Ορθογώνιες Σκιές

Του Δρ Τίτου Χριστοφίδη

Συνωμοτεί ο ήλιος με φεγγάρι, για την αυθαίρετη
συναλλαγή τεμαχισμού της άπειρης διάστασης
σε συμβατό αφώτιστο και φωτεινό.
Θνησιγενές καλπάζει ληξιπρόθεςμο το χθες.
Του σήμερα η προσμονή όμοια νιογέννητου η πρώτη εισπνοή.
Το αύριο η ευφυής αναβολή προδιαγεγραμμένου τέλους.

Και το παραμικρό συνθέτει το σπουδαίο.
Τα ξεβαμμένα κτίσματα γενέθλιων δημοτικών πολυκατοικιών
με θεμελιούς μηδενικά τροχήλατες αρχές
σκαφτά κτερίσματα να στιχουργούν το ζωοφόρο ήθος.
Πλάκες αδιάβαστης ακόμη κυπρομινωϊκής γραφής•
οι σκελετοί ανδρείων θηρευτών αρκούντως μυημένων
με βέλη εύστοχα ολόφορτα αδρόπνοο ηλιογινάτι
χαλούν τη δήθεν αναπόφευκτη ´ προδιαγεγραμμένη μοίρα ´.
Νοσταλγικό απόγειο ο γρίφος ενάρετα γνέθει το πρόσταγμα ζωής.

Προσωπικός εγείρεται ο χρόνος•
Ο χωροχρόνος όμως βαθειά συλλογικός•
Η γειτονιά , χαμένα πρόσωπα,
φίλοι, συνοδιπόροι,παιδιά με λερωμένες μύτες,
τρύπια αχόρταγα παπούτσια,τριήμερη η πύρεξη
quartana η μαλάρια
ο άρρωστος συμμαθητής με υδροκεφαλία
να σέρνεται παντέρημος με το μπαστούνι στήριγμα
και με σπασμούς εκείνο το πρωϊ στην τάξη να πεθαίνει.

Μηδενικά σε θέρμανση δωμάτια οι τοίχοι παγεροί. Ευρύχωρη αειθαλής αγκάλη θαλπωρής,
μπαλώνει κάθε τους ρωγμή μ αστείρευτη ενόραση.
Φτεροπετά οσμή λιτής ευπρέπειας
μη σαπισμένων προ αχόρταγων καιρών•
Και τεχνουργός το σπρώξιμο
ευφάνταστης φυγής από το δεδομένο
αυτόνομος ο ήχος αναρριχητή
στο ύψος του ανέλπιστου.

Γραπτά πονήματα, γενετικά μυστήρια
πηγές του θάρρους για πετάγματα,
ένας ´Φτωχούλης του θεού´
ψηλαφητό αντίτυπο γραφής του Καζαντζάκη.
Μόνο ψηλόφρονες ιερουργούν χειροπιαστό το θαύμα.
Της μάνας το φιλί, το βράδυ αποφοίτησης
στοργή του απερίγραπτου, γυμνή αυτοθυσία•
«μαζί θα φύγουμε στα ξένα μη μαραζώνεις γυιέ μου
εγώ στο μεροκάματο κι εσύ σπουδές όσο χρειάζεται.
Την καταφρόνια μαζί θα γονατίσουμε, δική μου η πανδαισία.»

Καθεχρονιάτικα, αργά μετά τον Επιτάφιο
μανάδες συνωστίζονται στο άσπρο παρεκκλήσι•
με φιλαλήθεια κανοναρχεί ο μύθος
μόνο από απόσταση να δουν βλαστάρια αποξένωσης•
από γεννησιμιού , λόγω ανέχειας δοσμένα σε ξένες οικογένειες.
Σπαρακτική εξ αποστάσεως η οπτική συνεύρεση
αγνώστων με αγνώστους.

Εδώ στεριώθηκε το φως,ριζώθηκε ο πόθος.
Αστραφτερή χωρίς τεχνάσματα η κόμη κεφαλής,
μας πρόδωσε, με γραμμική στο πλάϊ τη χωρίστρα•
ατσάλινη στο πείσμα θαλερή της γνώσης η ορμή
ουδέποτε της τύχης χαρτορίχτρα.

Ο Ανθιρός* δρεπανοφόρος στίχος ορθοτομεί προφητικά
«Πλάτυνε η Σκέψη τη ζωή τόσο πολύ, τόσο πολύ,
που ’κανε ο άνθρωπος τη Γη κι όλο το Σύμπαν σπίτι»
Γενιά προζύμι καλοσύστατο, όχι τόσο απόμακρη,
με δυο μικρές ή πάμπολλες τρικλοποδιές
μηδένισε τις ορθογώνιες σκιές.
Δεν παίδευε μόνο στην πράξη το χορό
παγίδευε σαν ίριδα τις λάμψεις στο νερό•
ημίγυμνη στον άνεμο χωρίς ανούσιες υπεκφυγές
ξερίζωνε την πράσινη σκουριά από το πίσω δόντι του βοριά.

* Ανθιρό- παραπέμπει στο μεγάλο Κύπριο ποιητή Τεύκρο Ανθία
11/1/2020 Τ.Χρ.