Είμαι….

Γράφει η Μαίριλυν Ζαννέτου
(Εκπαιδευτικός/Συγγραφέας)

Είμαι η 3η ώρα πρωινή που κοιτάς το ταβάνι και αναρωτιέσαι αν όλα όσα είσαι είναι όλα όσα πρέπει να συμβαίνουν.

Είμαι το ενάμισι δευτερόλεπτο αφασίας πριν ανοίξεις τα μάτια σου το πρωί.

Είμαι η πρώτη σου σκέψη πριν ξεκινήσει η μέρα σου, την ώρα που ασυναίσθητα προσπαθείς να αγγίξεις τη συσκευή σου.

Είμαι η αντανάκλαση του βλέμματός σου στην οθόνη μυριάδων pixels.

Είμαι ο αέρας που χαϊδεύει το πρόσωπό σου την ώρα που ανοίγεις το τζάμι του αυτοκινήτου για να «ανασάνεις».

Είμαι εκείνη η μια ανάσα που ποτέ δεν καταφέρνεις να πάρεις.

Είμαι το δάκρυ που κυλά στα μάγουλά σου την ώρα που κανένας δεν βλέπει.

Είμαι το πνίξιμο της ψυχής σου τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι τίποτα δεν είναι αρκετό για να σε σώσει.

Είμαι το βλέμμα σου που κοιτάζει από τον δεύτερο όροφο το πάτωμα και αναρωτιέται πόσο θα πονέσει.

Είμαι η πρώτη φορά που φίλησες αυτό που βάφτισες «αγάπη».

Είμαι το χέρι σου που θωπεύει λάγνα μια εκ των μασκών σου και την αφαιρεί απαλά μόλις κλείνει η πόρτα πίσω σου.

Είμαι εγώ και εσύ και εμείς και αυτοί..

Είμαι αυτός, αυτή και αυτό που εσύ θα επιλέξεις ότι θα είμαι…