Τραυλισμός

Γράφει ο Χρίστος Πηλακούτας
Λογοθεραπευτής

Σύμφωνα με το DSM-IV ο τραυλισμός ορίζεται ως διαταραχή της φυσιολογικής ροής και της ρυθμικής διαμόρφωσης της ομιλίας, η οποία είναι δυσανάλογη με την ηλικία του ατόμου. Το πρόβλημα αυτό έχει ακαθόριστη αιτιολογία, όμως υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που επηρεάζουν την εξέλιξη του. (Κάκουρος – Μανιαδάκη, 2006; Ανδρέου, 2010).

Ο τραυλισμός συναντάται σε ψηλότερα ποσοστά στην προσχολική ηλικία κατά την οποία μπορεί να είναι και περιστασιακός. Εκδηλώνεται δηλαδή για μερικές μέρες ή εβδομάδες και ακολούθως τα συμπτώματα υποχωρούν σταδιακά. Σ’ αυτή την ηλικία το παιδί πολύ συχνά αδυνατεί να επεξεργαστεί πλήρως την εισροή πληροφοριών που δέχεται, με αποτέλεσμα οι λεκτικές του ικανότητες να μην μπορούν πάντοτε να εκφράσουν τον πλούτο των συναισθημάτων και των εμπειριών του. Την ίδια στιγμή επηρεάζεται ο ρυθμός και η ροή της ομιλίας του. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται φυσιολογικός τραυλισμό ή «ψευδοτραυλισμός» (Ανδρέου, 2010). Σε μια αντίθετη περίπτωση, η διαταραχή γίνεται εντονότερη με το πέρασμα του χρόνου και παρουσιάζεται με περισσότερη επιμονή (Ανδρέου, 2010). Επίσης, Κάποια παιδιά καθώς και ενήλικες μπορεί να παρουσιάσουν τραυλισμό και στα μέσα της εφηβείας (Guitar, 1998).

Τα συμπτώματα του τραυλισμού γίνονται εύκολα αντιληπτά, αρκεί να παρατηρήσουμε τις συνεχείς συσπάσεις των οργάνων άρθρωσης και φώνησης κατά την ομιλία του ατόμου που υποφέρει από την πάθηση αυτή. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο τραυλισμός επιφέρει και ψυχικές διαταραχές στο άτομο, που επιδρούν αρνητικά στην ίδια την προσωπικότητα του. Μπορεί να θεωρηθεί δηλαδή και ως διαταραχή κοινωνικής επαφής (Ανδρέου, 2010).

Υπάρχουν διάφορα είδη τραυλισμού ανάλογα με τη σοβαρότητα της διαταραχής και της παρουσίας των συμπτωμάτων (Κάκουρος – Μανιαδάκη, 2006). Η έγκαιρη αξιολόγηση και διάγνωση, καθώς και οι πληροφορίες που θα δοθούν από τους γονείς και άλλους ειδικούς, θα βοηθήσουν σε μεγάλο βαθμό στο να ανιχνευθούν σωστά τα συμπτώματα, το είδος και η βαρύτητα της διαταραχής. Παράλληλα, το σύνολο όλων των πιο πάνω δεδομένων, μαζί με την λήψη κατάλληλα διαμορφωμένου ιστορικού, οδηγεί τον λογοπαθολόγο στον καταρτισμό της κατάλληλης θεραπευτικής αγωγής. Η συνεργασία του ειδικού με τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και άλλους ειδικούς που πιθανόν να εμπλακούν στη θεραπευτική αγωγή είναι απαραίτητη (Ανδρέου, 2010).

Τέλος, κατά τη θεραπεία του τραυλισμού γίνεται χρήση χαλαρωτικών ασκήσεων, ασκήσεων αναπνοής, ανάγνωσης και ρυθμού. Επιπλέον, εφαρμόζεται και η μέθοδος της αυθυποβολής (Ανδρέου, 2010).