Παραλήρημα μιας μαριονέτας

Γράφει η Μαίριλυν Ζαννέτου

Το τραγούδι στο ραδιόφωνο κύλησε ανάμεσα στα μόρια αέρος του αυτοκινήτου μου και εν τέλει στα αυτιά μου. Η εικόνα σου ξεπρόβαλε ευθύς στο μυαλό μου. Και μετά έπαιξε η κασέτα της αφιέρωσης. Της στιγμής που εσύ με τον δικό σου μοναδικό τρόπο επέλεξες για να μου το αφιερώσεις. Και ευθύς σε μίσησα. Σε μίσησα και σε νοστάλγησα απεγνωσμένα την ίδια στιγμή. Σε μίσησα που διάλεξες το τραγούδι που επιλέγει ο ραδιοφωνικός παραγωγός να βάλει συχνότερα. Η νοσταλγία δεν είναι κάτι καινούριο. Μας νοσταλγώ κάθε μέρα.

Όλα τα είχες μελετημένα στο μυαλό σου. Ακόμα και τούτο. Είσαι το πιο ραδιούργο πλάσμα που έχω γνωρίσει. Τα πάντα πάνω σου φωνάζαν έγκλημα. Ψυχοπάθεια και πάθος. Δέθηκαν όλα με το όνομά σου. Αυτό που με εξοργίζει περισσότερο είναι πως είχες πλήρη επίγνωση του νοσηρού σου εγκλήματος. Τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα και να μην τον βάλω αυτόματα στην πλάστιγγα απέναντί σου. Και ξέρεις, ακόμη και τώρα που σβήνεις το τσιγάρο στο τασάκι σου- υποθέτω- ότι υπερτερείς.

Τα σχεδίασες όλα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Δεν άφησες τίποτα στην τύχη. Από το πρώτο λεπτό που επέλεξες να με προσεγγίσεις μέχρι και τη στιγμή του τέλους. Αν ποτέ μπορεί να υπάρξει τέλος μεταξύ μας. Τόσο τέλειο ήταν το εγκληματικό σου σχέδιο που πλέον δεν μπορώ να φανταστώ τα χείλη μου να εφάπτονται καν με χείλη που δεν είναι δικά σου, τα μαλλιά μου να μπλέκονται ανάμεσα από δάκτυλα που δεν σου ανήκουν και το κεφάλι μου να πλαγιάζει σε στέρνο που δεν εσωκλείει τους χτύπους της καρδιάς σου.

Περνιόμουνα και για ξύπνια. Και ακόμα και αν όλα πάνω σου φώναζαν «έγκλημα» και ακόμα κι αν οι κεραίες μου εντόπιζαν τον κίνδυνο να ελλοχεύει δεν έκανα πίσω ούτε στιγμή. Αφέθηκα να παρασυρθώ σε μια ζωή που ήσουν το κυριότερο και το μόνο στοιχείο. Οι υπόλοιπες στιγμές ήταν απλά συνοδευτικά, βαρετά ορεκτικά και το μόνο που είχε σημασία ήταν η ιερή ώρα του κυρίως γεύματος. Εκεί εσύ με κατατεμάχιζες μεθοδικά και εγώ με αφέλεια σου κάκιωνα και ονειρευόμουν ότι σε εξευτέλιζα δημόσια. Όμως η δημόσια διαπόμπευσή σου πλανάτο μόνο στο μυαλό μου κι εγώ αναγκαζόμουν να καγχάζω με απαξίωση μπροστά στην αλλόκοτη παραφροσύνη σου.

Ήθελα να πάμε σε ένα μέρος όπου θα είχε πολλά γιασεμιά. Ίσως και κρίνους. Ξέρεις, ήδη, πως αγαπώ καθετί άσπρο. Επιπλέον αγαπώ και καθετί μαύρο. Έτσι είμαι εγώ. Εσύ αγαπάς ότι νοιώθεις πιο δικό σου. Ή ότι σε βολεύει να αγαπάς. Κάθε μέρα διατεινόσουν πως η αγάπη σου είναι μια σταθερά, αναλλοίωτη σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να αγαπά το ίδιο κάθε μέρα; Μου φαίνεται τρομερά αλλόκοτο. Σχεδόν ουτοπικό. Ανιαρό μέχρι αηδίας.

Ξέρεις τι σημαίνει να φτάνεις ένα άνθρωπο στο σημείο να σε αγαπά και να σε μισά ακριβώς την ίδια στιγμή; Όσο και να προσπαθήσω να διώξω αυτό το μίσος που πλημμυρίζει την ψυχή μου δεν τα καταφέρνω. Σε μισώ που τεμάχισες με τα δόντια σου κομμάτι κομμάτι την καρδιά μου και την έφαγες αργά και βασανιστικά.

Καθόσουν με τόση ηδονή πάνω από την πληγωμένη και ματωμένη μου σάρκα. Προσπαθούσα να σε κάνω να με κοιτάξεις στα μάτια την ώρα που με καταβρόχθιζες αλλά εσύ ήσουν τόσο απασχολημένος να με τρως με μανία. Προσπάθησα να σου φωνάξω για να σταματήσεις αλλά δεν έβγαινε φωνή. Ήταν βασανιστικό. Ο πόνος ήταν αφόρητος μα πιο πολύ πονούσα που δεν έβλεπες τα μάτια μου αλλά μήτε και άκουγες τους λυγμούς της ψυχής μου.

Το τρόπαιό σου, γιατί τι άλλο ήμουνα, θα μπορούσε να στα είχε πει όλα αυτά. Θα μπορούσε να σε είχε χαστουκίσει βάναυσα. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι.. και πάλι εσύ θα υπερτερούσες. Γιατί απλούστατα θα έστριβες τσιγάρο, θα κοίταζες έντονα με τα τσακιλιά σου μάτια και θα εξαφανιζόσουν μέχρι τη στιγμή που θα έκρινες ότι οι συνέπειες του εγκλήματός σου είχαν σβήσει επαρκώς για να επανέλθεις.