο.

Είδα ακόμα ανθρώπους να κάνουν ωφέλιμη χρήση των ΜΚΔ δημιουργώντας ομάδες αλληλεγγύης , φροντίζοντας ώστε όσοι περισσότεροι συνανθρώποι μας να έχουν ό,τι χρειάζεται. Είδα. Είδα και πήρα δύναμη. Κι αυτό με γέμισε ελπίδα κι αισιοδοξία.  Μαζί θα τα καταφέρουμε. Είμαστε πολλοί και είμαστε παντού. Σε όλες τις ανάγκες και πτυχές της σύγχρονης κοινωνίας. Είμαστε εδώ. Ο τόπος εν ο άνθρωπος. Κι οι πλείστοι άνθρωποι αυτού του τόπου, δεν είναι οι βολεμένοι αλλά είναι αυτοί που μάχονται με όποιο τρόπο μπορούν. Δε μετριέται πατρίδα , λευτεριά με τον πήχη κύριοι κυβερνώντες και λοιποί πολιτικοί και δε θ’ αφήσουμε το μέλλον της πατρίδας μας, το μέλλον των παιδιών μας στα χέρια σας.

Έχει ανοίξει ο δρόμος και πια εσείς οφείλετε και θα ακολουθείτε τον παλμό της κοινωνίας κι όχι η κοινωνία το δικό σας. Σας έχουμε επιδείξει περίτρανα ότι ο σεβασμός μας δε δωροδοκείται και σεις δε χρήζετε σεβασμού. Σας και μας υπενθυμίζω ακόμα μια φορά. Ο λαός, δε σώζεται. Σώζει. Να το θυμάστε. Πιστεύω λοιπόν. Στο ροζ.