Της Γιώτας
Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
«Ένα αγόρι και
ένα κορίτσι.
Ο ένας ψάχνει κάτι
κάθε μέρα για να τον κρατήσει ζωντανό. Η άλλη μετράει μέρες μέχρι το τέλος του
σχολείου, οπότε και ξεκινάει η ζωή γι’ αυτήν.
Όταν ο Φιντς και η
Βάιολετ συναντιούνται στο καμπαναριό του σχολείου, έξι ορόφους πάνω από το
έδαφος, κανείς δεν είναι σίγουρος γι’ αυτό που συμβαίνει. Ποιος σώζει ποιον;
Και όταν αυτό το απροσδόκητο δίδυμο αναλαμβάνει μια εργασία για τα σημαντικά
μέρη της Ιντιάνα, οι δυο τους αποφασίζουν να πάνε όπου τους βγάλει ο δρόμος:
στα μεγάλα, στα μικρά, στα περίεργα, στα όμορφα, στα άσχημα, στα μοναδικά, στα
φωτεινά – ακριβώς όπως συμβαίνει και στην αληθινή ζωή.
Πολύ σύντομα ο
Φιντς μοιάζει να βρίσκει νόημα στη ζωή του πλάι στη Βάιολετ, ενώ η Βάιολετ
σταματάει να μετράει τις μέρες που περνούν και αρχίζει να τις ζει. Αλλά όσο
μεγαλώνει ο κόσμος της Βάιολετ, τόσο μικραίνει ο κόσμος του Φιντς…
Μια γενναία,
ειλικρινής ιστορία αγάπης δύο εφήβων που συναντιούνται στο χείλος του γκρεμού».
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Tο διεθνώς αναγνωρισμένο best seller βιβλίο της Αμερικανίδας συγγραφέως Jennifer Niven (χρονολογία έκδοσης Ιανουάριος 2015), με τίτλο «Όλα τα Φωτεινά Μέρη», («All the Bright Places»), έγινε ταινία και έκανε πρεμιέρα στο Netflix στις 28 Φεβρουαρίου 2020.
Μια υπέροχη ταινία την οποία είδα πριν λίγες μέρες, μια συγκινητική ταινία με πολλά μηνύματα.
Ένα από αυτά τα μηνύματα μας υπενθυμίζει ακόμη μια φορά πως τα τραύματα ενός παιδιού, αν δεν θεραπευτούν σωστά, μπορεί να στιγματίσουν, να λαβώσουν, ακόμη και να τερματίσουν τραγικά (με αυτοκτονία ή άλλους τρόπους) τη ζωή του, όταν πια θα είναι ενήλικας.
Είναι γνωστό και το έχουν πει πολλές φορές οι ψυχολόγοι πως τα τραύματα της παιδικής ηλικίας είναι τόσο βαθιά χαραγμένα, που μπορούν να οδηγήσουν τον μετέπειτα ενήλικα, σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του, σε οποιαδήποτε ηλικία, (ακόμη και στα 40 του) σε σημαντικά προβλήματα και αψυχολόγητες καταστάσεις.
Γι αυτό στο SkalaTimes εδώ και 4 χρόνια καθιερώσαμε μία φορά το χρόνο την μεγάλη εκδήλωση κατά της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Γι’ αυτό πιστεύουμε πως κάθε ενήλικας που έχει κακοποιηθεί με οποιοδήποτε τρόπο στην παιδική του ηλικία πρέπει να μιλήσει χωρίς να σκεφτεί τίποτα, να θέσει τη ψυχική του υγεία πάνω από όλα και αν χρειάζεται να τιμωρηθεί ο θύτης να τιμωρηθεί, όποια θέση και να έχει στη ζωή του (πατέρας, θείος, κοκ).
Στο συγκινητικό «All the Bright Places» o θύτης ήταν ένας πατέρας και το θύμα ο γιος.
Η κραυγή απόγνωσης στο τέλος, είναι μια φωνή προς όλους εμάς να σταματήσουμε τον εφιάλτη της οποιασδήποτε μορφής κακοποίησης παιδιών. Με οποιοδήποτε τρόπο μπορούμε, να θέσουμε ένας τέλος στον εφιάλτη αυτό που βασανίζει 1 στα 5 παιδιά μέσα στην Ε.Ε.
Πρέπει να θέσουμε ένα τέλος, ακόμη και αν πρέπει να καταγγείλουμε το θύτη μετά από 30-40 χρόνια όπως έκανε η Ράνια Ευρυπίδου τον Γενάρη του 2020, η οποία μετά από 35χρόνια κατήγγειλε το τέρας που την είχε κακοποιήσει σεξουαλικά ως παιδί. Μάλιστα βρήκε το θάρρος να το κάνει δημόσια.
Ένα θύμα αν δεν θεραπευτεί και αν δεν μιλήσει, μπορεί να είναι για πάντα δυστυχισμένο, αλλά και να προκαλέσει προβλήματα στη δική του οικογένεια ως ενήλικας, χωρίς να το καταλαβαίνει.
Ένας θύτης που έχει κακοποιήσει παιδί, δεν πρέπει να περιμένουμε να τιμωρηθεί «στην άλλη ζωή», αλλά σε αυτή, όσοι γνωρίζουν ή έχουν δεχθεί ως παιδιά κακοποίηση οφείλουν να μιλήσουν. Άλλωστε ένα τέρας-θύτης δεν σταματά να είναι τέρας αν δεν τιμωρηθεί και αν δεν θεραπευτεί. Και τα παιδιά που θα είναι γύρω του πάντα θα βρίσκονται σε κίνδυνο.
Σε ένα κόσμο που τα πιο φωτεινά πλάσματα είναι τα παιδιά, κάθε ενήλικας που θέλει να λέγεται άνθρωπος οφείλει να συμβάλει όσο και όπως μπορεί για να σταματήσει αυτός ο εφιάλτης της οποιασδήποτε μορφής κακοποίησης παιδιών, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Υ.Γ Ένας διαδικτυακός φίλος, που θαυμάζω το μυαλό του, μου εισηγήθηκε πρόσφατα να δω στο Netflix το ντοκιμαντέρ «The Trials of Gabriel Fernandez» που αφορά παιδική κακοποίηση. Κατάφερα να δω περίπου 5 λεπτά, δεν άντεξα περισσότερο. Δεν μπορούσα! Χρειάζεται γερό στομάχι για να δει κανείς τα 6 αυτά επεισόδια που είναι βασισμένα σε αληθινή ιστορία, στην υπόθεση του 8χρονου Gabriel Fernandez. Το ντοκιμαντέρ ασχολείται με τον εφιαλτικό και βάρβαρο θάνατο ενός σοβαρά κακοποιημένου παιδιού από την Καλιφόρνια και με την αδυναμία του συστήματος (είναι παγκόσμιο το φαινόμενο;) να αποτρέψει την τρομακτική αυτή τραγωδία.
