Γράφει ο Λογοθεραπευτής Χρίστος Πηλακούτας
Το σύνδρομο Down είναι η πιο συχνή χρωμοσωμική ανωμαλία και παρουσιάζεται με συχνότητα, περίπου, 1:800 γεννήσεις παγκοσμίως. Σήμερα, μπορούμε με σαφήνεια να αναφέρουμε πως το σύνδρομο Down δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στην εθνικότητα, το φύλο, κοινωνική και οικονομική στρωμάτωση. Είναι μια γενετική διαταραχή η οποία χαρακτηρίζεται από μια ποικιλία σωματικών και νοητικών προβλημάτων. Δεν μπορούμε όμως πάντα με ασφάλεια να προβλέψουμε το βαθμό εξέλιξης της νοητικής και συμπεριφοριστικής ανάπτυξης του παιδιού με σύνδρομο Down, αφού αυτός εξαρτάται τόσο από την σωστή εκπαίδευση, όσο και από το οικογενειακό περιβάλλον, τα σύνοδα προβλήματα αλλά και τη στάση της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει το παιδί (Kliengman, Behrman, 1996 & Αλαχιώτης, 2005). Ορισμένα παιδιά παρουσιάζουν βαριά νοητική υστέρηση, ωστόσο το μεγαλύτερο ποσοστό κυμαίνεται από μέτρια ως σοβαρή καθυστέρηση, και ένα μικρό ποσοστό διαθέτει οριακή νοημοσύνη. Η άποψη ότι η γνωστική ανάπτυξη στα παιδιά με σύνδρομο Down είναι μια εκδοχή της φυσιολογικής ανάπτυξης, με την ίδια οργάνωση και δομή, με μόνη διαφορά τον πιο αργό ρυθμό και το χαμηλότερο όριο ανάπτυξης, διαψεύδεται από ολοένα και περισσότερες μελέτες που καταδεικνύουν ότι η διαδικασία μάθησης στα παιδιά με σύνδρομο Down μπορεί να διαφέρει θεμελιακά από αυτή που παρατηρείται στα παιδιά με φυσιολογική ανάπτυξη. (Λιακού, 2005).