Γράφει η Νίκη Ζάρου
Είναι η δημοκρατία (μας), ηλίθιε…
Είμαι πεπεισμένη ότι κάτι πάει λάθος αν όχι πολλά. Το ξέρω. Το νιώθω.
Μάλιστα, δεν ξερω από πού ν’ αρχίσω. Είναι πολλά κι είναι δυστυχώς το ένα χειρότερο από το άλλο.
Πλέον έφτασα στο σημείο να προβληματίζομαι ως προς το τι είναι δημοκρατία και κατά πόσον αυτό το πολίτευμα όντως εξυπηρετεί την ανθρωπότητα με την αρχική ή έστω τη μεταγενέστερη του έννοια. Όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά παντού. Μη φανταστείτε, δεν είμαι εντελώς χαζή. Ξέρω πώς δουλεύουν σε παγκόσμιο επίπεδο οι κυβερνήσεις, οι πολιτικοί και η πολιτική. Αναγνωρίζω τα συμφέροντα που παίζονται, το ίδιον όφελος που μπορεί να αποκομίσουν όσοι έχουν εξουσία ή είναι κοντά σ’ αυτήν.
Αναγνωρίζω τις επί σκοπού σιωπές έξυπνων, αξιόλογων ανθρώπων, ανθρώπων που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά. Και λυπάμαι. Λυπάμαι που η προσπάθεια για εξασφάλιση θέσης, προαγωγής, χρήματος κάνει μερικούς από τους πιο αξιόλογους, με ψηλή και ξεκάθαρη αντίληψη ανθρώπους που διαθέτει η νήσος μας να σιωπούν. Λυπάμαι και γι’ αυτούς που παρατημένοι λεν τι θ’ αλλάξει και πάλι σιωπούν.
Πολύ, πολύ περιληπτικά ζούμε στιγμές πρωτόγνωρες για ορισμένες γενιές που δε ζήσαν την πανούκλα, τον κίτρινο πυρετό, την πολιομυελίτιδα, τον SARS.. Ζούμε τώρα την εποχή του COVID-19. Σε παγκόσμιο επίπεδο έχει αναχθει από επιδημία σε πανδημία. Κι ήταν αναμενόμενο. Αρχικά ήταν εμφανής η προσπάθεια να μην ανακηρυχθεί σε πανδημία σε μια προσπάθεια προστασίας της παγκόσμιας οικονομίας. Αυτό όμως ήταν αναπότρεπτο όταν άρχισαν τα κρούσματα να αυξάνονται και να προκαλούν πλέον θανάτους παντού.
Έχει περάσει ένας μήνας και κάτι από τότε που ξέσπασε η επιδημία. Και το θλιβερό είναι ότι σε ένα νησί μικρό στο οποίο εύκολα, αφού δεν είχε κρούσμα μέχρι πρόσφατα θα μπορούσε να αποφευχθεί με ορθές πολιτικοκοινωνικές κινήσεις, η κυβέρνηση επέλεξε να, ασχοληθεί και να αναλώσει τον πολύτιμο χρόνο προετοιμασίας με τα οδοφράγματα. Ναι. Δυστυχώς ναι. Ασχολήθηκε με πολιτικές σκοπιμότητες βάζοντας σε δεύτερη και τρίτη μοίρα αυτόν τον σύγχρονο “λοιμό” που επρόκειτο να’ ρθει. Επιλογές. Και προτεραιότητες των δημοκρατικά εκλελεγμένων κυβερνώντων της Κύπρου.
Και ερωτώ “Είναι η δημοκρατία αυτή, ηλίθιε”;
Καημένε μέσε Κύπριε (και γω μαζί) που πίστεψες εσφαλμένα ότι η δημοκρατία της Κύπρου προέρχεται από και υπηρετεί όντως το λαό; Γιατί να το θεωρείς αυτό;
Η νόμιμα και δημοκρατικά εκλελεγμένη κυβέρνησή σου, επέλεξε να εκμεταλλευτεί το φόβο σου, για την υγεία σου χρησιμοποιώντας το μόνιμο πλέον αίσθημα αδικίας που νιώθεις είτε ως πρόσφυγας στην ίδια σου την πατρίδα, είτε ως ελληνοκύπριος αναγκασμένος να δείχνεις ταυτότητα για να δεις τους τόπους σου και ας μην ξεχνάμε, ίσως και το αίσθημα της διαρροής χρημάτων προς τα κατεχόμενα (τα χρήματα που ξοδεύουν οι Τουρκοκύπριοι απεδώ είναι περισσότερα, αλλά ψιλά γράμματα, ποιος νοιάζεται).
Και σε έστρεψε για μια ακόμη φορά αλλού. Βάζοντας την επικείμενη πανδημία σε δεύτερη μοίρα. Σε έκανε να αποπροσανατολιστείς από τα σημαντικά. Από το γεγονός ότι δεν ασκούσε κανένα έλεγχο στα αεροδρόμια και στα λιμάνια. Απεκεί που πραγματικά, ρεαλιστικά μπορούσε να έρθει ο COVID-19.
Επέλεξε, να κάνει ένα βήμα ακόμα προς την υλοποίηση του στόχου της διχοτομικής της πολιτικής. Μα ναι. Και τώρα τι; Τώρα που όπως είναι λογικό και επόμενο θα νοσήσουν γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, τώρα που θα χάσουμε κόσμο και θα θρηνήσουμε θύματα επειδή έναν ολάκερο μήνα δε θεώρησαν αυτοί που έπρεπε να σε προστατεύουν σημαντικό να δημιουργήσουν ένα πλάνο δράσης, τώρα πώς τους συγχωρείς; Μπορείς;
Μην ξεχνάς, σε κυβερνητικό επίπεδο, ένας μήνας και κάτι είναι υπεραρκετός χρόνος να ενεργοποιήσεις τις υπάρχουσες δομές και να προστατέψεις, αν θέλεις βέβαια, όπως μπορείς τους πολίτες σου.
Αλλά εσύ επιλέγεις να συνεχίζεις το έργο του 74. Άσκοπα, ανούσια και τετριμμένα.
Δεν αναμένεται κάτι περισσότερο από τον πρόεδρο. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν έκπληξη. Πραγματικά.
Πες μου λοιπόν, είναι η δημοκρατία αυτή ηλίθιε;
Υ.Γ Ο τίτλος του άρθρου είναι παράφραση του βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε»
