Χρυστάλλα Αντωνίου: «Όταν θέλουμε, μπορούμε»

Μια κυρία στα ηνία ενός κόμματος. Μητέρα τεσσάρων παιδιών, σύζυγος, ιδεολόγος, από μικρή στα κοινά, η Χρυστάλλα Αντωνίου, η Επαρχιακή Γραμματέας ΑΚΕΛ Λάρνακας, μιλά σήμερα στη στήλη μας και τονίζει ανάμεσα σε άλλα ενδιαφέροντα που λέει πως : «Πιστεύω σ΄ έναν άλλο κόσμο. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά όχι ανέφικτο. Ανήκω στην κατηγορία εκείνων των ανθρώπων, που κάθε φορά που βλέπουν τις βάρκες στις θάλασσες γεμάτες ανθρώπους που ψάχνουν τόπο να ζήσουν και παιδάκια να τα ξεβράζει η θάλασσα, που νοιώθουν ότι αδειάζει η ψυχή τους.  Που θυμώνουν. Που πονούν. Που δεν αντέχουν  να είναι απλοί θεατές. Που ξέρουν ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αυτή η μοίρα των ανθρώπων. Υπάρχουν οι μεγάλοι στόχοι. Ζούμε την καθημερινότητα. Αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο».

Της Στέλλας Παπά  

Μια κυρία στα ινία της Επαρχιακής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Λάρνακας. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η θέση;
Αν θα απαντήσω μονολεκτικά, θα πω ΕΥΘΥΝΗ. Απ΄ εκεί και πέρα, το μεγάλο στοίχημα που έχουμε μπροστά μας, είναι να μπορέσω  να ανταποκριθώ επάξια στα καθήκοντα που μου ανέθεσαν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες μου. Ίση μεταξύ ίσων, καλούμαστε καθημερινά  να ανταποκριθούμε σε σειρά ζητημάτων, προβλημάτων και σε ότι προκύπτει μέσα από το ευρύ φάσμα των καθηκόντων μας.
Η Επαρχιακή Οργάνωση του ΑΚΕΛ στη Λάρνακα, διαχρονικά έχει να επιδείξει πάρα πολύ καλά αποτελέσματα και αυτό το γεγονός μας επιφορτίζει με την ανάγκη να μην συμβιβαστούμε με οτιδήποτε λιγότερο. Προσπαθούμε, στη δική μας εποχή, με τις δυσκολίες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε να είμαστε άξιοι αντικαταστάτες των προκατόχων μας, λειτουργώντας συλλογικά, με σεβασμό στην αντίθετη άποψη και στις αποφάσεις.
Να μου επιτρέψετε να αναφερθώ ιδιαίτερα στο συν. Φανή Χριστοδούλου.  Υπόδειγμα Ανθρώπου και Συντρόφου… Σεμνός. Ταπεινός. Με ήθος  και  εντιμότητα, τον οποίο χάσαμε  στις 6.2.20 ανήμερα των γενεθλίων του. Ένα σύντροφο που υπηρέτησε από τη θέση του Επαρχιακού Γραμματέα του ΑΚΕΛ Λάρνακας, από το 1989  μέχρι το 2005 και άφησε τη δική του σφραγίδα στην επαρχία μας.
Ο Φανής αγάπησε  τη Λάρνακα και πάλεψε γι΄ αυτήν μέσα από τις γραμμές του ΑΚΕΛ, αλλά και μέσα από την Επιτροπή Ανάπτυξης. Μεγάλη απώλεια για το ΑΚΕΛ, αλλά και για την κοινωνία και την Κύπρο μας.

Αλήθεια ποια η απάντησή σας σε όσους είναι ενάντια ή δε στηρίζουν το να έχουν οι γυναίκες θέση στην πολιτική;
Η  γυναίκα, εκεί και όπου αντιμετωπίζεται ισάξια, έχει να δώσει. Να προσφέρει. Δίπλα και μαζί με τους άντρες.
Στο ΑΚΕΛ (δεν υπάρχει ποσόστωση) θα δούμε τη γυναίκα σε θέσεις όπως π.χ. Πολιτικό Γραφείο, Επαρχιακή Γραμματέα, Επαρχιακή Οργανωτική Γραμματέα, Βουλευτές, Γραμματείς  Κ.Ο.Β., στην Τοπική Αυτοδιοίκηση κ.α. Χωρίς με αυτό να λέμε πως είμαστε ικανοποιημένοι. Έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας.
Υπάρχουν ακόμα οι αντιλήψεις εναντίον της θέσης της γυναίκας στην πολιτική και  είναι προφανές πως δεν μιλάμε για προοδευτικές αντιλήψεις. Αντίθετα. Μιλάμε για σεξιστικές – ρατσιστικές συμπεριφορές, πισωγύρισμα και νοοτροπίες που ζημιώνουν την κοινωνία γενικότερα, οι οποίες μας βρίσκουν απέναντί τους.
Είναι γνωστό ότι στην Κύπρο, η κοινωνία μας ήταν κλειστή. Συντηρητική. Έτσι κι αλλιώς, ως λαός υποφέραμε από τα τραγικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας.
Για το ΑΚΕΛ ανέκαθεν η ισοτιμία και η χειραφέτηση της γυναίκας, δεν ήταν σύνθημα, αλλά κομμάτι της καθημερινής του πάλης. Αγωνιζόμαστε για την εφαρμογή πολιτικών που στηρίζουν τη γυναίκαι οι οποίες θα συνεχίσουν και θα αναβαθμίσουν την παρουσία και το ρόλο της.
Η ΓΥΝΑΙΚΑ, είτε μέσα από τις Γυναικείες Οργανώσεις, είτε οργανωμένη σε άλλους φορείς,  Κινήματα και Κόμματα, έχει ένδοξη και παραδειγματική ιστορία και παρουσία.

Ποιες λέξεις ή φράσεις χρησιμοποιείτε περισσότερο στην  καθημερινότητα σας;
Ποικίλουν… Νομίζω όμως ότι κυριαρχεί το Όταν θέλουμε ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Νοιώσατε ποτέ να βγαίνετε εκτός εαυτού και πότε ήταν αυτό;
Δυστυχώς… ναι. Αν και τα χρόνια βοηθούν στην πιο ψύχραιμη διαχείριση.
Συνέβηκε όμως, όταν π.χ. γίνονταν συζητήσεις για διάφορα  ζητήματα είτε της πόλης, είτε άλλα, να διαπιστώνω ότι υπήρχε έλλειψη ειλικρίνειας και αυτό οδήγησε στο να βγω εκτός εαυτού…

Ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία στην πόλη μας;
Η θάλασσα και η βόλτα στους δρόμους της.  Η πρώτη για την ηρεμία (είτε είναι ήσυχη, είτε άγρια)  που μου μεταδίδει και η δεύτερη για τη δυνατότητα να μιλήσω με τον κόσμο της.

Μητέρα 4 παιδιών, σύζυγος και εργαζόμενη. Πώς  τα προλαβαίνετε όλα;
Δεν τα προλαβαίνω! Τα παιδιά μας μεγάλωσαν… Και αν είναι κάτι, το οποίο νομίζω ότι καταφέραμε, είναι οι ανεξάρτητες προσωπικότητες τους. Να μην εξαρτούνται από κανένα… (αν και αυτό μπορεί  να ενοχλεί λίγο, τώρα που το ζούμε…) Τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα όταν ήταν μωρά. Μέχρι και την εφηβεία.
Σημαντικός  άνθρωπος δίπλα μου, για να μπορώ να ανταποκρίνομαι στα καθήκοντα και στις υποχρεώσεις μου είναι ο σύζυγος μου. Όπως σημαντική και ανεκτίμητης αξίας, ήταν η βοήθεια της μάνας μου, όταν είχαμε μικρά  τα παιδιά, αλλά και της ευρύτερης μου οικογένειας.
Απ΄ εκεί και πέρα, στο χώρο μας, υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που στηρίζουν και βοηθούν για να μπορούμε να λειτουργούμε και να είμαστε αποτελεσματικοί.
Είναι η ιδιαιτερότητα και η δυσκολία που έχει να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί η κάθε γυναίκα που επιλέγει να εργαστεί και να ασχοληθεί  με τα κοινά.
Σημαντικός παράγοντας είναι και η έλλειψη υποδομών, οι οποίες θα βοηθούν τη γυναίκα να εργαστεί, όπως π.χ. της φροντίδας των παιδιών, των ΑμεΑ και των ηλικιωμένων, που δυστυχώς ακόμη είναι σχεδόν αποκλειστική ευθύνη των γυναικών.

Ποιος ο μεγαλύτερος σας στόχος ως άνθρωπος και όχι ως επαρχιακή γραμματέας ΑΚΕΛ Λάρνακας;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια γειτονιά που καθόρισε λίγο έως πολύ τα βήματα και την πορεία της ζωής μου. Σε χρόνια δύσκολα. Τέσσερα παλληκάρια δολοφονήθηκαν από τους αδίστακτους πραξικοπηματίες της ΕΟΚΑ Β΄ στις 15 του Ιούλη το 1974 (ήμουν 4 χρονών). Μεταξύ αυτών και ένα παιδί 14 χρονών, ο Αντρέας.
Μια γειτονιά που ο κόσμος της ένοιωσε στο πετσί του τη θηριωδία και τα εγκλήματα του φασισμού. Μια γειτονιά που  φιλοξένησε πρόσφυγες. Μια γειτονιά με έντονο το στοιχείο του πόνου, αφού είχαμε οικογένειες με αγνοούμενους.  Μια γειτονιά που παρ΄ όλα αυτά ο κόσμος της ήταν πάντα προσιτός, αυθόρμητος και ειλικρινής. Με τη σφραγίδα όμως όλων των πιο πάνω, βαθιά χαραγμένη στα πρόσωπα των μανάδων, των συζύγων, των κόρων των συγγενών… Όλων…
Μια γειτονιά όπως πολλές άλλες… Με τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Αν θέλω να συμβάλω σε κάτι, να βάλω το δικό μου λιθαράκι, είναι στην προσπάθεια ανάδειξης και αναβάθμισης της. Της λαϊκής συνοικίας του ΄Αη – Γιάννη, αλλά και των υπόλοιπων γειτονιών της Λάρνακας οι οποίες έχουν επίσης τα ιδιαίτερα δικά τους χαρακτηριστικά.
Ο μεγαλύτερος στόχος όμως είναι, να μπορέσουμε να πετύχουμε, ο κάθε άνθρωπος, να ζει ως άνθρωπος.
Με δικαίωμα στην παιδεία, στην υγεία, στον πολιτισμό, στην αξιοπρεπή ανθρώπινη διαβίωση.

Θα δίνατε στον εαυτό σας τον χαρακτηρισμό της ρεαλίστριας ή της ιδεαλίστριας;
Πιστεύω σ΄ έναν άλλο κόσμο. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά όχι ανέφικτο.
Ανήκω στην κατηγορία εκείνων των ανθρώπων, που κάθε φορά που βλέπουν τις βάρκες στις θάλασσες γεμάτες ανθρώπους που ψάχνουν τόπο να ζήσουν και παιδάκια να τα ξεβράζει η θάλασσα, που νοιώθουν ότι αδειάζει η ψυχή τους.  Που θυμώνουν. Που πονούν. Που δεν αντέχουν  να είναι απλοί θεατές. Που ξέρουν ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αυτή η μοίρα των ανθρώπων.
Υπάρχουν οι μεγάλοι στόχοι. Ζούμε την καθημερινότητα. Αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο.

Με την τηλεόραση «ασχολείστε» και αν ναι σε ποιο βαθμό. Αγαπημένη σας σειρά ή εκπομπή;
Εδώ και χρόνια καθόλου. Μόνο αν με πείσουν τα παιδιά μου ότι αξίζει κάποια καλή ταινία για να τη δούμε μαζί. Και αραιά ανάλογα με το πρόγραμμά μου, παρακολουθώ την εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου «Στην υγειά μας ρε παιδιά».

Αγαπημένο σας φαγητό;
Όλα έχουν τη δική τους νοστιμιά. Θα απαντήσω μακαρόνια όλων των ειδών και καλή παρέα.

Ποια η πιο ουσιαστική συμβουλή που σας έχουν δώσει την οποία κρατάτε σαν «απόφθεγμα ζωής».
«Φτάσε όπου δεν μπορείς παιδί μου!
Μην  ντραπείς αν έπαιξες καλά και έχασες…
Να ντραπείς αν έπαιξες κακά και κέρδισες!»
Αυτό!

Τι δεν ανέχεστε;
Το ψέμα, την ηττοπάθεια και τη μιζέρια.

Ποιο το μεγαλύτερο σας όνειρο και φιλοδοξία;
Η επανένωση του τόπου και του λαού μας.
Επίσης, θα ήθελα να έρθει η μέρα που να μην υπάρχει η κοινωνική ανισότητα. Που οι εικόνες των παιδιών που υποφέρουν και πεθαίνουν  στο βωμό των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου που προκαλούν τους πολέμους, τη φτώχεια, τις  ασθένειες, τον εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, θα αποτελούν παρελθόν.

Είστε αισιόδοξος άνθρωπος;
Φύσει και θέσει!

Ποιοι στίχοι (είτε από τραγούδι, είτε από ποίημα) είναι από τους πιο αγαπημένους σας;
Είναι πλούσια η κληρονομιά μας από τραγούδια και ποίηση με πολύτιμους ακριβούς στίχους. Από τα πιο αγαπημένα:
– «… Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε
και να φτιάξω μια καινούργια κοινωνία  άλληνε…»
– «… Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους, δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν  Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Κομμουνιστές, δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…»