Ένα όνειρο πειρατικό…

Γράφει η Μαίριλυν Ζαννέτου

Παρόλο που οι Αλκυονίδες μέρες αποδίδονται στον Ιανουάριο, κάποιες καταφέρνουν να γλιστρήσουν αθόρυβα μέσα στον Φεβρουάριο. Μια τέτοια μέρα διάλεξε η υποφαινόμενη γραφιάς για να πειστεί ότι οι λέξεις καμιά φορά δεν γερνούν όπως το σώμα ούτε και γίνονται δυσκίνητες με το διάβα του χρόνου.

Ένα όνειρο πειρατικό…

Κάποτε ονειρεύομαι πως μπορώ να μπω στις σκέψεις όλων των συγκεκαλυμμένων σεμνότυφων,

   πως μπορώ να τους ψιθυρίσω στο αυτί ότι τους διαβάζω.

   Ότι ξέρω ποιοι είναι,

   ίσως και περισσότερο από όσο ξέρουν αυτοί τον εαυτό τους.

   Βλέπεις, γεννήθηκα με αυτή την κατάρα.

   Θέλω να τους ευχηθώ να συνουσιάζονται πάντα στο υπνοδωμάτιο,

   και μονάχα με σβηστά φώτα για να μην βλέπουν,

τα ορθογραφικά λάθη των οργασμών τους,

   πάντοτε προγραμματισμένα, ξύλινα και βαρετά.

   Να προσβάλλονται κι αυτοί οι ίδιοι με τον έρωτά τους.

   Θέλω να γλείψω την κάλπικη αξιοπρέπεια από τη γραμμή των φρυδιών τους,

   να τους καθησυχάσω πως μας ξεγέλασαν,

   πως κατάφεραν να ξεγλιστρήσουν.

   Κάποτε ονειρεύομαι πως τους τραγουδώ ένα νανούρισμα,

   για να κλείσουν προσωρινά τις αρρωστημένες κεραίες τους,

   μπας και οι δηλητηριώδεις εκπομπές τους δεν καταφέρουν να θριαμβεύσουν.