Ο Νεόφυτος Νικολάου είναι από τις πιο γνωστές προσωπικότητες στην Κυπριακή Παροικία του Λονδίνου. Για χρόνια αναμειγμένος στα κοινά, Οικονομικός Διευθυντής της εφημερίδας «Παροικιακή», Οργανωτικός Γραμματέας ΑΚΕΛ Βρετανίας, μέλος της Εθνικής Κυπριακής Ομοσπονδίας (ΕΚΟ), για χρόνια ένας από τους Υπεύθυνους της μεγάλης Γιορτής της Παροικίας, της Γιορτής του Κρασιού που γίνεται κάθε χρόνο, στο Λονδίνο.
Από το 1963 που μετακόμισε στη Βρετανική πρωτεύουσα μέχρι σήμερα, ο Νεόφυτος Νικολάου έχει λάβει μέρος σε πολλούς αγώνες και δράσεις για το καλό της Κύπρου, αλλά και για την πρόοδο της Κυπριακής Παροικίας του Λονδίνου.
Στη συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης πιο κάτω, που παραχώρησε αποκλειστικά στο SkalaTimes, μας μιλά για την ιστορία της Κυπριακής Παροικίας και μας υπενθυμίζει πως στο Λονδίνο χτυπά μια δεύτερη καρδιά της Κύπρου, για δεκαετίες τώρα.
Από την παροικία του χθες, στην παροικία του σήμερα, άνθρωποι σαν τον Νεόφυτο Νικολάου έγραψαν ιστορία, αθόρυβα, ταπεινά, για το καλό της ιδιαίτερης τους πατρίδας που δεν έπαψαν ποτέ να κουβαλούν μέσα τους.
Για μένα προσωπικά είναι τιμή και χαρά να παρουσιάζω σήμερα την πιο κάτω συνέντευξη ενός ανθρώπου που είχα την τύχη να γνωρίσω και να θαυμάσω για πολλούς λόγους. Δε θα ξεχάσω ποτέ μια μέρα στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, όταν μετά το τέλος της συζήτησης που είχαμε λάβει μέρος, (δημοσιογράφοι της παροικίας και μέλη της ΕΚΟ), ένας γνωστός Αγγλοκύπριος Επιχειρηματίας ήρθε μπροστά σε όλους μας να του μιλήσει και με μια κίνηση να του δείξει πόσο σεβασμό και εκτίμηση τρέφει για το άτομο του.
Σε μια συνέντευξη λοιπόν εφ’ όλης της ύλης, ο Νεόφυτος Νικολάου μας μιλά για την Κυπριακή Παροικία του Λονδίνου, χθες και σήμερα, αλλά και για τη δική του ενδιαφέρουσα πορεία.
Της Γιώτας Δημητρίου
Πότε μετακομίσατε στο Λονδίνο και γιατί;
Αρχικά να ευχαριστήσω το Skala Times και εσένα Γιώτα μου προσωπικά για την συνέντευξη και την ευκαιρία να πω για το πώς έζησα την παροικία του Λονδίνου από τον ερχομό μου μέχρι σήμερα.
Όταν το 1963 ο μ. θείος μου Ιγνάτιος Αποστόλου μαζί με την οικογένεια του επισκεφτήκαν την Κύπρο για να παρευρεθούν στους γάμους της μεγάλης μου αδελφής, μεγάλο γεγονός για την οικογένεια εκείνη την εποχή, όλοι μας ήμασταν τόσο χαρούμενοι που δεν μπορούσαμε να μείνουμε μακριά τους ούτε λεπτό.
Εγώ πάντοτε βοηθούσα τον πατέρα μου στις δουλειές, στα χωράφια, να βοσκήσω τα λίγα πρόβατα που συνήθιζε να έχει στην αυλή μας ο πατέρας μου, να μεγαλώσουν να τα πουλήσει και να έχει ακόμη ένα εισόδημα κα να ζει η οικογένεια καλύτερα.
Ο θείος μου πρόσεξε όλα αυτά και μια νύχτα που καθόμασταν όλοι στο τραπέζι, λέει στον πατέρα μου, «αυτός ο γιός σου όποτε τον δω πάντα δουλεύει». Του απαντά ο πατέρας μου με περηφάνια, «είναι ο πιο γρήγορος απ όλους μέσα στο χωριό, όποιος του ζητήσει να τον βοηθήσει δεν αρνείται ποτέ του». Τότε ο θείος μου λέει στον πατέρα μου «να μου τον αφήσεις να τον πάρω μαζί μου στην Αγγλία να εργαστεί στο εργοστάσιο μου και μια μέρα να του το αφήσω να το δουλέψει μαζί με τον γιο μου».
Εγώ ενθουσιάστηκα με την πρόταση και αμέσως αποδέχτηκα.
Τι θυμάσαι από τα πρώτα χρόνια σου στο Λονδίνο;
Την περίοδο του 60-70 για να ταξιδεύσει κάποιος στο Λονδίνο για να εργαστεί,
έπρεπε να του σταλεί πρόσκληση και ο εργοδότης έπρεπε να αποδείξει ότι είχε
ανάγκη αυτό το άτομο και δεν μπορούσε να το βρει στο Λονδίνο.
Τον Νοέμβριο του 1963 πήρα την πρόσκληση και στις 16 Νοεμβρίου το 1963, ακόμη
δεν είχα κλείσει τα 17 μου, ξεκίνησα για το Λονδίνο για μια νέα ζωή.
Άρχισα σαν σιδερωτής με μισθό £8.00 την εβδομάδα, δεν μου πήρε και πολύ καιρό
να μάθω την δουλειά και να γίνω έμπειρος σιδερωτής.
Αρχές του 1964 εγγράφτηκα στο Pitmans School of English, για να βελτιώσω και τα Αγγλικά μου, έγραφα, διάβαζα, καταλάβαινα όταν
μου μιλούσαν, αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω.
Σιγά σιγά και με μελέτη ξεκίνησα το νυκτερινό σχολείο δύο φορές την εβδομάδα
και τα υπόλοιπα βράδια εργαζόμουν σε άλλο εργοστάσιο και πληρωνόμουν £1.00 την
ώρα, καλά λεφτά για την εποχή.
Όταν βελτιωθήκαν τα Αγγλικά μου γράφτηκα σε ανώτερη τάξη Lower Cambridge,
κατάφερα μετά από σκληρή δουλειά και πέρασα τις εξετάσεις με τον βαθμό first class.
Μιλώντας σε ένα από τους καθηγητές που γνώρισα στο διάλειμμα, μου είπε γιατί
δεν παρακολουθείς και μια φορά την εβδομάδα την τάξη για εμπορική αλληλογραφία
(Commercial Correspondence),
έτσι και έγινε, κοντολογίς μέχρι το 1967 πήρα και αυτό το δίπλωμα.
Στο μεταξύ το 1968 αρραβωνιάστηκα με την Ευούλλα Σοφοκλέους και το 1969
επιστρέψαμε στη Κύπρο για να παντρευτούμε, διότι εκείνη την εποχή δεν ήταν
καθόλου εύκολο να μεταβούν οι συγγενείς στο Λονδίνο για να παρευρεθούν στους
γάμους μας, έτσι συνδυάσαμε τον γάμο μας με τις διακοπές μας και συνάμα
ευχαριστήσαμε και όλους τους συγγενείς.
Προσπάθησα να βρω γραφική δουλειά για να απαλλαχτώ από το εργοστάσιο, αλλά
δυστυχώς ο μισθός ήταν πολύ χαμηλός, εργάστηκα για μικρό χρονικό διάστημα σε
μια εταιρία στο κεντρικό Λονδίνο αλλά ο μισθός δεν έφτανε για το ενοίκιο και το
αγώγιο του τραίνου.
Το 1971 αγοράσαμε το πρώτο μας σπίτι, αποκτήσαμε και το πρώτο μας παιδί, την
Μαρία μας, (που δυστυχώς την χάσαμε πριν λίγα χρόνια, στα 46 της, αφήνοντας μας
δύο Αγγέλους που μας δίνουν την δύναμη να συνεχίσουμε).
Πώς ήταν η κυπριακή παροικία του Λονδίνου τότε;
Η Παροικία τότε κατοικούσε στην περιοχή CAMDEN TOWN, εκεί ιδρύθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο η πρώτη εκκλησία, η εκκλησία των Αγίων Πάντων, την Κυριακή μαζευόντουσαν όλοι οι Κύπριοι, στο προαύλιο της εκκλησίας, έβρισκε κανείς ότι ποθούσε η ψυχή του, λουκουμάδες, κούπες, όλα τα παναιρκώτικα, σουτσούκο, κεφτέρι, χαλούμια, ελιές, ο Αντρέας Παττάλης, αργότερα Τρεχαντήρι με τις εφημερίδες και όλα τα περιοδικά.
Η περιοχή CAMDEN έμοιαζε σαν μια μικρή Κύπρος! Κυπριακό εστιατόριο του ΜΟΔΙΤΗ, ένας πολύ καλός άνθρωπος, όλη η νεολαία της Κύπρου μαζεύονταν εκεί, να φάνε να πιούνε και αν καμιά φορά είχαν πρόβλημα με τα οικονομικά, γενναιόδωρος όπως ήταν, άλλα πληρωνόταν και άλλα χαλάλι έλεγε.
Στο CAMDEN HIGH STREET ο KATSOURIS,το μπακάλικο του Ζηνωνή και του Προδρομή, το χασάπικο του Λούκα, το εστιατόριο ZORBA THE GREEK και λίγο πιο κάτω στο FITZROY SQUARE η Ελληνική Κυπριακή Αδελφότητα και στο υπόγειο τα μπουζούκια των αδελφών Καραγεώργη, στο GRAFTON WAY το μπακάλικο του JOHN AND PASCHALI, στο GOODGE STREET το μπακάλικο του ΑΚΑΘΙΩΤΗ στο CLEVELAND STREET το μπακάλικο του Αντρέα Τσιαλούφα , στο FITZROY STREET κάτω από το post office Tower το εστιατόριο με τα πιο εύγεστα σουβλάκια ο ΤΤΟΚΚΟΣ.
Στην ίδια περιοχή ήταν όλα τα εργοστάσια φορεμάτων, ραφτάδων το φημισμένο παπουτσίδικο του Βάσου Πτωχίδη ο οποίος έφτιαχνε τα παπούτσια της βασιλικής οικογένειας.
Όταν ήρθατε που εργαζόσασταν και πως ήταν οι
επαγγελματικές συνθήκες για τους Κύπριους τότε;
Το 1963 ήταν η εποχή που άρχισε η παροικία να αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς,
αρκετοί συμπατριώτες μας ασχολούντο με την ενδυματοβιομηχανία και όπως
περίγραψα πιο πάνω και σε άλλου είδους επιχειρήσεων.
Μέχρι το 1966 άρχισε η μετακίνηση στο FINSBURY PARK, κάποιοι που κράτησαν τις περιουσίες τους ωφελήθηκαν πάρα πολύ
από την αύξηση στις τιμές των ακινήτων, δρόμος των SEVEN SISTERS
μέχρι το MANOR HOUSE και αργότερα μέχρι το HARRINGEY και GREEN LANES από το MANOR HOUSE μέχρι το WOOD GREEN δε υπήρχε μαγαζί που να μην ανήκε σε Κύπριο, όπου και αν κοιτούσες
έβλεπες μαγαζιά με Κυπριακές επιγραφές όποια επιχείρηση μπορούσες να φανταστείς
ήταν ιδιοκτησία κυπρίων.
Και φθάνουμε στην δεκαετία του 1990 που σιγά σιγά όλα αυτά τα μαγαζιά πέρασαν
στα χέρια των Κούρδων. Η ενδυματοβιομηχανία χάθηκε αφού όλη η παραγωγή γινόταν
στις Ανατολικές χώρες, χάθηκε μια μεγάλη κινητήριος δύναμη, χιλιάδες
εργάτες έμειναν χωρίς δουλειά, οι μηχανικούδες που εργάζονταν από το σπίτι
έμειναν άνεργοι.
Από την κατάρρευση της ενδυματοβιομηχανίας επηρεάστηκαν όλες οι δουλειές,
οι κύπριοι μπακάληδες που απόμειναν δεν είχαν την πελατεία που είχαν παλιά, τα
μοναδικά Κυπριακά μπακάλικα που απόμειναν είναι το DEMOS CONTINENTAL
στο WOOD GREEN και της Δέσποινας στην περιοχή ARNOS GROVE.
Αρκετοί επιτυχημένοι επιχειρηματίες, πρόβλεψαν το πρόβλημα και επένδυσαν στα
ακίνητα, γι αυτό οι περισσότεροι έχουν τα δικά τους ξενοδοχεία και
κτηματομεσιτικά γραφεία .
Στην εφημερίδα «Παροικιακή» και στο ΑΚΕΛ Βρετανίας πώς βρεθήκατε και πότε;
Με την ίδρυση του Παραρτήματος ΑΚΕΛ στο Λονδίνο το 1972 όλοι μας ενταχθήκαμε στο κόμμα μας και τότε ήταν η μεγάλη έκπληξη για εμένα, γνώρισα άτομα για τα οποία είχα διαφορετική άποψη, δεν πίστευα στα μάτια μου να βλέπω επιχειρηματίες της Παροικίας που νόμιζα ότι ανήκαν κάπου αλλού, αλλά όχι στο ΑΚΕΛ.
Πως έγινα μέλος του ΑΚΕΛ…ήταν Κυριακή και ήμουν στην στέγη του σπιτιού μου μαζί με τον μ. πεθερό μου φτιάχνοντας κάποια κεραμίδια που έπρεπε να αλλαχτούν, βλέπω δυο άτομα να σταματούν μπροστά στο σπίτι μου, ήταν οι μ. Αντρέας Πέτρου Παταούτσιος και Δημήτρης Κώστα, κατέβηκα από την στέγη και τους κάλεσα μέσα για καφέ, πρώτη φορά τους έβλεπα. Ρώτησαν πως γνώριζαν την διεύθυνση μου και ποιος με εισηγήθηκε για μέλος και μου ανάφεραν το όνομα του Γιώργου Χριστοφίνη, τότε αμέσως χτυπά το τηλέφωνο και ακούγετε η φωνή του μ. Γιώργου. Η επίσκεψη τους αποδείχθηκε καρποφόρα: 4 μέλη από ένα σπίτι, εγώ, η Ευούλλα και τα πεθερικά μου.
Πολύ αραιά παρευρισκόμουν στις συνεδριάσεις λόγω του ότι εργαζόμουν ως αργά, όταν όμως είχα τον χρόνο έδινα το παρών μου, οι συνεδριάσεις πάντοτε γινόντουσαν στο σπίτι του Αντρέα Πέτρου Παταούτσιου.
Το 1981 επαναπατρίστηκα. Επιστρέψαμε στη Κύπρο, αποκτήσαμε το δικό μας σπίτι, είχα και ιδιόκτητο μαγαζί το οποίο έκανα σουπερμάρκετ, δυστυχώς δεν άντεξε στον ανταγωνισμό των μεγάλων υπεραγορών και αναγκάστηκα να το κλείσω, εργάστηκα για δύο χρόνια στην πυροσβεστική των Αγγλικών Βάσεων, μετά από μεγάλο αγώνα , διότι πολεμήθηκα λόγω του ότι ανήκα στην Αριστερά, είναι μεγάλη ιστορία να διηγηθώ το τι προηγήθηκε και πως εργοδοτήθηκα στο τέλος.
Δυστυχώς ούτε εδώ μπόρεσα να κρατηθώ διότι κατά κακή μου τύχη τον καιρό που προσλήφθηκα άλλαξαν οι κλίμακες και από £700.00 τον μήνα μου έδωσαν £280.00 πολύ χαμηλός μισθός, για να συντηρηθεί μια οικογένεια και να πληρώνεις ιδιωτικά σχολεία (διότι τα παιδιά μου δεν μιλούσαν καλά τα Ελληνικά και έπρεπε να πάνε σε Ιδιωτικό που μιλούσαν αγγλικά).
Έτσι, η απόφαση πάρθηκε να επιστρέψουμε πίσω στο Λονδίνο. Νέα αρχή, έπρεπε να αγοράσουμε σπίτι, οι τιμές στα ύψη τους, τα καταφέραμε όμως και επιβιώσαμε, μεγαλώσαμε τα παιδιά μας, τα παντρέψαμε, μας έκαναν εγγόνια τα οποία λατρεύουμε, δυστυχώς όπως ανέφερα και πιο πάνω, χάσαμε την μεγάλη μας κόρη, πριν λίγα χρόνια, την Μαρία μας, το κτύπημα ήταν πολύ βαρετό, μάθαμε να ζούμε με τις αναμνήσεις της και με την παρουσία των 2 Αγγέλων που μας άφησε βρίσκουμε την παρηγοριά.
Η δράση μου στο Παράρτημα ξεκίνησε το 1986 αμέσως μετά την επιστροφή μας στο Λονδίνο, με πλησίασε ο τότε Οργανωτικός Γραμματέας του Παραρτήματος Δημήτρης Λαζάρου και μεταφέρθηκα στην ΚΟ ΑΚΕΛ Palmers Green, ένα χρόνο αργότερα εκλέγομαι Γραμματέας της ΚΟ πόστο το οποίο κατέχω μέχρι σήμερα.
Το 1992 σε μια συνεδρία της ΚΟ ο μ. Χρυσόστομος Κωστή, Βετεράνος του κόμματος και πολύ καλά καταρτισμένος και ιδεολόγος, είπε στην συνεδρίαση ότι δεν μπορεί να πάει διακοπές στην Κύπρο διότι παίρνει 8 εφημερίδες εδώ στην περιοχή και αν φύγει θα τους χάσει, δεν ήταν τόσο οι 8 εφημερίδες αλλά η επαφή, διότι όπως είχε πει «από αυτά τα 8 άτομα παίρνω έρανο και τους πουλώ και λαχνούς». Τότε του υποσχέθηκα ότι αναλαμβάνω εγώ να παίρνω τις εφημερίδες . Μου λέει «πρόσεξε όταν επιστρέψω αν ανακαλύψω ότι δεν έπαιρνες τις εφημερίδες θα μαλώσουμε».
Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Διότι έγινε η αφορμή να γνωριστώ με τον Αντρέα Τσιαλούφα ο οποίος μου ζήτησε να βοηθήσω στην γιορτή του κρασιού που για πρώτη φορά διοργανώθηκε στο Alexandra Palace το 1993. Αποδέχτηκα την πρόταση και αυτή η κίνηση με βοήθησε να προσληφθώ στην Παροικιακή στο πόστο του οικονομικού διαχειριστή ένα χρόνο αργότερα όταν συνταξιοδοτήθηκε ο Αντρέας Τσιαλούφας.
Στην Παροικιακή συνεργάστηκα με τον τότε διευθυντή Κυριάκο Τσιούπρα από τον οποίο διδάχτηκα πάρα πολλά, διοργανώσαμε μαζί με επιτυχία 4 συνεχή χρονιές την γιορτή του κρασιού, με την συνταξιοδότηση του Κυριάκου Τσιούπρα προσλήφθηκε ο Χαμπής Προδρόμου ο οποίος αποχώρησε το 1999 λόγω προβλημάτων υγείας και τον διαδέχτηκε ο Πάμπος Χαραλάμπους.
Με τον Πάμπο ξεκίνησε μια πολύ επιτυχημένη συνεργασία σε όλους τους τομείς, αναβάθμιση τόσο της εφημερίδας, όσο και της γιορτής του κρασιού που συνεχίζει μέχρι σήμερα, αν και έχω αφυπηρετήσει, φυσικά με λιγότερες υποχρεώσεις, αλλά η έγνοια για επιτυχία της γιορτής δεν παύει να υπάρχει.
Το 2003 εκλέγηκα Οργανωτικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ πόστο στο οποίο εκλέγηκα για 3 συνεχόμενες θητείες. Στο διάστημα της θητείας μου μεσολάβησαν Συνέδρια του κόμματος στα οποία συμμετείχα και εκλέγηκα 2 φορές στην ΚΕ ΑΚΕΛ, τιμητικό πόστο. Το μόνο που με λύπησε ήταν που δεν ζούσε ο πατέρας μου να μοιραστώ αυτή μου την επιτυχία μαζί του, θυμάμαι όταν το βράδυ της Κυριακής πήγα στον σύλλογο μας ΚΟΥΡΗ, εκεί με υποδέχτηκαν όλοι, εκείνο που θα μου μείνει αξέχαστο, είναι το χαμόγελο στο πρόσωπο του Νονού μου, Νεόφυτου Τσαγκάρη, που μαζί με τον πατέρα μου αγάπησαν και αγωνίστηκαν με κίνδυνο την ζωή τους το κόμμα μας, ένοιωθε τόσο περήφανος και εγώ χαρούμενος που τον είχα πλάι μου μιας και δεν είχα τον πατέρα μου να μοιραστώ αυτή την χαρά μου.
Υπήρξατε σημαντικό στέλεχος της Κυπριακής παροικίας μέσα από τη θέση σας (αρχικά ως οικονομικός διαχειριστής της εφημερίδας και στη συνέχεια ως οργανωτικός του ΑΚΕΛ Βρετανίας). Θα ήθελα να μου πείτε λίγο για τους αγώνες της κυπριακής παροικίας για την Κύπρο.
Στην διάρκεια της θητείας μου ως Οργανωτικός Γραμματέας είχα μια καλή συνεργασία με τον Γραμματέα του Παραρτήματος Χριστόδουλο Στυλιανού και είχαμε μεγάλες επιτυχίες για το κόμμα, είχαμε συναντήσεις με βουλευτές, τοπικές αρχές, παρακολουθήσαμε συνέδρια του Εργατικού κόμματος, στις επισκέψεις τόσο του Δημήτρη Χριστόφια, αλλά και του Άντρου Κυπριανού, είχαμε συναντήσεις στην Βουλή με βουλευτές φίλων της Κύπρου από όλα τα Αγγλικά κόμματα.
Διοργανώναμε συγκεντρώσεις, διαλέξεις χοροεσπερίδες πάντοτε με την παρουσία του ΓΓ ή άλλων στελεχών με μεγάλη επιτυχία.
Στην πορεία που διοργάνωνε η ΕΚΟ (Εθνική Κυπριακή Ομοσπονδία), το ΑΚΕΛ πάντα δήλωνε παρόν.
Στην ΕΚΟ εκλέγηκα στην Γραμματεία για πρώτη φορά το 2003 αμέσως μετά την εκλογή μου ως Οργανωτικός Γραμματέας και στην πρώτη συνεδρία της Γραμματείας εκλέγηκα στο Εκτελεστικό, το 2016 εκλέγηκα στο πόστο του Γραμματέα της ΕΚΟ, σ ’αυτά τα πόστα πλην του Γραμματέα που δεν διεκδίκησα, στα άλλα πόστα εκλεγόμουν μέχρι το 2019, αποχώρησα από το εκτελεστικό παραχωρώντας την θέση μου σε νεότερο άτομο.
Με πρωτοβουλία του ΑΚΕΛ ο τότε Γραμματέας του Παραρτήματος αείμνηστος Στέλιος Κώστη, σαν το μοναδικό οργανωμένο κόμμα στην Παροικία, ζήτησε συνάντηση με τα άλλα κόμματα, παράγοντες και συνδέσμους της Παροικίας με σκοπό τη ίδρυση της Συντονιστικής επιτροπής, Πρόεδρος της επιτροπής εκλέγηκε ο Γιατρός Όμηρος Χαπίπης, με Αντιπροέδρους τους αρχηγούς κομμάτων.
Αργότερα μετονομάστηκε Εθνική Κυπριακή Ομοσπονδία (ΕΚΟ).
Μετά τον θάνατο του Όμηρου Χαπίπη, εκλέγηκε πρόεδρος, ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ Αγγλίας Γιώργος Χριστοφίδης, με εισήγηση του ΑΚΕΛ εκλέγηκε ο Χάρης Σοφοκλείδης όπου υπηρέτησε με επιτυχία όλες του τις θητείες σαν πρόεδρος της ΕΚΟ και σαν Πρόεδρος της ΠΟΜΑΚ, υπηρέτησε και στα δύο πόστα με επιτυχία, με την αφυπηρέτηση του και με την στήριξη του ΑΚΕΛ και άλλων οργανώσεων, εισηγήθηκε τον Παναγιώτη Δρουσιώτη ο οποίος στηρίχτηκε από το ΑΚΕΛ εκλέγηκε με διαφορά από τον ανθιποψήφιο του αείμνηστο Γιώργο Χατζηφάνη, δραστήριος και πολύ καλός στις επαφές του, γνώριζε όλους τους αξιωματούχους των εκάστοτε κυβερνήσεων αλλά και της αντιπολίτευσης, όπως άλλωστε και ο προκάτοχος του ο Σοφοκλείδης.
Απέτυχε να εκλεγεί Πρόεδρος της ΠΟΜΑΚ με ανθυποψήφιο τον Πρόεδρο του ΔΗΣΥ Αντρέα Παπαευριπίδη, με το τέλος της θητείας του Παναγιώτη Δρουσιώτη, το ΑΚΕΛ στηρίζει την υποψηφιότητα του Χρήστου Καραολή και εκλέγεται με ανθυποψήφιο τον Αντρέα Παπαευριπίδη, νεαρός δικηγόρος στο επάγγελμα, γνώστης του Κυπριακού προβλήματος και πολύ καλός στις επαφές του με όλους τους πολιτικούς όπως και οι προκάτοχοι του.
Να πούμε δύο λόγια για την ΕΚΟ;
Στην ΕΚΟ ανήκουν όλα τα κόμματα και οργανώσεις της Παροικίας, εργαζόμαστε όλοι για ένα κοινό σκοπό την απελευθέρωση της πατρίδας μας. Γίνονται επαφές με τους βουλευτές τους αρχηγούς περιοχής που ο κάθε ένας ανήκει, παράλληλα ο πρόεδρος και οι αξιωματούχοι της ΕΚΟ συναντώνται κατά διαστήματα με αξιωματούχους της εκάστοτε κυβερνήσεως και με την αντιπολίτευση είχαμε καλές σχέσεις, με βουλευτές φίλους της Κύπρου ανεξαιρέτως κόμματος.
Εργαζόμαστε όλοι στην προετοιμασία των πινακίδων για τις πορείες που για χρόνια διοργανώνονταν με μεγάλη επιτυχία, δυστυχώς το πρόβλημα μας παραμένει άλυτο και δεν μπορούμε να διοργανώσουμε άλλη πορεία , για λόγους ασφάλειας δεν επιτρέπονται διαδηλώσεις, το μόνο που διοργανώνεται από την ΕΚΟ είναι η διαμαρτυρία έξω από την Τούρκικη Πρεσβεία ενάντια στην ανάδειξη του ψευδοκράτους, το Lobby στην βουλή όπου παρευρίσκονται αρκετοί βουλευτές φίλοι της Κύπρου.
Τι λείπει σήμερα από την Κυπριακή παροικία του
Λονδίνου; Και πώς είναι σήμερα η Κυπριακή παροικία του Λονδίνου;
Η Κυπριακή παροικία του Λονδίνου πιστεύω ότι παραμένει στον βαθμό που είναι
δυνατό πρωτοπόρος στην διατήρηση της δικής μας κουλτούρας, έχουμε τα σχολεία
μας τις εκκλησίες μας, ίσως οι νέοι μας αν αναμειγνύονταν περισσότερα στα κοινά
θα είχαμε μια συνέχεια. Μετά λύπης μου βλέπω αρκετές οργανώσεις να χάνονται
διότι δεν υπάρχουν άτομα να αναλάβουν.
Εδώ πρέπει να πούμε ένα μεγάλο εύγε στους πρώτους μετανάστες, είναι αυτοί που
έβαλαν τα θεμέλια για να προχωρήσουν οι νεότερες γενιές.
Οι παλαιότεροι δημιούργησαν επιχειρήσεις τις οποίες συνεχίζουν τα παιδιά τους
και σε κάποιες περιπτώσεις και τα εγγόνια, κατάφεραν όμως να μορφώσουν και τα
παιδιά τους. Γενικά εδώ στην Βρετανία έχουμε άτομα (Κύπριους) που
διαπρέπουν στη Ιατρική, υπάρχουν πάρα πολλοί λογιστές, δικηγόροι και
επιχειρηματίες.
Η σύζυγος σας Ευούλα υπήρξε δραστήριο μέλος και Πρόεδρος της Ένωσης Γυναικών Αγγλίας. Αν σας ζητούσαμε να μας περιγράψετε την σύζυγο σας με λίγα λόγια και πόσο ρόλο έπαιξε στην δική σας δράση, τι θα μας λέγατε;
Η σύζυγος μου είναι μία δυναμική γυναίκα, εκτός από μόρφωση έχει και τον δικό της τρόπο προσέγγισης και αυτό βοηθά στο να κερδίζει τον συνομιλητή της.
Ως πρόεδρος της οργάνωσης Κυπρίων Γυναικών Αγγλίας εργάστηκε σκληρά και με την βοήθεια της πρώην προέδρου της οργάνωσης, της Σούζης Κωνσταντινίδη, κατάφεραν να φέρουν νέο αίμα στον Οργανισμό, ο Σύνδεσμος διανύει τα 68 του χρόνια πολύ σύντομα θα ξεκινήσουν την προετοιμασία για τα 70χρονα.
Ο ρόλος που διαδραμάτισε η γυναίκα μου στην δική μου σταδιοδρομία ήταν πολύ βοηθητικός, γνωρίζουμε όλοι όταν κάποιος εργάζεται σε αυτόν τον τομέα οι ώρες εργασίας δεν είναι ώρες γραφείου, είναι υπερωρίες και πολλές φορές μακριά από την οικογένεια, ουδέποτε της μου παραπονέθηκε, αντιθέτως πάντοτε με περίμενε σπίτι με χαμόγελο.
Αν κάποιος εκτιμήσει την θητεία μου στο κόμμα και στην εφημερίδα σαν επιτυχημένη, θα ήθελα τους επαίνους να τους μοιραζόμουν με την σύζυγο μου.
Αν σας ζητούσαμε να βάλετε τίτλο στο πιο κάτω τι τίτλο θα βάζατε; «Κυπριακή Παροικία Λονδίνου»
Ο τίτλος που θα έδινα θα ήταν : ΟΙ ΑΘΛΟΙ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ 1930 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2020
Τέλος, κύριε Νεόφυτε Νικολάου, αν η ζωή σας ήταν
βιβλίο τι τίτλο θα είχε;
Αν η ζωή μου γινόταν βιβλίο θα είχε τίτλο «Η ζωή ενός
μετανάστη από τα 16 μέχρι τα 74 του χρόνια».
